233. Als je een miskraam hebt gehad…
Eén op de vijf vrouwen heeft last van bloedverlies tijdens de zwangerschap in de eerste 3 maanden. Dat is vrij normaal en niet iets om je zorgen over te maken. Bij de helft van deze vrouwen gaat de zwangerschap gewoon door. Maar… bij de andere helft van de vrouwen, dus 1 op de 10, wordt het bloedverlies erger en komen er weeën op gang. Dan is er sprake van een miskraam. En is het vruchtje in aanleg niet goed, dan zal de baarmoeder de miskraam doorzetten. De natuur heeft de overhand. De miskraam is dan niet tegen te houden. Niet met medicijnen en niet met bedrust.
Ontstaan miskraam
Een miskraam gebeurt alleen als er iets in de groei van het vruchtje en/of de innesteling niet goed is gegaan. Het lichaam, de natuur, grijpt dan in en breekt de zwangerschap af. Je krijgt eerst bloedverlies en daarbij komt het vruchtje via de vagina naar buiten. Het is erg belangrijk om te begrijpen dat jij een miskraam nooit zelf veroorzaakt! Het ontstaat niet door lichamelijke inspanning, sporten, fietsen of werken, ook niet door vrijen of seks. Het is de natuurlijke werking van je lichaam.
Ben je bang dat je een miskraam krijgt, neem dan contact op met je verloskundige. Zij kan je geruststellen door een aantal vragen aan je te stellen. Over buikpijn en de hoeveelheid bloedverlies. Wil ze meer duidelijkheid, dan zal ze een echo (laten) maken.
Rouwen
Als de miskraam doorzet en je het vruchtje toch moet verliezen, dan kan dat een ingrijpende gebeurtenis zijn. Voor jou en voor je partner. Alle toekomstplannen die je al had gemaakt, vallen in duigen. Je leven is plots leeg en groot verdriet welt in je op. Je gaat een periode van rouwen in.
Je partner rouwt anders dan jij. Iets wat verwerking moeilijker kan maken. Voor een vrouw is er al een enorme wereld in haar ontstaan in de eerste paar maanden. En die wereld is nu ruw verdwenen. Voor de partner kan dat totaal anders zijn. Als ‘buitenstaander’ zijn de eerste drie maanden nog niet zo indrukwekkend, maar komt het gevoel van zwangerschap pas echt als de zwangere partner een flinke buik heeft. Daarom kan het lastig zijn om je gevoelens met je partner te delen. Kies dan liever voor een begripsvolle vriendin, familielid of therapeut. Er zijn vele therapeuten gespecialiseerd in miskramen, bijvoorbeeld hier te vinden op de websites Miskraam Verwerken, Miskraambegeleiding Nederland en Marije Ruinemans.
Vertel je verhaal
Ik kan het niet vaak genoeg benadrukken: praat met iemand over wat je hebt meegemaakt. Vraag de ander om echt naar je te luisteren en je helemaal uit te laten praten. Door te vertellen wat je hebt meegemaakt, kan je de miskraam al voor een groot deel verwerken. En wees zo rauw mogelijk over je gevoelens en gedachtes. Misschien heb je het gevoel dat je ‘gefaald’ hebt, dat je ‘geen echte vrouw bent’ of ‘bang dat je het zelf veroorzaakt hebt’. Alles wat er door je heen gaat, is de moeite waard om uit te spreken. Bij een vriendin of wat verder weg, bij een therapeut.
MIR-Methode bij een miskraam
Je kunt de MIR-Methode uiteraard ook inzetten bij een miskraam. Het helpt je om de emoties te hanteren, zodat ze wat minder heftig worden. En doordat je liefde aan jezelf geeft, kan je jezelf beter omarmen bij dit pijnlijke proces. Het liefde geven gaat via het aaien van je handen en via stap 7 ‘Basisbehoeften aanvullen’, waardoor je de Troost aan jezelf aanvult, net als de Geborgenheid en Liefde die je nu hard nodig hebt.
Blijf daarnaast zien dat het belangrijk is om je verhaal te vertellen. Wat heb je meegemaakt, wat gebeurde er precies? Hoe was dat voor je? Hoe voel je je nu? En ja, dat mag ook nog maanden of jaren na de miskraam.
