150. Heel je schooltijd.
Hoe leuk vond jij het vroeger op school? Had je het er naar je zin? Zat je in een fijne klas met een fijne juf of meester? Werd je gezien? Mocht je je ontplooien in de vakken waar je aanleg voor had? Voelde je de ruimte om te experimenteren? Om fouten te maken? Mocht je weleens de klas uit? Kon je je uiten naar de juffrouw en nam ze je serieus? Denk je er met plezier aan terug? Ik hoop het voor je!
Als school niet zo leuk was
Toen ik nog een praktijk had, viel het me op dat veel van mijn cliënten een onprettige schooltijd hadden gehad. Ze werden niet gezien, niet gehoord, niet serieus genomen. Lag dat nou aan mijn cliënten of zijn er veel meer mensen die het in hun schooltijd niet makkelijk hebben gehad? Ik denk het laatste. De kleutertijd gaat nog wel. Dan mag je nog veel spelen, wordt veel getolereerd, mag je experimenteren, knoeien, van je plaats lopen, bewegen. Dan komt klas 1, groep 3. En dan is het stil zitten en leren schrijven, lezen, rekenen. Afgelopen met al dat bewegen, niet meer knoeien, stil zijn. En beoordeeld worden. Misschien is er nu al veel veranderd, maar de volwassenen van nu hebben vrij strikte schoolsystemen meegemaakt.
Als je niet naar school wilt
Als kind wilden veel van mijn cliënten niet meer naar school. Waren schoolziek. ‘Mam, ik heb buikpijn.’ En dat niet 1 keer, maar 3 keer per week. Hoe kun je anders aan je ouders duidelijk maken dat je je niet fijn voelt op school, of onveilig. Of het gevoel hebt dat je beoordeeld wordt op wat je niet kunt en daardoor minder bent dan de anderen. Nare ervaringen in de schooltijd zijn een bron voor tal van aandoeningen: slaapproblemen, huidaandoeningen, hartkloppingen, relatieproblemen, eenzaamheid, spieraandoeningen, gebrek aan eigenwaarde, burn-out, enzovoort. Heel je de pijnen uit je schooltijd, dan werk je hard aan je gezondheid!
Kinderen zijn onze toekomst
In mijn boek ‘Waarom ben ik in Vredesnaam op aarde?’ schrijf ik over de noodzaak van grootschalige verandering in het onderwijs: “Schoolsystemen voldoen inmiddels allang niet meer aan de kinderen van nu. (…) Wat ik zelf kwalijk vind van het onderwijssysteem is dat de natuurlijke aanleg van kinderen wordt afgekapt. Kinderen die geboren zijn om te dansen, missen veel uren van beweging op school. Kinderen die een natuurlijk talent hebben voor schilderen, tekenen en creativiteit trekken aan het kortste eind. Kinderen daarentegen die dol zijn op taal of rekenen, komen aan hun trekken. Zij voelen zich gewaardeerd, gezien en zijn in hun hum op school. Of toch niet? Hoeveel mogen ze doen met die taalgevoeligheid? En op welke manier? Welk nut heeft het nog om te leren hoe je zinnen moet ontleden? Ik heb ontleden in de rest van mijn leven nooit meer nodig gehad, terwijl ik wel boeken schrijf. Het zijn bijzondere fenomenen die naar mijn gevoel kinderen meer kwaad doen dan goed. Ik vind dit intens zonde, omdat de kinderen wel onze toekomst zijn. De toekomst verandert op het moment razendsnel. Ik zie dan liever kinderen opgroeien die mondig zijn, die zichzelf vertrouwen, die kunnen oefenen met de vaardigheden die ze hebben, die meerdere talen leren, omdat ze dat fijn vinden. En bovenal kinderen die plezier houden in leren, die nieuwsgierig blijven. Omdat dat de beste manier is om je staande te houden in een maatschappij die snel verandert.”
De MIR-Methode en je schooltijd
Wil je je schooltijd helen, dan kun je de MIR-Methode gebruiken. Bij stap 3. ‘Vader loskoppelen. Moeder loskoppelen.’ koppel je de connectie los die je nog hebt met die ene juf of meester waar je nog steeds onprettig aan terug denkt. Je haalt hem of haar uit je systeem, waardoor je vrede kunt vinden over wat er destijds met je is gebeurd.
Met stap 4. ‘Meridianen zuiveren’ haal je de emoties van je schooltijd uit je meridianen. Het verdriet, de boosheid, de frustratie, de angst, de schaamte. Alle emoties hebben in je schooltijd wel een rol gespeeld en door ze uit je meridianen te halen, zorg je ervoor dat er vele blokkades verdwijnen.
Met stap 7. ‘Basisbehoeften aanvullen’ zorg je ervoor dat je interne veiligheid en zelfvertrouwen aangevuld wordt. Iets wat er in jouw schooltijd misschien niet was. Je vult de Veiligheid aan, de Bescherming die je had willen hebben en het Vertrouwen op jezelf en op wat je kunt. Je natuurlijke nieuwsgierigheid naar leren en experimenteren komt weer tevoorschijn.
Bij stap 8. ‘Chakra’s en aura optimaliseren’ haal je oude emotionele pijnen uit je chakra’s en aura. Je geeft ze daarmee de mogelijkheid om te helen, voorbij de situatie die je in je schooltijd hebt meegemaakt. Je aarding wordt sterker (chakra 1), je wilskracht komt terug (chakra 3) en je krijgt weer vertrouwen in je intuïtie (chakra 7): wat jij denkt of voelt, klopt wèl!
Ook al beschrijf ik hier maar een paar stappen, doe ze altijd alle 9!
En jij? Hoe was jouw schooltijd? Heb je er al meer vrede mee gekregen door het doen van de MIR-Methode? Ik hoor het graag van je! Schrijf het hieronder, dankjewel!
Met de toets ‘End’ op je toetsenbord spring je meteen naar het invulformulier.
