163. Vanzelfsprekendheid zonder dankbaarheid
Vanzelfsprekendheid is de meest gekke karaktertrek van mensen. Vanzelfsprekend nemen dat de ander er is. Dat er boodschappen in de winkel zijn, dat de bakker broden bakt, dat het koren groeit op de akkers, dat de zon morgen weer opkomt. Of dat mensen je vanzelfsprekend nemen. Dat je wel even de boodschappen voor ze doet. Elke donderdag. Dat je wel even de kinderen uit school opvangt. Dat je de overhemden altijd strijkt. Dat je elke avond kookt. Je doet het vast als vanzelf en met liefde, maar wat als daar nooit een blijk van waardering tegenover staat?
Ben jij vanzelfsprekend?
Wanneer je vanzelfsprekend wordt genomen, is er maar een oplossing om dat te doorbreken: grenzen stellen! Niet meer klakkeloos de dingen doen die gedaan worden. Maar jezelf afvragen of je het nog WILT doen. Wil je dit echt blijven doen? En als je merkt dat je het niet meer wilt, dat je dat gaat zeggen: “Jij mag voortaan de kinderen naar school brengen, ik blijf thuis.” “Jij gaat voortaan boodschappen doen.” “Je mag je overhemden voortaan zelf strijken. Ik zal het je leren.” “Jij mag voortaan elke zaterdag koken.” “Als je vuile was hebt, zorg je er zelf voor dat het bij de wasmachine terecht komt, anders wordt het niet gewassen.” Overigens doen mensen vaak dingen voor anderen uit schuldgevoel. Daarover vertelde ik afgelopen vrijdag in het webinar ‘Schuldgevoelens, de zin en de onzin ervan’. Te zien op de ‘Be the MIRror’-website.
Hoe wil jij dankbaarheid ontvangen?
Mensen kunnen hulp of werk voor anderen wel volhouden als daar dankbaarheid tegenover staat. Maar hoe wil jij die dankbaarheid ontvangen? En weet de ander dat ook? Is een dankbare blik voor jou voldoende? Een zinnetje zoals: ‘Als ik jou niet had…’ of ‘Zó fijn dat je de boodschappen hebt gedaan. Nu kan ik weer ontspannen nu ik weet dat er voldoende in huis is.’ Of ben jij iemand die af en toe echt een bosje bloemen wil of een cadeautje. Het klinkt misschien inhalig, maar weet dat het erg belangrijk is om dankbaarheid serieus te nemen. Dat jij ‘recht’ hebt op dankbaarheid. En weet hoe jij dankbaarheid wilt ontvangen! Wat is jouw taal van liefde? Hoor je graag woorden? Een blij gezicht? Een cadeautje, af en toe een bloemetje? Een knuffel of hand? Weet hoe jij dankbaarheid wilt ontvangen en benoem dat dan ook! Want meestal zijn mensen zich er niet van bewust dat je daar behoefte aan hebt!
Een verandering tegelijk
En daarbij een kleine tip: begin met 1 ding! Anders schrikt de ander zich een hoedje en is de verandering te groot. Dan wordt het een huizenhoog conflict. Mensen veranderen namelijk niet graag. Begin bij 1 ding dat voor jou heel belangrijk is en ga dat communiceren. Wanneer de ander dat dan heeft opgepakt en het is ingesleten, wat echt een paar weken kan duren, begin dan pas over de volgende actie die je veranderd wilt hebben.
Eens uit handen blijft uit handen
Want… veranderingen aankondigen is 1 ding, maar er op toe zien dat het werkelijk verandert, is een tweede. Dat vergt vasthoudendheid, herhaling en nog eens herhaling. Delegeren maar! En laat je er niet toe verleiden om het toch weer zelf op te pakken, omdat de ander het niet doet. Zo krijg je het werk nooit in de handen van de ander. Het vergt geduld, herhaling en inslijten. En humor! Houd het lichtvoetig: ‘Zal ik de strijkbout vast voorverwarmen?’ ‘Ik heb de aardappelen voor je klaar gezet, wil jij even kijken of ze zichzelf al aan het schillen zijn?’ En dan wel zeggen zónder een ondertoontje!