Vroeger was het anders
Voor veel vrouwen die voorbij de 60 zijn, was het vroeger wel anders. Wanneer zij een miskraam kregen, werd daar niks mee gedaan. En daarover rouwen? Ik vermoed dat daar toen nog geen aandacht voor was. Voor hen extra belangrijk om erover te praten. Om het toch een plek te geven, mocht je er nog verdriet over hebben. Als je wilt, kan je dat hieronder vertellen.
Veel sterkte, mocht je een miskraam hebben gehad. Zoek de troost die je nodig hebt. Laat de MIR-Methode daar een onderdeel van zijn. En zoek mensen die werkelijk bereid zijn om naar je te luisteren. Heb het goed, lieve vrouw!
Hartengroet,
Mireille Mettes
Had nauwelijks besef dat ik zwanger was en het was terug verdwenen.
Heb een curettage gehad begin januari 84 en Sven is geboren 26 januari 85.
Ik heb daar verder geen emoties rond gehad. Op het moment zelf was het pijnlijk en heftig.
Vrij snel geaccepteerd dat het zieltje toch niet wenste te reïncarneren. Zou een meisje geweest zijn.
Maar in familie opstelling blijkt het dus wel van belang te zijn.
Mijn zoon heeft nu zelf twee zonen. En wat verlangde ik naar een meisje….
Het is wat het is en ze zijn zo fantastisch, zo een wonder.
Zo ontzettend dankbaar om grootmoeder te zijn.
Ik geniet met volle teugen.
Het gekke is toen ik dit las, dit is niet echt een actueel onderwerp voor mij, maar ik werd emotioneel en besef nu dat ik verdriet daarover nog niet verwerkt heb (ook niet geleerd van mijn ouders dat mijn emoties er mochten zijn, zij waren veelal afwezig en ik ben enig kind).
Ik ben de afgelopen 4 jaar, na een scheiding, pas alles aan het verwerken en ook nu weer verbaast het me hoe makkelijk ik over dingen heen stapte zoals een miskraam, een (bewuste) abortus en een morning after pil…het is ongelooflijk wat een impact het op je heeft als je ‘geleerd’ hebt van je ouders dat ‘jij’ er eigenlijk niet toe doet.
De MIR-Methode helpt mij ongelooflijk goed om die liefde die ik als kind zo nodig had maar niet kreeg nu alsnog aan mijzelf te geven…nu ook met enige weken een MIR-Methode op Maat…
Jeetje, wat doet lezen over miskramen me nog veel !
Mijn vierder zwangerschap eindigde na 3 maanden in een miskraam. De dokter dacht dat ik het kindje nog kon behouden als ik stil bleef liggen. Ik mocht niet alleen gelaten worden. Mijn man moest echter voetballen . Een buurvrouw kwam af en toe voor het raam kijken of het nog goed met me ging. Na een week was de kikkerproef negatief. De gynaecoloog haalde “alles “weg. Volgende keer moest ik maar een ring gaan dragen. Zo geschiedde en onze vierde zoon heb ik kunnen voldragen. Als ik dit nu in mijn herinnering terughaal voel ik wat een akelige liefdeloze periode dat in mijn leven was. Hoop dat ik ook dit nu, na al die jaren met behulp van de MIR-methode helemaal los kan laten
Ik heb eigenlijk nooit kinderen gewild, vond mijn igen situatie niet stabiel en mijn knipperlicht relatie niet goed genoeg om daar in een kind geboren te laten worden. Op een gegeven moment droomde ik wel dat ik zwanger was geworden. Die droom ging een tijdje door. (Ik was fysiek niet zwanger). Na ongeveer acht,negen maanden een heftige droom over een bevalling. Ben toen bij een medium geweest, die zei dat ik ‘een spiritueel kind’ had gekregen. “die hebben niet zoveel zorg en raadgevingen nodig als op aarde geboren kinderen” zei hij. Het voelde kloppend en ik heb het kindje, het voelde als een jongetje, de naam Jonas gegeven. Voelde hem nog een tijd bij me, maar later vervaagde dat.