Persoonlijke gezondheidsvragen graag stellen aan een MIR-Methode begeleider!
Ik wens je toe dat al je onprettige herinneringen aan je schooltijd uitgewist mogen worden en je je kinderlijke vrijheid weer mag terug vinden!
Groetjes, Mireille Mettes
Ik zat in de jaren vijftig op een Montessorischool, heel iets anders dan klassikaal onderwijs. En ik was heel taalgevoelig, dus op zich vond ik het leren op school fijn, zinsontleding leerde je met kleurige houten figuurtjes, ik kan me nog herinneren dat een werkwoord een rode bol was, en een bijwoord was geloof ik roze, het was heel concreet, aangepast aan je leeftijd als kind. Dat begrip van de elementen die een zin heeft, is me later erg van pas gekomen bij het leren van Frans, Duits en Engels. Er was ook plaats voor creativiteit, tekenen, schilderen, samen collectief een schilderij maken van propjes gekleurd papier, of collages maken. Rekenen was een moeilijk punt voor mij, en omdat je steeds zelf je ‘werkjes’ uitkiest op een Montessorischool. moest ik door de juf regelmatig gemaand worden om ook eens een rekenlesje te gaan doen. Waar ik als gevoelig kind last van had was het onderlinge pesten tussen de kinderen. Een soort doortdurende oorlogssfeer, tussen populaire en niet-populaire kinderen. Ik ben Joods en er zaten twee roodharige Jooodse meisjes in de klas, die erg gepest worden. Vanwege hun rode haar, dacht ik als kind, maar achteraf denk ik nu: omdat ze zichtbaarJoods waren, anders de de rest. En de gymlessen, die vond ik vreselijk, want ik was niet goed in gym, en de gymleraar was een oud-militair van het KNIL, die ons met harde hand aanpakte. Op de middelbare school ,ook Montessori, had ik opnieuw goed contact met de leerkrachten – we hadden een schat van een muziekleraar bijvoorbeeld -en die zenuwoorlog was ook voorbij, maar daarvoor in de plaats kwamen een vervelende hitserige sfeer met sommige jongens. Vervelende sekuele opmerkingen bijvoorbeeld. Ik ben daarom zelfs een keer niet meegegaan met een schoolreisje van een paar dagen. Op de Middelbare Meisjesschool (MMS, die bestond toen nog) had ik het prettiger, dat hele gezeik met die jongens was er niet, ik voelde me daar veiliger, en genoot van de lessen. Tegenwoordig wordt er op scholen veel meer gedaan aan het voorkomen van pesten, er bestaan programma’s tegen, zoals “De vreedzame school”. Voor mij was het dus niet moeilijk om stil te zitten en te leren, ik was dol op leren en op lezen; voor mij was de sfeer tussen de kinderen op school moeilijk, en vooral het pesten – ik werd niet zo gepest, en ik pestte zelf ook niet, maar ik probeerde wel zo onzichtbaar mogelijk te zijn uit angst dat ik opeens de pineut zou zijn…dat had zeker ook met mijn Joods-zijn te maken, al had ik dat toen helemaal niet door. Een houding – onzichtbaar blijven – die ik lang heb volgehouden in mijn leven..
Ik sluit me helemaal bij de vorige schrijfster aan.
De scholen zijn net Haarlemmer olie: overal goed voor. Als er een maatschappelijk probleem opgelost moet worden, dan “moeten de kinderen daar op school al over leren”. Maar het mag geen geld kosten! Momenteel heeft de overheid heel diepe zakken voor van alles en nog wat, maar niet om de salarissen van de leraren te verhogen, zodat het beroep meer aanzien krijgt en om de klassen te verkleinen tot maximaal 20 leerlingen. Het maakt nogal een verschil of je als leerkracht een groep van 20 leerlingen of van 30 een jaar lang, rekening houdend met de onderlinge verschillen, mag begeleiden. Ik spreek uit eigen ervaring.
Als er echt zoveel wensen in de maatschappij zijn die op scholen gerealiseerd moeten worden, dan zal er geïnvesteerd moeten worden. Dan moet “heel Nederland” volgende maand bij de verkiezingen eens stemmen op een partij die er geld voor over heeft om allerlei problemen in het onderwijs eens grondig aan te pakken.
Als je een creatief doe-kind hebt bij voor wie je ‘wijs’ worden belangrijker vindt dan ‘lesjes leren’ doe het dan op een Vrije School. Opgericht door de grondlegger van de antroposofie Rudolf Steiner.
Veel mensen hebben hier geantwoord vanuit hun eigen prettige of nare jeugdherinneringen. Ik denk dat de meesten de laatste 20 jaar niet in een basisschool zijn geweest. Er is namelijk veel veranderd, m.b.t. de tijdgeest en dus ook in het onderwijs. In de jaren ’50 en ’60 was het nog tamelijk gewoon dat kinderen hardhandig werden gestraft, geslagen en uitgelachen. Dat gold in zekere mate ook voor beperkte mensen en die uit de ‘lagere standen’. Daarna zijn er grote emancipatiebewegingen op gang gekomen en die hebben hun uitwerking gehad op de verhouding tussen ouders en kinderen en dus ook op het onderwijs. Tegenwoordig ademen de basisscholen (om ons hier even toe te beperken) een sfeer van welwillendheid, meer speelsheid en in ieder geval de intentie om recht te doen aan ieder kind. Maar ik zeg niet dat dit altijd lukt en dat ieder kind een fijne schooltijd heeft. Scholen zijn heel erg gebonden aan leerplannen en protocollen met (te) weinig mogelijkheden om ieder kind te geven wat het nodig heeft. Maar de goede wil is er meestal wel. Verder is het net zoals in de zorg en hulpverlening ook een kwestie van geld. Wat hebben we over voor betere scholing van leerkrachten en kleinere groepen? Ik heb mijn halve leven in het Speciaal Onderwijs gewerkt waar we meer aan de individuele behoeften van de kinderen tegemoet konden komen dan op de gewone basisschool, doordat wij extra opgeleid waren en de groepen veel kleiner. Heel veel kinderen knapten hier enorm van op, ouders waren er achteraf bijna altijd blij mee dat hun ‘probleemkind’ daar een plek had gekregen. Maar het Speciaal Onderwijs moest kleiner worden en het liefst helemaal verdwijnen. De overheid bazuinde rond dat deze kinderen allemaal naar de gewone basschool moesten onder het mom van ‘gelijke kansen’. Wat een enorme leugen! Daar ligt nou mijn frustratie…..