De MIR-Methode en vanzelfsprekendheid
Met de MIR-Methode werk je gestaag aan je zelfvertrouwen. Doe de MIR-Methode daarom ook gerust langer dan vier weken. Zolang jouw zelfvertrouwen nog wankel is, ga je gewoon door. Door je groeiende eigenwaarde, ga je steeds duidelijker zien wanneer je als vanzelfsprekend wordt gezien. Mensen gaan er gewoon vanuit dat jij het wel even doet. En je gaat voelen dat je dat niet meer prettig vindt. Omdat je eigenwaarde groeit. Omdat jij voelt dat het je teveel is, dat het niet meer bij je past of zelfs omdat je het gevoel hebt dat je gebruikt wordt.
Doe je de MIR-Methode dan ga je bij alles zien en voelen: dit is klaar, hier houd ik mee op. Ik wil andere dingen doen, ik kan mijn tijd beter besteden. Met als gevolg dat je uit je handen laat vallen waar je klaar mee bent, wat je niet meer wilt doen. Opluchting! Bevrijding! Ik wens je veel plezier met je groeiende eigenwaarde en je loslaatproces!
En jij? Heb jij inmiddels klussen uit handen laten vallen omdat je als te vanzelfsprekend werd genomen door het doen van de MIR-Methode? Ik hoor het graag! Schrijf het hieronder, dankjewel!
Dat je je kostbare tijd maar mag vullen met de dingen waar jij plezier en voldoening aan beleeft!
Groetjes, Mireille
Een film die dit thema mooi weerspiegeld in mijn ogen vind ik Dogville van Lars von Trier met Nicole Kidman in de hoofdrol! Hoe ze uiteindelijk voor zichzelf opkomt lijkt me niet bedoeld als voorbeeld… Ik vind de film inspirerend, confronterend, soms pijnlijk en zeer goed geacteerd, verrassend ook. (Dit laatste zet ik erbij ter info mocht je zin hebben in een vrolijke film bijvoorbeeld, dan kun je uit mijn bevindingen halen dat je dan een aparte vorm van humor nodig hebt om deze film als zodanig te kunnen ervaren.. Niet om mensen op te dringen hoe ze deze film moeten vinden oid) Liefs Luut
Tja
Voor jezelf opkomen is een ding.
Maar om met de gevolgen ervan goed om te gaan zonder mijzelf schuldig of lui is iets wat mij minder lukt.
Vaak trek ik mij terug en keer dan mijn rug toe en verdwijn vaak voorgoed van het toneel.
Super artikel weer! Bedankt!
Groeten,
Era
Dag lieve vrouwen, ik ben Els …65 jaar.. en 47 jaar getrouwd. Ik behoorde tot de oude stempel.
Heb mezelf totaal opgeofferd en vond dat ook gewoon vanzelfsprekend. Was me zo geleerd.
Langzaam aan begon het besef te komen dat er iets niet klopte! Zo,n 25 geleden werd ik geconfronteerd met mezelf en was ik helemaal niks meer. Kon ook niets meer. Langzaam ben ik mm voor mm mezelf terug gaan verwezenlijken. Ging niet makkelijk. Ben wel altijd doorgegaan. Nu zit ik op een punt dat ik zie waar ik volledig de mist ingegaan ben. Ook dat ik volgehouden heb, ging namelijk steeds meer van me houden en werd zelfs de beste vriendin van mezelf. Voor mij de basis die ik miste.
En…vanuit dat punt werd het steeds lastiger om mezelf op te offeren. Manlief is iemand die ontzettend goed voor zichzelf kan zorgen.