Fijn dat je de MIR-Methode ook bij miskramen kunt inzetten. Ik zelf heb meerdere miskramen gehad en ongewenst kinderloos gebleven. Vanuit mijn eigen ervaringen zet ik mij nu 13 jaar in voor lotgenoten. Ik heb de website ‘Dagliefkindje Miskraam Informatie Wijzer’ opgezet. Hier vind je miskraam informatie, praktische tips, advies bij zwangerschapsverlies en de verhalen van lotgenoten.
https://www.dag-lief-kindje.com/
Lieve groetjes, Jozette de Kan ❤️
Beste Jozette,
Wat fijn dat je je website hier neerzet! Ik ben je dankbaar dat je hier je tijd aan hebt besteed, want het is nog altijd een groot taboe-onderwerp, helaas. Ik hoop dat vele vrouwen (en mannen) hun weg naar jouw site weten te vinden!
Met dankbare groetjes,
Mireille
Lieve Mireille, jouw zijn, jouw aanpak, zet zoveel in beweging.
Zo mooi.
Dankjewel hiervoor
Harteliefs
Ik heb één miskraam gehad op mijn 39ste. Ik was ontzettend teleurgesteld want ik keek zo uit naar een kind maar ik ben ervan overtuigd dat het zo moest zijn. Ik zag het nadien als een teken van het universum om mij hiermee de vraag te stellen of ik dit wel echt wilde met iemand die ik pas kort kende met alle risico’s van dien. Binnen een maand was ik weer zwanger en op mijn 40ste beviel ik van een prachtige dochter. Daardoor heb ik verder geen moeite gehad met de miskraam. Kort voor de bevalling werd ik alleenstaande moeder. Dat was heel triest maar uiteindelijk zijn zowel haar vader als ik ontzettend blij met onze dochter.
jeetje, wat veel reacties. ik heb zeven miskramen gehad in de periode 1978/1988 met tien ziekenhuisopnames en behandelingen onder algehele narcose. helaas zijn mijn eerste man en ik kinderloos gebleven. ik heb hier een blog over geschreven op ww.miskraamverwerken.nl onder de titel lot&maakbaarheid https://www.miskraamverwerken.nl/miskraam-kruisje-lot-of-maakbaarheid/. je bent welkom om deze tekst te lezen. de teksten die ik hierboven lees bieden me alle ruimte om gemis en gevoel er helemaal te laten zijn. dat was toen wel anders. van huisuit was ik daar niet zo vertrouwd mee en ook in het ziekenhuis werd aan emotionele gevolgen weinig aandacht besteed. dat is nu gelukkig anders. neemt niet weg dat het evengoed verdrietig is en een flinke impact heeft op je leven, je werk, je relatie en je toekomstdromen. het allerbeste gewenst!
6 weken terug heb ik een late miskraam gehad. Zo noemde ze dat in het ziekenhuis. Met 18 weken zagen wij geen kloppend hartje meer. Het bleek al een aantal weken te zijn overleden. De echo ervoor was met 13 weken en 6 dagen. De verloskundige gaf aan een mooi actief kindje te zien. Ik kon mee kijken en zag niet wat verloskundige zag. Vanaf dat moment is onderbuik gevoel gekomen. Zorgen om de kleine, is het wel goed?! Telkens toch het onrust gevoel wat ik had goed praten. Zal wel meevallen, bij andere zwangerschappen ook wel altijd wat angsten gehad en maar hopen en bidden dat alles goed mocht gaan. Het zou vast wel meevallen. Dit zou onze 6e zijn. Niet gepland, wel welkom. Heb wel veel zorgen gehad. We maken veel mee, net voor de zwangerschap zijn wij gestopt met boerderij. Hoe nu verder en wanneer gaan wij verhuizen. Veel onzekerheden en dan ook weer een kleine erbij. Help, hoe moet en komt het allemaal. Weg laten halen was voor mij zeker geen optie. Mijn man was het daar ook mee eens. Daarna wel veel gepiekerd of ik deze kleine zelf kan opvoeden. Onze jongste was als baby erg pittig. Nog zo’n baby zou ik niet trekken. Dus mocht blijken dat deze baby ook zo zou zijn en het zou mij teveel worden, dan zat ik te denken aan open adoptie. Maar daar aan denkend, dat ik mijn/onze kleine zou weggeven dat deed mij teveel pijn. Dus ik heb