Lieve Mireille,
Mijn dochter is 11 jaar zit nu op haar derde basisschool. Door pestgedrag en daarin ontkent te worden door leerkrachten heeft ze enorme angsten opgebouwd. Daardoor moest ze in therapie en is ze vanaf haar 6e jaar van therapie naar therapie. Nu hebben we een kleinschalige privé school voor haar gevonden. Ze mag zichzelf zijn en wordt eindelijk gezien.
Graag zou ik haar, maar ook mezelf willen helpen deze traumatische ervaring te verwerken.
Hoe kan ik dit het beste aanpakken.
Beste Peggy,
Door de MIR-Methode te doen, kan je de pijnen van het gepest zijn, langzaamaan minder later worden. Je kunt ook een consult aanvragen bij een MIR-Methode begeleidster om het sneller uit haar systeem te krijgen.
Sterkte voor haar! En wat fijn dat ze een fijne school gevonden heeft!
Groetjes, Mireille
Lieve Mireille,
Ja wauw, de MIR-Methode heeft me veel gebracht. Voorheen als ik aan mijn schooltijd dacht, dan voelde ik meteen spanning in mijn kaken en buik. En een heel onprettig gevoel. Net als hoe ik mij vroeger voelde.
Door de MIR-Methode ben ik weer mezelf gaan waarderen en ik weet weer waar ik voor sta en wat ik leuk en belangrijk vind.
Vorig jaar heb ik samen met een oude schoolvriendin een reünie georganiseerd. Heel spannend om al je oude klasgenoten uit te nodigen. Maar we hebben het toch gedaan. En het was zo fijn! Wat een mooie gesprekken. En fijn om te zien wat een mooie mensen we allemaal zijn. Na die reünie kijk ik met een goed gevoel terug op mijn basisschooltijd. Zo fijn!
Kleuterschool tijd was super toen naar klas 1 van de grote school zoals mijn ma het zei.. nou ik niet mijn ma bracht mij weg,, ik ging de zij deur weer uit naar huis., lang vol gehouden moest dat jaar ook 2x doen soms nog last van dat ik gedwongen ben..
In de lagere school werd je herkend en gewaardeerd. Vanaf middelbaar is dat anders. Het moet dringend anders.
Beste allemaal,
ik merk dat het me erg raakt, wat we kinderen kunnen aandoen in de periode dat ze kwetsbaar en nog afhankelijk zijn van de volwassenen.
En dat het mij ook gevormd heeft in welk talent ik wel en niet heb gecultiveerd in mijn jeugd. Ik kan goed leren, en heb het tot de universiteit geschopt. En weet nu dat ik een voor mij essentiële intelligentie heb weggestopt: die van het lichaam. Ik weet nu dat het hoofd zelfs behoorlijk in de weg kan zitten bij (het leren van) bepaalde inzichten en vaardigheden, domweg omdat een andere intelligentie daar voor bedoeld is. Intuïtie als intelligentie bijvoorbeeld, om signalen die je met andere ‘zintuigen’ oppikt te betrekken in je besluitvorming. Motorische intelligentie, voor bijvoorbeeld spiritualiteit; dit laat zich bij mij althans gemakkelijk via de intelligentie en poorten in het lichaam zien. En zo voort. Ik ken nu 8 intelligenties, en waarschijnlijk ontdekken we er nog meer in de komende decennia.
Ik weet wel dat ik er maar voor 1 echt beloond werd ‘vroegâh’, die was superieur aan andere talenten; de rest was leuke hobby.
Ik werk veel met mensen waarbij het helen van het kind van belang is voor de groei van de volwassene op dit moment. Maar ook dat het een functie heeft gehad, en mensen vreemd genoeg op hun pad heeft gebracht. Vanuit de pijn de drive vinden om een betere wereld maken. Het puzzelt me nog. Is de pijn in deze tijd nog steeds nodig om te groeien? Nodig om op pad te gaan en je missie in te vullen? Bewegen vanuit urgentie (pijn) of vanuit verlangen (plezier)? Ik hoef geen antwoord in goed of fout. Het is een mijmering en er is alleen verwondering, geen debat, in mijn hoofd hierover.
Het is wel een vurige wens om onderwijs te richten op het helpen kinderen voorbereiden op nu en de toekomst, en niet op het verleden, wat ik nu zo vaak zie. Achterwaards opleiden noem ik het ook wel eens. Toch nog steeds hoofdzakelijk gericht op wat we in de afgelopen decennia weten, en niet wat we vandaag en morgen weten. Pijnlijk, zeker omdat de liefde, intentie en vakmanschap van de leerkrachten juist zo positief is. En basisvaardigheden zoals lezen en schrijven gewoon nodig zijn. Preparing kids for manifesting the emerging future, zou een mooie onderwijstitel zijn, niet? Ik hoor graag nog mooiere titels…
Gr
Sietske
Beste Sietske,
Ja, zo is dat! Op YouTube staan lezingen van Ken Robinson, een professor die ooit dacht dat het lichaam bedoeld is om het intelligente brein te vervoeren. Inmiddels weet hij beter en maakt hij zich sterk voor vernieuwend onderwijs. De lezing van Hannah de Vos-Beckers op de Vredesdag gaat daar ook over.