Ik heb me daar altijd tegen af gezet….zo doe je niet…. ben er zelfs jaloers op geweest. Alles maar dan ook werkelijk alles heb ik ingezet , ben een creatief mens dus , dat was nogal wat. Tot…..ik er achter kwam dat ik maar één ding hoefde en dat was een duidelijke vaste grens te stellen. En natuurlijk werd daar overheen gegaan tot….ik recht voor hem ging staan in mijn eigen kracht
En me niet meer liet beïnvloedde door hem. Dat is een kentering geweest. Voor beide.
Vrouwen kunnen heel veel leren van mannen. In mijn geval was ik opofferend hij egoïstisch. En in plaats van me daar tegen af te zetten heb ik dat als een kadoo kunnen gaan zien. Ik hoefde alleen maar te kijken hoe hij dat deed. Ben nu bezig met deze kant finaal omgedraaid en heb de beste leerschool gehad die er maar bestaat. En….. kan daar gelukkig met humor en lichtheid van genieten. Hij (nog) niet. Kan ook niet , hij kan alleen nog maar inleveren of vertrekken. Ik mag gaan ontvangen.
Vrouwen….ga er voor word de beste vriendin van jezelf zet jezelf op EEN!
Ik zit midden in zo een conflict. …. manlief ziet de verandering maar ziet het niet graag en werkt het zo veel als mogelijk is tegen.
Nu hij ziet dat ik volhoudt begint hij zich er soms zo af en toe naar te schikken. …
Dit nieuwe gedrag van jou Fanny, is spannend voor jullie allebei.Hou vol met liefde voor jullie allebei Het levert een gelijkwaardiger relatie op uiteindelijk is mijn ervaring.
Kijk of je tegen hem kunt zeggen dat je het fijn vindt als hij je tegemoet gekomen is.
Met een liefdevolle groet, Maria
Hoi, ik ben bijna 59 jaar, ben heel lang huismoeder geweest met drie kinderen. Veel van deze jaren zijn ingevuld met een te-groot gevoel van verantwoordelijkheid en de vanzelfsprekendheid te doen wat er moest gedaan worden. Dat heeft me dikwijls het gevoel gegeven van eenzaamheid. Ik doe reeds elf jaar ook voor kleinkinderen zorgen naast een half tijdse job. Het voelt soms zwaar maar ik zou het niet anders meer willen. Wat me er doorhaalt is inderdaad weten dat ik het voor mezelf doe;de lach, vindingrijkheid en creativiteit van de kleintjes houden mij levendig. En dat maakt me dankbaar, het is zo heel anders als met de eigen kinderen, misschien doordat de verantwoordelijkheid bij hun mama’s en papa’s ligt?
Beste Marijke,
Ja, ik vermoed het ook dat oma zijn een totaal andere belevenis is dan moeder zijn. Ik wens dan ook veel kleintjes veel tijd met hun oma/opa. En dat ik zelf ook ooit oma mag worden. Lijkt me zo’n beetje het mooiste dat er is! 😉
Groetjes, Mireille
Grappig, dat we in deze tijd oorzaak en gevolg zo vaak door elkaar halen. Dat laat onverlet dat ik het artikel een cadeau vind en dat ik misschien alleen de behoefte heb iets aan te vullen. Vanzelfsprekendheid is een woord die we voor het gemak gebruiken, als we vinden dat anderen ons niet zien staan en/of te weinig waarderen. De spellen die we spelen zijn vaak zo ingewikkeld, dat we dat wat goed is even op de achtergrond zetten.
Door die vanzelfsprekendheid op tafel te gooien kom je er niet. Zelf heb ik vreemds gedaan rondom mijn eigen branding, mensen zagen niet wat ik moest doen om het voor elkaar te krijgen. Ik dacht dat ze alles als vanzelfsprekend ontvingen. Nu weet ik dat ik zelf in gebreke bleef (als het al in gebreke zijn is). Nu weet dat anderen niet kunnen zien wat ze nog nooit hebt gedaan.