de zwangerschap geaccepteerd en ik heb volledig voor onze kleine gekozen. In het ziekenhuis vertelden ze na het constateren van overlijden van kindje dat er dan vast foutjes zijn in bijv. chromosomen/dna. De volgende dag is de kleine geboren. Durfde eerst niet te kijken. Wat tref je aan. Pas toen de arts er was, toen durfde ik en ook mijn man mee te kijken. Wat ik als eerste zag was haar kleine handje tegen de vliezen aan. Compleet met 5 vingertjes. Onze lieve, mooie Femke. Zo compleet, alles erop en eraan. Ze moest alleen groeien. Moet zeggen dat de zorg die ik/wij heb(ben) gekregen heel goed was. Hele lieve begripvolle gyneacoloog. Zo ook de verpleegsters. Na geboorte is er verder onderzoek verricht op mijn bloed, placenta en navelstreng. Ook daaruit bleek dat Femke helemaal gezond was en toen werd voor mij bevestigd dat het een meisje was. Ze is overleden door de navelstreng, die zat strak om haar nekje. Dat gaf de arts ten tijde van het onderzoeken van de kleine gelijk al te kennen, dat de doodsoorzaak eigenlijk al wel bekend is. Als ik daaraan denk, dan maakt het mij erg verdrietig. Kan het maar moeilijk accepteren. Zo heb ik haar geaccepteerd en zo is ze weg uit mijn buik. Omdat wij weten dat wij gaan verhuizen, hebben wij haar nog niet begraven. Ik kan haar niet achterlaten waar we nu nog wonen. Ze ligt in een heel mooi klein verzegeld kistje, ooit gemaakt door mijn opa. We bewaren haar zolang in de vriezer. Heb eerst wel overleg gehad in ziekenhuis of dat mag. Dat is dus geen probleem. We hebben zelfs ziekenhuispapieren erbij liggen. Als wij op ons nieuw stekje wonen dan gaan mijn man en ik samen met onze kinderen Femke begraven. Spiritueel gezien, kreeg ik al veel ‘waarschuwingen’ zo ook de nieuwsbrieven van mir. Eerst over zwangerschap en mir. Dat heb ik ook toegepast. Later zelfs over miskraam. Heb dat niet gelezen, had op dat moment nog nooit een miskraam gehad en toen was in mijn buik ook alles nog goed. Heb het nu gelezen. Het gekke was ook dat ik mijn buik verstopte voor de buitenwereld. Steeds dat stemmetje in mijn hoofd dat zei: eerst de 20-weken echo afwachten. Als dan alles goed is, dan mag iedereen het weten. Ook voelde het op den duur leeg in mijn buik. In het ziekenhuis noemen ze dit domme pech. Zo ook mijn man noemt het domme pech. Ik kan het kopje domme pech niet accepteren. Ik geloof dat veel dingen een reden heeft. Dankzij Femke hebben wij nu een geweldige ruime personen busje. Als ik niet zwanger was geweest, hadden wij geen andere auto gekocht. Na verlies van kleine ging het niet goed met mij. Was erg depressief. Ben versneld bij een psycholoog terecht gekomen. Kreeg daarbij ook de gedachte dat Femke daar voor gezorgd heeft. Ze weet dat ze hier welkom was, maar haar mama moet eerst geholpen worden. Ooit hoop ik (spiritueel) toch antwoord te krijgen wat de reden is van haar overlijden. Het zal nu misschien nog te vers zijn om dat te kunnen zien.
Beste Margriet,
Gecondoleerd nog met het verlies van Femke. En ja, ik geloof ook dat er altijd een andere bedoeling bij is. Wel bijzonder, jouw uitleg dat ‘haar mama eerst geholpen moest worden’, is ook wat mij werd verteld bij een spirituele vrouw nadat ik een miskraam had gehad. Ik zou daar zeker een keer de tijd voor nemen om bij een spiritueel iemand navraag te doen. Het geeft zo’n rust.
Ik wens je toenemende vrijheid en geluk toe!
Groetjes, Mireille
Dag lieve Margriet, veel sterkte met het verlies van Femke. Mooi, en verdrietig en deels herkenbaar wat je schrijft. Femke is nu een mooie spirit die jou en je gezin ondersteund vanuit een andere dimensie. Hoop dat je je antwoorden mag krijgen. Veel liefs, een andere moeder.