Dankjewel voor de mooie titel en woorden. Ik heb ze vet gemaakt, om ze eruit te laten springen. Ik denk dat we eigenlijk geen idee hebben waar we onze kinderen voor op mogen leiden. We mogen blij zijn als ze mondig zijn, hun emoties goed kunnen uitdrukken en gericht zijn op verbinding en vredelievendheid. Dat vergt wel wat verandering in het onderwijs. En ja, er zijn ontzettend veel hart&ziel leerkrachten die daar graag aan mee zouden werken! Dank voor je bijdrage!
Groetjes, Mireille
Beste Suzanne,
Zo herkenbaar … alles wat in jouw artikel staat.
Het is net alsof ik het zelf geschreven zou hebben …
Bij mij voelt het precies zo aan.
Ik zou het niet beter kunnen verwoorden.
Wat ben ik blij dat er iemand dezelfde gevoelens heeft over haar schooltijd. Van harte !
Mijn schooltijd was een drama, ‘k was 6 jaar toen m’n zusje van 11 jaar overleed van een hersenvliesontsteking, we sliepen samen, en op een nacht kwam ze in coma, m’n zusje en vriendin, m’n steun en toeverlaat, m’n grote voorbeeld, gans m’n jeugd ging ik gebukt onder een heel zwaar verdriet, ik ben nooit opgevangen geweest van mijn ouders bij dit verlies, zelfs géén moment, er mocht niet over gesproken worden, en zij hadden het druk met ruzie maken met elkaar, wat uitmonde in een scheiding,ik ben door dit trauma jarenlang in behandeling geweest bij een psyhologe,en zware depressie’s gehad, als zo iets overkomt is het niet alleen een ouder die verdriet heeft, maar ook voor een broer of zus,dit was niet leven maar overleven, ik heb het gevoel dat ik nu pas de liefde voel voor mezelf, door veel joga en meditatie, ik geloof erin dat het mooiste nog zal komen..ben blij met de MIR-Methode, deze heeft mij al veel geholpen, hartelijk dank Mireille
Mireille, voor het geval mijn reactie er nog bij kan. Ik was linkshandig en in 3de kleuterklas zei de zuster tegen mijn ouders dat dit beter aangepakt werd. Mijn ouders hebben hun akkoord gegeven en zo moest ik leren rechts schrijven. Nu zou ik niet meer links kunnen schrijven. Eventueel enig idee wat de mogelijke implicaties zijn van zo een wijziging (die compleet indruist tegen de natuurlijke aanleg)? Ik voel me (ben) niet zo handig, misschien daardoor…
Beste groetjes, Lut
Beste Lut,
Het zou kunnen dat het je parten speelt, maar ik weet niet precies hoe dat zit. Ik heb er altijd wel moeite mee als de natuurlijke aanleg van kinderen aan de kant wordt geschoven. Het getuigt van respectloosheid naar een kind. Ik ga er vanuit dat als jij vrede kunt hebben met het gedwongen rechtshandig schrijven, dat het dan ook geen punt meer voor je is. Je niet-zo-handig zijn, staat daar voor mijn gevoel los van. Dat heeft denk ik meer te maken met andere talenten die je hebt. Dat die sterker zijn ontwikkeld dan je motorische vaardigheden. Kijk daarvoor bijvoorbeeld eens bij de Meervoudige intelligentie van Howard Gardner op internet.
Groetjes, Mireille
Hi Mireille, mijn kinderen hebben een pittige start gehad op de kleuterschool. Kan ik dat voor ze helen als ik over hen wrijf bij de MIR-Methode?
Ik ben zelf blij met de MIR-Methode.
Hartelijke groet, colinda
Beste Colinda,
Ja, dat kan zeker! Gewoon de 9 stappen noemen, terwijl je hen over handje, voetje of ruggetje aait. Zo kun je hen helpen weer dicht bij zichzelf te komen en oude pijnen helpen helen.
Veel plezier bij het doen, want het is meestal een heel leuk moment om zo even samen te doen!
Groetjes, Mireille
Hoi Mireille, moet je dan niet al eerst een poosje zelf met de MIR-Methode bezig zijn voor je deze bij je kind mag toepassen?
Beste Danielle,
Ja, dat is goed dat je het vraagt. Belangrijk is dat de ouders eerst zelf de MIR-Methode vier weken hebben gedaan. In ieder geval een van beide ouders.
Groetjes, Mireille
Ik ben bijna 61. Als ik terugkijk, denk en voel ik dat vooral mijn lagere-schooltijd de fijnste tijd in mijn leven tot nu toe is geweest.
Goede avond
Ik heb 6 weken de MIR-Methode gedaan, tijdens de MIR-Methode dacht ik dat er niet veel was veranderd. Vandaag ben ik op suiker controle geweest en alles was gezakt.De slechte cholesterol de suiker waarden en de bloeddruk.Ik stond paf, dit was nog nooit gebeurd. Ik denk dat dat aan de MIR-Methode ligt.
Mijn vermoeidheid is ook verdwenen. Ik ben blij dat ik het heb gedaan.
gr. Mia
Beste Mia,
Wat fantastisch! Wat is de reden dat je onder controle bent? Heb je diabetes? Als je het wilt vertellen, tenminste. Ik ben ontzettend blij voor je! En ook vooral dat je vermoeidheid weg is!
Groetjes, Mireille
Beste Mireille
Fijn dat je zo vlug riageerd, op het laatste moment dacht ik dat
ik het verkeerd had gedaan, het onderwerp was eigenlijk schooljaren.
Mijn lagere schooljaren waren niet zo geweldig, ik werd veel gepest.