Hier een korte reactie, ik heb zo’n bord in de tuin hangen met Hotel Mama erop, daar overheen heb ik met grote letters VERKOCHT op geplakt, want ik heb tegen mijn kinderen gezegd (die niet meer thuis wonen) die regels gelden niet meer! Maar heeeeel hilarisch, krijg ik voor mijn verjaardag een nieuw bord erop met dezelfde regels, alleen nu staat er boven HOTEL OMA! Wat een grap!
Beste Mireille,
Met de worsteling die je zo mooi omschreven hebt, ben ik ook jaren bezig geweest. Vaker voelde ik me rot, omdat ik van alles deed en (bijna) nooit dankbaarheid voor terugkreeg. Men zag niet eens wat ik deed………. Tot ik heb ben gaan omdraaien.
Momenteel doe ik graag dingen voor anderen, doch alleen als het bij mij goed voelt. Ik verwacht niets terug, want ik doe het om de ander een plezier te doen. Dat voelt goed voor mij, geeft mij voldoening en dat is ruim voldoende voor mij.
Komt er dan eens iets terug, ben ik super dankbaar om iets terug te krijgen. Meestal is het een heel spontaan gebaar, of een klein kadootje:)
Zie ik later de kadootjes ergens in huis, dan springt er gewoon een straaltje dankbaarheid uit.
Voel ik me eens wat beroerder, dan kijk ik rond en alles komt goed:)
Zo is het wat mij betreft zeker in evenwicht:)
Groetjes en ik ben je dankbaar voor je aparte inzichten,
Jos
Een onderwerp waar ik in mijn leven veel tegen aan gelopen ben en veel in geleerd. Van huis uit geleerd dat de ander belangrijker is dan je zelf en je de ander altijd moet helpen. Het was een automatisme, tot ik bewust werd door letterlijk ziek te worden door dat ik dacht dat ik verantwoordelijk was voor andermans problemen en ziektes. Ik had gelukkig een huisarts die het door had en me gebood te stoppen. Hij kende dat gezin ook. Werd me uiteraard niet in dank afgenomen. Toen mijn kinderen groter werden moest ik daar meermalen de confrontatie mee aangaan. Als ik daar duidelijk en zelfverzekerd in was werd het zonder discussie geaccepteerd. Naderhand met oppassen op kleinkinderen hetzelfde verhaal. We passen op, op de manier die wij aan kunnen en dat werkt voor alle partijen goed en het blijft leuk. Maar het meeste heb ik geleerd door mijn schoonmoeder. Zij kwam zo’n 25 jaar geleden bij ons in de buurt wonen omdat ze meer zorg nodig had. Ik voelde me daar verantwoordelijk voor en de enige in de buurt. Maar ik had ook net een opleiding gedaan en een eigen praktijk gestart. Had ik ook verworven in mijn groei om ook mijn eigen leven nog te ontwikkelen ondanks dat ik toen bijna 50 was. Ook was ik nog af en toe in therapie. Daar heb ik de belangrijkste les van mijn leven geleerd. Ik vertelde wat ik allemaal “moest” doen voor mijn schoonmoeder. Ze zei: als je het niet wil moet je het niet doen. Er ging van alles door mijn gedachten van wie dan enz. Toen zei ze: Maria als je het niet uit liefde doet moet je het niet doen. Dat sloeg in als een bom en ik wist meteen ze heeft gelijk. Ik ben het vanaf die tijd uit liefde gaan doen en wat werkt dat totaal anders. Enkele jaren later had ze een preek gehoord over liefde en toen ik daarna bij haar kwam zei ze: maar jij doet het uit liefde! WAT EEN KADO!!!! Ik denk dat dit de belangrijkste les is die ik in mijn leven geleerd heb.
Het leven blijft me trouwens nog steeds uitdagen om mijn lessen te leren, in liefde voor mezelf…..
Beste Maria,
Ja, mooi dat als je het werkelijk uit liefde kunt doen, voor jezelf en voor de ander, dan is het prachtig in balans en vervullend. En ja, ik denk dat we allemaal nog altijd leren van dit soort uitdagingen in het leven!