Met het lezen van deze verhalen zit ik alweer te huilen.
Voor mij is het ruim 30 jaar geleden dat ik twee keer een miskraam had in de eerste maanden, in die tijd werd er inderdaad niet over gesproken. Ik weet het nog goed, was bij mijn ouders op bezoek omdat mijn moeder jarig was, op toilet verloor ik bloed, meer dan bloed, met duidelijk zichtbaar vormen erin. Ik wist wat het was, maar realiseerde me het zelf op dat moment amper. Heb het bekeken, maar kon/mocht er niets van laten merken, heb er niets over gezegd. En nu dit jaar, in een periode dat de emoties ook op andere punten uit mijn leven hoog opspelen kwam het beeld een aantal keren terug.Ik heb het meisje – in mijn gevoel was het een meisje – uiteindelijk dit jaar nog een naam gegeven: Eline Magdalena en het leeft nu voort in mijn hart. Nu zou ik het allemaal heel anders hebben gedaan.
Lieve vrouwen,
Na 20 jaar gaf ik mijn kindje een naam en denkbeeldig heb ik haar in een zacht lichtblauw dekentje in de tuin begraven waar ik toen woonde.
Zij was, na mijn gezond geboren en gezonde dochter, mijn tweede miskraam. Daarna kreeg ik een gezonde zoon. Een derde kindje is niet meer gekomen omdat ik na nog eens twee miskramen besloot om te genieten van de kinderen die ik wel mocht omarmen.
De medische wereld is inderdaad erg koel. De tweede miskraam was met bijna 16 weken. in de 14e week zagen we op een echo dat het hartje niet meer klopte. Het vruchtje was op de echo 10 weken geworden. Ik had al een paar weken een onbestendig gevoel. Na een week is ze thuis geboren op natuurlijke wijze. Ik heb het ervaren als een mini bevalling met weeen enzo. Ik moest het opvangen op sterk water en naar het ziekenhuis brengen voor onderzoek. Het werd aan de balie in ontvangst genomen alsof ik een hele gewone brief overhandige. Later kreeg ik te horen dat er niets gevonden kon worden. Jaren met pijn en verdriet geleefd. Ik belandde bij een kinesiologie therapeut. Zij heeft mij begeleidt om het kindje, mijn dochtertje, een naam en alsnog een plek te geven in moeder aarde. Sindsdien voel ik rust en vrede dat Lotje maar even bij ons mocht zijn. Wat een schatje, prachtig kind, zo klein als je was, je liet je kennen in mijn hart.
De andere miskramen hadden wel veel impact, maar ik heb toen geen band gehad met een kindje zoals met Lotje.
Later zijn mijn man en ik gescheiden. Jaren later overdacht ik om er met hem nog eens over te praten. Hoe het voor hem was geweest. Helaas heb ik die kans niet gekregen omdat hij ernstig ziek werd en is overleden. Hij is nu bij Lotje. Dat vind ik een fijne gedachte.
Liefs,
Nelleke
Februari 1972, zwanger. Ik was toen 21 en zou gaan samenwonen met de vader van mijn kind. Twee maanden later, zondag vroeg in de ochtend krijg ik een miskraam. De huisarts komt, constateert dat het een miskraam is, maar doet verder niets. Mijn partner en ik gaan uit elkaar. Ik blijf alleen en heel verdrietig achter. Mijn ouders hadden me al in de steek gelaten toen ze het bericht van de zwangerschap hoorden. Gewend aan overleven, overleefde ik. Tot ik 3 maanden na de miskraam ineens iets voelde in mijn buik. Op dat moment wist ik dat ik nog steeds zwanger was. Na de miskraam heb ik gewoon gemenstrueerd. Gek eigenlijk. Waar komt die zwangerschap vandaan, was mijn reactie, ik had immers een miskraam gehad. Ik maakte een afspraak met de huisarts die mij toen ik vroeg om een zwangerschapstest, belerend toesprak dat ik wat voorzichtiger had moeten zijn na de miskraam. De test was positief. Op dat moment heb ik aan de huisarts gevraagd om een inwendig onderzoek. Jawel hoor vijf maanden zwanger. Hij snapte er niets van en ik nog minder. iets in mij ging meteen door naar het ziekenhuis. Gelukkig kon ik die middag nog terecht bij de gynaecoloog. Van hem hoorde ik voor het eerst over een miskraam van een tweeling. Mijn zoon werd op 8 november 1972 geboren. En ik zit hier nu met terugwerkende kracht achter mijn laptop te huilen alsof het gisteren gebeurd is.