Toen ik 8 jaar was vertelde mij een meisje op school dat mijn ouders niet mijn echte ouders waren. Dat heeft heel veel met mij gedaan. Ik was altijd een heel goede leerling Maar vanaf die tijd ging het slechter, ook omdat er thuis niet over gepraat werd, het werd afgedaan alsof het niet waar was. Later hebben ze door mijn gezeur het verteld, maar niet de waarheid, ze vertelden dat mijn ouders verongelukt waren, daar ben ik veel later achter gekomen. Ik zal je het hele verhaal besparen.
Even nog duidelijk maken waarom ik de MIR-Methode heb gedaan, op de eerste plaats omdat ik suiker patiënt ben en ik heb verhoog cholesterol en hoge bloeddruk. Suiker heb ik van mijn 32ste jaar en de bloeddruk was jaren schommelend en nu goed. Mijn vermoeidheid is ook weg op dit moment.
Mijn piekeren is ook veel minder,verder ben ik gezond, in een woord het gaat mij zeer goed. Ik ben blij dat ik de MIR-Methode gedaan heb.
Lieve groetjes Mia
Prachtig en waarachtig artikel Mireille! Binnen stichting HARTverwarmendWijs hebben wij ons ACT (Advies Centrum Thuiszitters). Soms dagelijks krijgen wij nieuwe meldingen van ouders van kinderen die thuis komen zitten, vaak alleen omdat ze teveel zichzelf zijn! De gevolgen ervan in ons land zijn vaak zeer traumatisch en worden veroorzaakt door bemoeienissen van mensen die goed bedoelen maar de kern van de situatie niet kennen. Wij praten over de ‘zelflerende leerling’ die vaak hoogbegaafd en/of hoogsensitief is en zichzelf prima met zichzelf redt, maar niet met de onwetende omgeving. Het zou goed zijn deze kinderen te helpen met o.a. de MIR methode om van deze trauma’s af te komen. Deze zomer organiseren we een CoolXperience, een zomerkamp om het leren opnieuw uit te vinden. Hier hervinden de kinderen de kracht om te herstellen. Kortom, lieve Mireille, tijd voor een nieuwe connectie!
Liefs, Indi Hondema
voorzitter http://www.hartverwarmendwijs.nl en http://www.education-cities.nl
Beste Indi,
Wat super dat jullie zo’n mooi initiatief hebben! Ik hoorde een keer dat er iets van 10.000 kinderen op dit moment thuis zitten, omdat ze niet meer passen in het huidige onderwijs. Weet jij wat daar van waar is?
Groetjes, Mireille
Ik vrees dat het aantal een stuk hoger ligt… geregistreerde thuiszitters inmiddels 18.000 (absoluut) maar wij gaan uit van rond de 40.000 jongeren (relatief)..los van de jongeren die op hun tandvlees overleven..
Mijn schooltijd heb ik als prettig ervaren,eerst 2 jaartjes kleuterschool ,ik herinner me nu nog de kapstokken,met leuke figuurtjes,de sloffen die over de schoenen moesten,mijn broodtrommeltje,enig.!!
Ik was een goede leerling,deed 2 klassen in 1 jaar, op de lagere school,en Mavo.
Te vroeg klaar, jaartje vormingsklas,koken,strijken etc.lekker ouderwets.
Het was mijn bedoeling om lerares te worden,maar helaas toen het zover was durfde ik niet naar de opleiding,en waarom….. Er zaten jongens op school ! Nooit mee in aanraking gekomen,meiden huishouden,beschermd opgevoed,tja achteraf jammer,maar het was niet anders.
Leren doe ik nog steeds met plezier,op alle vlakken,ben nu 64 ,en het is lang geleden,mooie memories.
Ben er helemaal overheen hoor,dat met gemengde opleidingen is geen probleem gebleven ha..ha.
Wens de lezers alle goeds,en je bent nooit te oud om te leren,het verrijkt je leven.
Lieve groet,
Hannie
In de 4e of 5e klas van de lagere school moest ik samen met een andere jongen vroeg op school komen. We dachten dat we de frater van onze klas gingen helpen met boeken kaften. In plaats daarvan vertelde hij ons dat we vast wel allerlei dingen gedaan hadden die niet mochten en die niet gezien waren door hem. Daar moesten we voor gestraft worden. Straf voor zonden die we niet gedaan hadden, zo realiseerde ik me later. Die andere jongen was als eerste aan de beurt. Liggend op een schoolbank kreeg hij met een lange liniaal een reeks klappen op zijn billen. Hij schreeuwde het uit. Daarna was ik aan de beurt en kreeg ook een reeks klappen. Ik gaf geen kik. Het was erg pijnlijk en ik was geschokt over zoveel onrechtvaardigheid. We spraken er met elkaar over maar niet met andere kinderen toen even later de klas begon. Ik deed alsof er niets gebeurd was, schaamde me erg, en vroeg me af waar ik mijn beklag kon doen. Ik dacht erover naar de politie te gaan maar realiseerde me dat die me niet zouden geloven. Ook met mijn ouders durfde ik er niet over te spreken. Een van de grote zonden die je absoluut niet mocht begaan was het vals beschuldigen van iemand anders. Ik was bang ervan beschuldigd te worden dat ik een frater vals beschuldigde. En fraters (religieuzen) waren in de ogen van die tijd bijna heiligen. Pas veel later sprak ik erover in diverse reguliere en alternatieve therapieën, maar de situatie is mij altijd bijgebleven en heeft mijn vertrouwen in mensen erg verstoord. Achteraf denk ik dat die andere jongen, die zo schreeuwde, het toen meer van zich heeft afgeschreeuwd. Bij mij bleef het hangen. Jaren geleden deed ik zonder effect de MIR-methode. Sinds kort begon ik er door een toeval opnieuw mee en doe nu ook een MIR op Maat bij een begeleider. Het werkt het als een trein. Ik kan de MIR-Methode van harte aanbevelen. Het lijkt erop alsof er meer beweging komt op emotioneel gebied.