Groetjes, Mireille
Pffff, the story of my life..
Klaarstaan, braaf zijn, je best doen, geen nee zeggen.
Ik merk dat als ik me verzet er altijd vervelende situaties ontstaan. Ik doe het wel, maar ben iemand van de harmonie en niet van de strijd. Echter zonder strijd gaat het niet in mijn omgeving merk ik.
Bij verzet wordt meteen alles gebagatelliseerd tot iets kleins en overdreven. Ik weet dat ik hier sterker in mag worden, maar heb er veel verdriet van.
Beste Vera,
Ja, dat is een moeilijk stukje, he? Het biljft een grote kunst dat als je ‘nee’ zegt en de ander reageert onprettig, dat je dan toch blijft voelen/zien: ik heb deze beslissing voor mezelf genomen en het is goed zo. En ja, het is bitter en pijnlijk als anderen daar onprettig op reageren. Maar dat zegt dan eigenlijk nóg duidelijker hoe goed je beslissing is!
Gewoon doorgaan met groeien!
Groetjes, Mireille
Niemand kan leven van dankbaarheid, het is niet je plicht om voor je ouder te zorgen. Als je het graag doet is er niets op tegen maar haal de voldoening uit het doen. Als iemand je daar dankbaar voor is. Dan is dat prima maar als je het niet doet vanuit je hart en omdat je het graag doet kom je jezelf op een moment enorm tegen. Haal je voldoening uit het doen of stop er mee.
Lieve groet en geniet van alles wat je doet.
Sterk staaltje van ‘vanzelfsprekendheid’ vond ik terug in de kerkelijke gemeente waartoe ik behoor:
ons gezin is ivm het werk van mijn man nu 8 maanden in Engeland. We hebben niks van voorgangers of gemeenteleden gehoord (behalve van mijn zangmaatje); dit terwijl ik lector was, de kindernevendienst deed als er iets georganiseerd moest worden (kinderkerstviering oid) meteen klaar stond en overleg had met voorgangers, mee deed met projecten van de cantorij etc. Op de laatste zondag voor ons vertrek (ik was toen lector) is niet eens vermeld dát we weggingen.
In mei kreeg ik een eerste berichtje van iemand met wie ik heel veel heb samengewerkt vanuit de kindernevendienst: ik moest horen dat zijn schoonvader was overleden… in maart. Daarna kwam er een berichtje van de lectoren: of ik weer op de lijst gezet kon worden en kwam er een vraag of ik een artikel wilde schrijven voor het maandblad.
Keihard werd ik geconfronteerd met ‘Tineke doet dat wel als ze weer terug is’… Ik heb geweigerd en vroeg mezelf af of ik überhaupt’nog wel terug wilde gaan naar die gemeente. De tegenstelling met Engeland (waar we ook naar de kerk gingen) kan niet groter zijn: ze gaan nu zelfs een afscheidsetentje voor me organiseren omdat ik in het Parish Choir zong….
Toen kwam de Brexit… en ik realiseerde me dat als ik ergens niet mee eens ben en iets wil veranderen ik niet moet weglopen uit een organisatie (zoals de Britten uit de EU). Ik heb besloten het toch nog een keer te proberen en het punt van betrokken zijn met elkaar en niet alleen maar een intellectueel clubje te zijn, dankbaarheid uiten en al die andere zaken die juist in een kerkelijke gemeente zo belangrijk zijn aan de orde te stellen
en me daarvoor in te zetten. Kindernevendienst, lectorschap, cantorij: ze hebben heel goed zonder me gekund en dat laat ik dus ook even zo (met uitzondering voor mijn zangmaatje). Ik zeg nu (voorlopige) nee, en zal proberen op een ander niveau veranderingen te brengen. Komt die er niet, dan vertrekt ik: dan is het een totaal nee en goodbye…
Beste Tineke,
Wat een beetje afstand nemen al niet teweeg kan brengen! En hoe mooi je het voor jezelf op een rijtje hebt gezet. En zo fijn dat je ze nog wilt inspireren tot veranderingen, maar wel op jouw voorwaardes. Hier spreekt een krachtige vrouw die weet hoe ze het wil. Mooi!