Ik kan dit zo goed begrijpen, Anna. Ik had er ook moeite mee toen ik mijn verhaal schreef en aan die periode terug dacht. Sommige dingen verdwijnen gewoon nooit. Sterke emoties en de eenzaamheid die er bij hoort, blijven. Gelukkig heb je nog een zoon gehad. Veel liefs.
Lieve Anna heel herkenbaar dit .Ik heb 2 x een tweeling verloren 1 van een tweeling en de andere …. is gezond geboren….(mijn dochter die nu dertig is)….daarna nog 1 kindje verloren.
De waarschijnlijke oorzaak ben ik nu achter….B12,foliumzuur en vit.D.Wat niet uit mijn voeding op de gewone manier wordt opgenomen.Dat ik nu als extra vit. tot me neem. En ja bij mij van tijd tot tijd ook nog steeds een gevoel van leegte en tranen.Het zit in onze cellen opgeslagen omdat t een traumatische gebeurtenis is.Sterkte met het verwerken….
Lieve groet :Marja
Goh wat een eenzame weg heb je bewandeld .. maar wonderlijk dat je alsnog een zoon kreeg ik hoop dat hij je veel geluk heeft gebracht wat kunnen mensen toch hard zijn. Zowel artsen als je vriend en ouders nog wel het ergst.. sterkte met alles! Wens je veel rust en geluk
Ik wilde altijd graag kinderen. Ooit heb ik een miskraam gehad en ben daardoor pas tot de ontdekking gekomen dat ik dus eigenlijk wel zwanger kon worden. In die tijd was mijn relatie met mijn partner, na 15 jaar, erg slecht en hij liet me gewoon alleen met de pijn (physiek en emotioneel) en ging gewoon met zijn vriendin naar het cafe. Het ergste moment was dat ik zo’n pijn had en van de pijn de trap niet afkon om een aspirine te halen. Er was niemand thuis. Dat volledig wanhopige eenzame gevoel was veel erger dan de pijn en herinner ik me nog als vandaag. Ik heb daarna nooit meer kinderen gehad en de menopause heeft me uiteindelijk verplicht mijn kinderwens en droom los te laten.
Ik heb 21 jaar geleden een miskraam gehad na 11 weken; daarna is het nooit meer gelukt zwanger te worden. Ik ondervond weinig steun van mijn partner, die het erg moeilijk vond de miskraam te accepteren. Ook de omgeving reageerde niet altijd tactisch. Een buurman die net zelf vader was geworden, meende dat ik niet verdrietig moest zijn; dat zou een volgende zwangerschap alleen maar blokkeren. De tranen wellen nog in me op als ik hieraan terugdenk. Gelukkig vond ik troost in de verhalen van andere vrouwen over hun miskramen. Waarschijnlijk als gevolg van de heftige emoties die ik ervoer, was ik vele weken behoorlijk duizelig en kon niet werken.
Hoi Mireille,
Ik heb zelf nog geen kinderen (ook nog niet mee bezig), maar vind het heel interessant. Mijn moeder heeft wel een miskraam gehad, ze heeft dat weleens benoemd maar spreekt er verder niet over. Ga t toch eens aan haar vragen.
Ik las verder in een comment iets over verlies van tweelingen daar zou ik ook graag meer over willen weten. Sinds ik de MIR-Methode doe kom ik meer in mn gevoel en het voelt soms alsof ik een stuk van mezelf mis. Was benieuwd of dat daar iets mee te maken kan hebben? Kan ook komen door een ander trauma.
Ondertussen ga ik door met dagelijks MIRREN 🙂 veel baat bij.
Hartelijke groet,
Maris
Beste Maris,
Fijn dat je je moeder gaat vragen er eens over te vertellen. Zal haar waarschijnlijk goed doen. Ja, wat je beschrijft kan met een alleengeboren tweeling te maken hebben. Zita Bakker, MIR-Methode begeleider weet daar alles over.