Beste Edward,
Hoe intens onrechtvaardig kun je dan als kind behandeld worden… Ben erg blij dat je er ook therapie voor hebt gezocht. En ik lees tussen de regels door dat je toch ook wel weer mensen bent gaan vertrouwen. Ben erg blij dat de MIR-Methode en de consulten bij de begeleider je goed doen! Dat je je maar steeds vrijer en weer vol vertrouwen kunt voelen!
Groetjes, Mireille
Beste Edward
Wat een verhaal!! Wat heftig!!Wat zal jij je verschrikkelijk hebben gevoeld. Zo ongelooflijk onrechtvaardig om dat een kind aan te doen. Ik ben blij dat je het gelukkig hebt kunnen delen met je klasgenoot die het zelfde heeft onder gaan.Ik wil je heel hartelijk bedanken voor het delen. Er zijn zeker nog andere mensen die zoiets soort gelijk hebben mee gemaakt. Die voelen zich dan gesteund.Wat fijn dat de MIR-Methode jou zo goed helpt om dit te verwerken.Een hele dikke knuffel van mij.
Corrie Wouters MIR-Methode begeleider in Uithoorn
Hallo Mireille,
Echt vrolijk wordt ik niet als ik naar mijn schooltijd kijk. Alles erg strikt en volgens vastomschreven regels. Totdat ik op mijn 12e jaar een jaar naar de Montessorischool mocht. Heerlijk was dat. Niet de hele dag vastgeplakt op je schoolbankje in rechte rijtjes in de klas, maar heerlijk vrij kunnen kiezen wat je wilde leren, wat je leuk vond. Bij mij was dat aardrijkskunde, waardoor ik met puzzels de topografie van nederland en de wereld op mijn duimpje kende. Mijn middelbare school was ook geen pretje, die heb ik bij de nonnen doorgebracht op kostschool, dat speelde van 1963 tot 1967. De leraar duits kan ik me nog helder voor de geest halen. Niet een vriendelijke man. Het vreemde vind ik dat de jaren dat ik bij hem in de klas zat ik een onvoldoende had voor duits en de andere jaren een voldoende. Wij waren dus niet een goeie combinatie. De enige vrijheid die ik had was wanneer ik de vakanties naar huis toe mocht. Brrrrrr als ik daar nog aan terugdenk. Ik ben blij dat ik dit door de mir-methode ook kan verwerken en loslaten. Dankjewel Mireille en lieve groetjes, Cecile
De jaren 50 en 60 van de vorige eeuw waren niet de makkelijkste jaren om op te groeien. Het schoolsysteem paste toen niet en nu ook niet. De kinderziel werden wordt niet erkend. En dat is een van de ergste dingen die je een kind kan aandoen, geen respect en geen erkennong van de eigenheid.
Maar er is niets mis met enige discipline en domweg droge stof moeten stampen.
Zolang kinderen (en veel volwassenen) niet weten “waar Assen ligt” klopt
er iets niet. En weten hoe onze taal in elkaar zit is belangrijk genoeg voor een goede taalontwikkeling. De vele taalfouten die ik voorbij zie komen spreken boekdelen.
Een goede taalontwikkeling is van veel belang bij alle andere alfa en beta-vakken/richtingen, en daar hoort grammatica bij.
Hoi Mireille,
Ik las jouw artikel vanmorgen en merkte dat dit direct erg binnen kwam. Herinneringen aan mijn lagere schooltijd kwamen weer boven. Geen prettige tijd. Zelf kom ik uit een hard werkend gezin waarvan mijn vader werkte in een fabriek en mijn moeder voor het huishouden zorgde. De klas waarin ik zat was een mengeling van kinderen uit arbeidersgezinnen en kinderen uit middenstandsgezinnen. Ik ervoer dat er door docenten onderscheid gemaakt werd in het geven van aandacht. Kinderen uit middenstandsgezinnen hadden een streepje voor. Althans zo heb ik het beleefd. Hierdoor ben ik mij minderwaardig gaan voelen. Dit had als resultaat dat ik vaak conflicten had op school waarbij het altijd ging om het thema’ onrecht’. Als kind kon ik het niet verdragen dat iemand onrecht aangedaan werd. Bijv. als er iemand werd gepest. Ik kreeg dan het gevoel dat ik daarvoor moest opkomen en ging dan op de vuist met diegene die aan het pesten waren. Dit zorgde er op een dag voor dat ik ten overstaande van de hele klas door een hysterische docente bij mijn arm werd gegrepen en door de klas naar de directeur ben gesleept door haar. Heel vernederend.
Na een conflict op school rende ik vaak huilend naar huis, waar ik dan te horen kreeg dat ik terug moest naar school. Voelde me niet gehoord als kind.
Deze ervaringen hebben me gevormd.
De MIR-Methode heeft me op emotioneel vlak al veel goeds gebracht en daar ben ik je dankbaar voor.
Hartelijke groet, Renie
Beste Renie,
Ja, en vooral het thuis niet gesteund worden, maar gewoon teruggestuurd worden, komt op mij zó pijnlijk over. Ik ben blij dat de MIR-Methode je al heeft kunnen steunen op emotioneel vlak en ik hoop dat dat nog verder door gaat voor je! Dankjewel voor het delen van je ervaringen. Ik vermoed dat heel wat mensen zulke incidenten hebben meegemaakt.
Groetjes, Mireille
Wat ook nog meespeelt, voor mij tenminste, is dat je vroeger naar de school ging waar je het dichtstbij woonde. Nou, vooruit, als je christelijk was naar een christelijke school en anders naar de openbare. Daar werd verder niet over nagedacht, laat staan over gediscussieerd.
Als ik ouders – m.n. moeders – van nu lees, dan wordt er veel bewuster gekeken of zo’n school bij het kind past en of het wereldbeeld wat door de school uitgedragen wordt wel past bij het gezin waar het kind uit komt. Zulke verhalen kunnen mij best wel raken, zoiets had ik ook wel gewild voor mezelf als kind.