En ja, wat een schatten, die Engelsen!
Groetjes, Mireille
Net op het juiste moment, want zo werkt het leven…
Maandag bij de causale voetreflex geweest, twee keer kwam de blaas sterk naar voren, ook al heb ik daar geen fysieke last van, het enige wat de therapeut zei was dat het met grenzen te maken heeft… Ik wist niet goed wat of hoe, maar de volgende dag ’s avonds was het er al, blijkbaar is het nodig voor me om mijn grenzen in mijn gezin beter aan te geven. Ik doe en doe, en zij ontvangen en ontvangen met weinig appreciatie en dankbaarheid, net als het artikel dat ik de dag erna in mijn mailbox kreeg.
Super! Dankjewel universum!
Beste Mireille,
Wat een geniaal artikel, bedankt voor de tips ook! Ik doe de MIR methode nu al anderhalf jaar en het helpt me om los te laten en bij mezelf te blijven. Dankjewel 🙂
Groetjes, Petra
Hoi Mireille,
Ik doe de MIR-Methode nu bijna 6 weken.
Ik merk bij mezelf dat ik soms dingen vanzelfsprekend vind, dank je voor de wake up call!
Mijn moeder doet heel veel dingen voor mij soms, bijvoorbeeld boodschappen omdat ik het soms niet aankan.
Ik heb haar hier wel mondeling voor bedankt maar ik denk dat ik haar vandaag toch eens een bosje bloemen koop voor de hele periode dat ze me hielp want zoiets ook al is ze mijn moeder niet vanzelfsprekend!
Dank je Mireille voor je advies!
Groeten Tjitske
Beste Tjitske,
Wat leuk dat je het op deze manier oppakt! Zo leuk om haar even met iets tastbaars te bedanken! En je moeder inschattende, blijft ze het dan heel graag nog lang voor je doen, als het nodig is. Wat fijn dat ze er voor je kan zijn op deze manier!
Groetjes, Mireille
het eerste waar ik aan moest denken, is aan een tekst die ik ooit ergens gelezen heb: verwacht nooit iets terug van degene waarvoor je iets doet maar put je genoegen bij voorbaat uit het feit dat je het fijn vindt om het te mógen en kunnen doen!
toen ik dat eenmaal in mijn achterhoofd had vastgezet, vond ik dankbaarheid/bedankjes vaak niet meer nodig. ik verwachtte het niet meer en was extra blij als er wel een blijk van “dank je wel” was.
ik merkte ook heus wel dat dit niet altijd opgaat, maar gevoelens van teleurstelling dat er geen dankbare reactie kwam, werden wel minder.
Goedemorgen Mireille,
dank weer voor je ‘spiegel’ van deze week
fijn dat je het zo verwoord dat het weer even duidelijk wordt wat je ervaart en al? weet, maar het is iedere keer weer afwegen wat je kunt doen en wilt doen, dus vechten tegen je zelf totdat het gerijpt is ….. en je het antwoord
groet
Geerdine
Als je alles doet vanuit onvoorwaardelijke Liefde is niets vanzelfsprekend, maar ga je zelf ook door die Liefde een ander leven tegemoet. Ik ben lid van het Care First World netwerk, dat bezig is met de economie naar een ander level te brengen, waarbij geld niet voorop staat, maar zorg vanuit Liefde in Actie en dat begint zijn vruchten af te werpen. Steeds meer organisaties hebben daar oor naar. En zelf ondervindt ik steeds meer steun in mijn eigen leven en ondanks mijn minimale inkomen heb ik een bestaan doordat liefde altijd Liefde terugbrengt, maar je mag het niet verwachten.Het keert wel alles om!het begint wel altijd bij je zelf, nooit bij de ander en de volhouder wint.