Ik zag het bij mijn elf jaar jongere zusje al iets veranderen trouwens. Die zat op een ‘zwaar’ christelijke kleuterschool, maar is later naar een ‘lichtere’ school gegaan, die verder weg stond.
Overigens was ik op de lagere school een klassiek voorbeeld van de self-fulfilling prophecy. Die van de meester in dit geval… Hij geloofde niet in mijn capaciteiten en mijn resultaten kelderden. Ook veel gepest, omdat ik geen aansluiting vond bij de kliekjes in mijn klas.
Was ook geen aanleiding voor een andere school, of een goed gesprek met de meester in kwestie. De meester was een autoriteit, daar ging je niet tegenin. Ook mijn ouders niet.
Oef, dat laatste stukje maakt nog wat in me los, merk ik.
Beste Hellen
Ik begrijp dat het je raakt. Wanneer er niet in je geloofd word is dat heel moeilijk. Het is zo belangrijk dat je je veilig op school voelt. En dat er naar je geluisterd word. Wanneer je ouders daar dan niets mee doen voelt dat echt niet fijn.Ik hoop dan ook van harte dat je de MIR-Methode doet om dat stuk te verwerken om het een plekje te geven.Lieve Hellen heel veel succes en een dikke knuffel van mij.
Corrie Wouters MIR-Methode begeleder in Uithoorn
Hallo Mireille,
Mijn schooltijd was vreselijk, ik werd veel gepest en voelde me erg onzeker en alleen. Ook thuis was er geen begrip en troost: dan moet je maar wat harder zijn…nog steeds ben ik angstig in sociale contacten. Ik heb niet echt lichamelijke klachten, behalve snel last van stress. Ik merk dat de MIR-Methode me wel helpt om weer dichter bij mezelf te komen en weer te voelen wie ik ben vanuit kracht. Groetjes, Inge
Beste Inge,
Ja, en dat is uiteindelijk het belangrijkste: het weer dicht bij jezelf komen. Hoe hard kan het zijn dat er thuis geen troost te vinden is, maar eerder nog een verharding van je wordt geëist. Ik ben blij dat je steeds meer je eigen kracht voelt!
Groetjes, Mireille
Ik heb juist het zo heerlijk op school gehad.
ik kon goed leren en heb een klas overgeslagen.
meesters waten heel lief voor mij ik voelde me daar veilig en gelukkig.
maar na de lagere school moest ik nog een jaar naar de 7e klas om de school in stand te houden.
niets meer te doen alles gelezen en gehad.
voelde me totaal ovwrbidig en toen mocht ik daarna niet naar een vervolgschool.
ik moest werken.
al de andere kinderen gingen doorleren.
later heb ik dat weer ingehaald maar ik heb me toch achteruitgezet gevoeld
nu ben ik schoonheidsspecialiste.
Het klassikale onderwijs had voor- en nadelen. Er was meer rust en orde in de klassen, daar tegenover was het lang in de banken zitten niet fijn voor bewegelijke kinderen. Als tegenhanger konden we na schooltijd lang en veilig buitenspelen. De middelbare schooltijd vond ik minder fijn. De onzekerheid door de puberteit etc, vele huiswerk, weinig ontspanningsmogelijkheid maakten het geen fijne periode. Misschien dat de MIR-Methode daarvoor kan helpen.
Ik heb juist het zo heerlijk op school gehad.
ik kon gied leren en heb een klas overgeslagen.
meesters waten heel lief voor mij ik voelde me daar veilig en gelukkig.
maar na de lagere school moest ik nog een jaar naar de 7e klas om de school in stand te houden.
niets meer te doen alles gelezen en gehad.
voelde me totaal ovwrbidig en toen mocht ik daarna niet naar een vervolgschool.
ik moest werken.
al de andere kinderen gingen doorleren.
later heb ik dat weer ingehaald maar ik heb me toch achteruitgezet gevoeld.
Heel je schooltijd: heb ik met verwondering gelezen. Ik ben nu 81 en ik heb nog steeds mijn “gram”, vooral over de lagere school, de 1e en 2e klas vooral. Ik raak dat niet uit mijn “systeem” kwijt. Moet ik opnieuw weer 4 weken “aan de bak” (vanaf 2004 leef ik met de MIR-methode)en heb er nog steeds baat, en nu en dan kortstondige pijn, bij. Ik heb al veel mensen over de MIR-methode verteld en aan geraden. Ik deel ook alle e-mails op FB. Ik ben heel dankbaar daarvoor! Ik kreeg het advies voor de MIR-methode van de voetreflextherapeute: Ik heb “neuro-patische pijnen in beide onderbenen en voeten. Ik slik GEEN pillen daarvoor, want daar werd ik heel ziek van.
Volgens mij bent u Een levenskunstenares. Wouw
Er kwam wel wat naar boven. In mijn lagere school periode moest ik na klas drie meisjesschool ineens naar de vierde klas in een jongensschool. Vanaf dat jaar waren er gemengde klassen. Ik kreeg een leraar die met een lineaal naast je handen op de lessenaar sloeg, krijtjes en borstels gooide als je niet oplette. Na drie maanden en mindere prestaties terug naar de meisjesschool. Een jaar waarin ik niets zei. In de vijfde klas moest ik tussen 2 klassen in de deuropening staan met een pleister op mijn mond omdat ik toen teveel praatte. Dat waren nog eens jaren.
Beste Erna,
Ja, dat dat soort dingen gebeurden, verschrikkelijk. De macht van een leraar. Ik hoop dat je het allemaal van je af kunt schudden!
Groetjes Mireille
Beste mevrouw Mettes,
Dank voor dit verhelderend artikel.
Ik heb de beste herinneringen aan mijn schooltijd, behalve aan de kleuterschool. Moeten ‘spelen’ … en aan ons lot overgelaten zijn door een nonnetje dat wellicht ook niet beter wist (1958-1959). Dat was het laatste jaar van de kleuterklas, waar ik elke dag tegen mijn zin (en vaak al wenend) naartoe ging. Maar dan kwam de ‘bevrijding’ : het eerste LEERjaar en al de volgende LEERjaren : elke dag, elk uur nieuwe zaken LEREN. Geweldig vond ik dat. En … als er veel discipline was, dan voelde ik mij helemaal in mijn sas. Dat ene jaartje kleuterschool, met vooral zinloze bezigheidstherapie, verbleekt bij die twaalf beoiende LEERjaren in het lager en secundair onderwijs, waar ik met veel genoegen aan terug denk.
Hartelijke groeten.
Beste Gerda,
Wat leuk, het is precies het tegenovergestelde van wat ik vaak denk. Je kleutertijd was beslist onprettig voor je, misschien ook onveilig, maar zo heerlijk gedijen bij het leren. Wat leuk om te lezen!
Groetjes, Mireille
Gerda, wat leuk om te lezen. Ik ervaar het precies zo! Ik had ook een hekel aan de kleuterschool. Ik vond het verschrikkelijk als iedereen maar wat deed (spelen, rondlopen, knoeien etc.). Ik wilde graag dat er een leider was die zei wat we moesten doen en op die manier dingen leren. Ik zag het nut niet van de kleuterschool (had daar echt een hekel aan), pas toen ik naar de basisschool ging (waar je leerde lezen, schrijven, rekenen en zo) vond ik het leuk. Ik had toen het gevoel dat ik het ergens voor deed. Nog steeds hou ik niet van drukte, ik heb structuur nodig en dan voel ik me op mijn plek!
Mireille, wel zes talen willen leren, zonder op de hoogte te zijn van zinsontleding?
Zoals ik in je artikel over het onderwijssysteem lees.
Het zal toch wel enigszins van belang zijn. Lijkt me.
Groet Mariëtte
Beste Mariëtte,
Ja, wanneer je talen gaat leren, gaat dat er meestal moeiteloos bij, hoewel veel kinderen talen leren zonder ooit iets te weten van onderwerp of gezegde of voltooid deelwoord. Wat dat betreft verandert de manier waarop kinderen leren.
Groetjes, Mireille
Zinsontleding heeft misschien zin voor mensen die 6 talen willen leren, dus dat kunnen ze dan doen terwijl ze die talen leren. De eenheidsworst die nu (meestal) nog word aangeboden aan kinderen zijn verspilling van talenten. Op democratische scholen kunnen kinderen dat leren waar ze op dat moment behoefte aanhebben, zo zou dat op alle scholen moeten zijn. We worden geboren met een plan voor ons leven, we weten precies wat we nodig hebben, het onderwijs zou dat aan moeten bieden waar de leerling om vraagt zodat we geen jaren van ons leven verspillen om veel later alsnog onze weg te vinden (en in veel gevallen lukt zelfs dat helemaal niet meer)
Beste naamgenote,
Het dochtertje van mijn buren is nog maar 8 jaar en spreekt al 3 talen zonder enige kennis van zinsontleding waarover u het hebt.
Haar ouders zijn allebei van een andere nationaliteit en daarbij leert ze ook nog Nederlands op school.
Zo ziet u maar dat niet alle kennis op school wordt bijgebracht.
Groeten, Mariette
Hallo Mireille,
Zelf kon ik vrij goed leren, en het was vooral belangrijk dat je met goede cijfers voor gedrag en vlijt e.d. thuiskwam. Kreeg je straf op school, dan kreeg je dat thuis ook. Een juffrouw was heel streng. Van haar mocht ik niet naar het toilet totdat het te laat was. Ik plaste in mijn broek terwijl ik stond en iedereen zag het. Toen moest ik het zelf op gaan dweilen en naar huis voor een schone broek. Ik heb me achter de auto van een meester verstopt tot het 12 uur was omdat ik bang was thuis straf te krijgen. Een paar jaar later moest ik van de pastoor (die godsdienstles gaf)voor straf buiten op het rooster voor de kerk gaan zitten met blote knieën. Ik had tijdens zijn les met een vriendinnetje gepraat en werd met gemeen knijpen in de arm naar de kerk getrokken.
Ik merk dat het me nog meer doet dan ik in de gaten had. Echt pijnlijk en openbare vernedering!
Hartelijk dank voor jouw liefdevolle inzet, liefs van Iny
Beste Iny,
Ja, het is precies dit soort ervaringen waar ik op doelde. Die intense vernedering die je dan meemaakt. En ook het thuis opnieuw straf krijgen. Dat is wat ik zo vaak van cliënten hoorde. Hoe onveilig is het dan voor een kind! Ik ben blij dat je het hebt willen opschrijven en wilde delen. Er zullen veel mensen zijn die dit herkennen of soortgelijk hebben meegemaakt. Door het naar boven te halen, kun je het nu makkelijker aanpakken met de MIR-Methode. Dat je de vernedering maar weer helemaal mag loslaten!
Groetjes, Mireille
Beste Iny
Jeerje meid wat pittig!! Ik kan mij heel goed voorstellen dat je het daar moeilijk mee hebt. Openbare vernedering hakt er heel diep in.Het kan niet anders dan dat het zijn sporen na laat. Dank je wel dat je het hier wil delen het is zeker een herkenning voor andere mensen. Dan is het fijn dat je er mee aan de slag kan om de pijnlijke herinneringen af te zwakken met de MIR-Methode.Want elke keer wanneer jij de 9stappen benoemt gaat er een laagje van de nare herinnering af. Je kan het zien of dat je een ui af pelt.
Heel veel succes en een dikke knuffel van mij.
Corrie Wouters MIR-Methode begeleider in Uithoorn
Mag ik nog eens alle Etappen, ik Ben ze kwijt!
Beste Janny,
Ze staan onder de video. Ik zal ze ook weer op de home page zetten. Dank voor de melding!
Groetjes, Mireille