Beste Martha,
Wat een pracht idee: ‘Eerst zorg!’ En het geld ten dienste stellen van mens, dier, natuur en niet andersom ‘Geld eerst’. Ik verwacht dat hiermee zoveel kan veranderen. Ik ben erg blij dat dit idee al opgepakt wordt door organisaties! Ik geloof er ook sterk in dat nieuwe generaties ondernemers vanuit een andere invalshoek een bedrijf voeren. Bestaat deze website ook in het Nederlands?
Groetjes, en dankjewel voor al je mooie werk!
Mireille
Louis Bohtlingk die de inspirator is van Care First heeft een boek geschreven in het Nederlands op verzoek van Paul de Blot en dat is dit jaar uitgekomen. Het heet Care First: Geld dienstbaar maken aan welzijn van de mens en aarde. Paul de Blot heeft hierover een referentie geschreven van 7 pagina’s. De website: http://www.carefirstworldwideweb.com is helaas in het engels. Vroeger was er een Nederlandse versie. De ontwikkelingen gaan nu zo snel dat het bijna niet meer bij te benen is. Er is wel een steeds groter wordend Nederlands netwerk, waarin ook veel jonge mensen zitten. Louis, zelf ook een healer, is in september in Nederland. Hij is Nederlander, maar woont veelal in Schotland. We zijn hier zeker al 26 jaar mee bezig.Ik kan je het stuk van Paul wel toesturen. Het boek is te krijgen bij bol.com
Beste Martha,
Ja, als je het wilt toesturen, graag. Ik heb het idee dat ik dit gedachtengoed graag wil omarmen, dus zal me erin gaan verdiepen. Fantastisch! Hoe meer mensen bewustwording creëren, hoe liever!
Dankjewel voor het delen,
Groetjes, Mireille
Blij dit te lezen hier, Martha
Inderdaad: onvoorwaardelijke Liefde; gewoon niets terug verwachten dan gaat het pas echt stromen.
En natuurlijk soms moet je daarbij ook hierin je grenzen stellen want anders leert de “ander” nooit. Spiegels hebben we nodig.
Hartelijke groet, Annette
Ik ben 50 jaar en mijn ouders vinden het onze plicht dat wij als kinderen voor hen zorgen. Niet omdat het moet, maar omdat ze het vanzelfsprekend vinden. Vader zegt: ik doe niets waar ik geen zin in heb!
Ik vind het erg moeilijk om hier los van te komen, mijn hele leven lang al!
Beste Leah
Jeetje dat is moeilijk zeg! Ik denk toch dat het belangrijk is dat jij je grenzen gaat aan geven.
Want wanneer jij steeds over jouw grenzen gaat loopt het een keer mis. En dan kan je je ouders echt niet meer bij staan. En zo als jou vader aan geeft dat hij niets doet waar hij geen zin in heeft zou je toch denken dat hoeft mijn dochter ook niet te doen. Lieve Leah geef alstublieft je grenzen aan, want je bent het meer dan waard. Een dikke knuffel van mij.
MIR-Methode begeleider in Uithoorn
Na jaren en jaren, altijd klaar staan voor iedereen, heb ik eindelijk geleerd om “neen” te zeggen en het is een hele verademing. Ik heb tijd gekregen voor mezelf en ik voel me totaal niet schuldig. Mijn huis stond altijd open, er kon altijd aan tafel geschoven worden, logeren met alles erop en eraan. Een probleem? Ik wist raad. Tot dat ik een keer voor heel even opvang nodig had. Ik kreeg nul op het rekest. Ik trok me terug en ik moet zeggen “Leve de vrijheid”.
Beste Diana,
Ja, dat is vaak waar de ommekeer ontstaat, he? Als je een keer een gunst terug vraagt en dat je dan ‘nee’ krijgt. Dat werkt heel ontnuchterend. Ik ben blij dat je nu meer vrijheid hebt. En ik ben je dankbaar voor al die keren dat je anderen belangeloos hebt geholpen!
Groetjes, Mireille