Groetjes, Mireille
opgevangen
geen naam
geen gezicht
slechts een klompje
vlees en bloed…
niet doorgespoeld,
zoals werd gezegd,
maar opgevangen…
opgevangen
in de warme liefde
van mijn hart…
zo leef je door…
t is nu bijna 45 jaar geleden
Wat hartverwarmend Lineke. Dank voor het delen hiervan, hartegroet, Anneke
Heel mooi hoe je dat verwoord hebt Lineke…
opgevangen in de warme liefde van mijn hart…..dat raakte mij. dank je.
Mary
Mooi geschreven, vaak wordt er inderdaad als het je over komt zo nuchter en koel over gedaan terwijl het toch altijd hoe je het ook wend of keert een deel van je blijft.
Ook al willen mensen dit wezentje in aanwas het liefst doorspoelen en het in de doofpot stoppen, je gevoel en het weten blijft toch altijd bij je en dat kunnen ze je niet ontnemen.
Ik heb 2x een abortus gehad. Iets dat ik me niet meer kan voorstellen dat ik zou laten doen. Daarna 2x een miskraam… Natuurlijk voelt het als straf… Mocht ook niet rouwen van mezelf; eigen schuld dikke bult. Nu ik dit artikel lees denk ik: Auw, wat doet het nog pijn. Gelukkig ook 2x gezonde zoon gekregen.
Beste Dickje,
Het is ook niet niks wat je door hebt gemaakt. En de keuzes die je als jonge vrouw maakt of moet maken, zien er later altijd anders uit…
Sterkte! En fijn dat je 2 gezonde zonen mocht krijgen!
Groetjes, Mireille
dag lieve vrouwen die dit lezen,
Het lijkt wel of er nu allemaal vrouwen schrijven die heel lang gelden een miskraam hebben gehad. In die tijd moest je niet zeuren, een miskraam hoorde erbij, gewoon verder gaan.
Zelf heb ik ook meer dan 30 jaar geleden 2 keer een miskraam gehad. Beide keren na 3 maanden. Voordat het gebeurde had ik al gevoeld dat het contact met de ziel die bij bij mij was gekomen veranderd was.
Ik heb er toen met bijna niemand over gepraat. Ben er ook niet mee naar een dokter of verloskundige geweest. Ik ben thuis op een emmer gaan zitten en heb daarin mijn kindje opgevangen, omdat ik het graag waardig wou begraven. Mijn toenmalige echtgenoot heeft het meteen door de wc gespoeld. Misschien heb ik hem dat wel nooit vergeven. Ben ook allang van hem gescheiden.
Nog jaren lang heb ik gewacht, dat mijn kindje weer bij mij terug zou komen, maar na die 2 keer ben ik nooit meer zwanger geworden. Ondanks dat ik weet dat het goed is zo, dat het klopt dat ik in dit leven geen kinderen heb gekregen, is het verdriet er nog steeds, diep weggestopt. Vanaf dat ik deze mail van Mireille lees, zit ik zachtjes te huilen.
Ik heb mijn verdriet veel te weinig gedeeld. Daarom schrijf ik nu, om het bestaan van mijn kindje op deze manier alsnog te eren: ik had hem Jonas genoemd, naar het verhaal van Jonas in de walvis. Het was beide keren een jongetje.
Spiritueel bewustzijn kan een grote steun zijn in verdriet, maar de valkuil is dat je vergeet de aardse tranen van je hart te huilen, zoals ik dat ben vergeten. Voor al die lieve vrouwen die dit lezen, huil je tranen, net als ik, en hier kunnen we naar elkaar luisteren.
Het is zo mooi dat we dat hier kunnen doen, door het prachtige werk dat Mireille doet.
een hartegroet van Marijke
Hoi Marijke,
Wat mooi en dapper dat je dit deelt.
Hoop dat mijn tranen je wat steun geven.
Hartelijke groet,
Maris
Huil maar je verdriet mag er zijn.
dank je voor je vertrouwen Marijke…zie mijn woorden over opvangen en doorspoelen….ook jij hebt jouw kindje opgevangen in je hart, jouw liefde! Mooie naam, Jonas…dat het je mag troosten!
wat mij heel erg heeft geholpen bij mijn 5 miskramen, is het besef dat het voor de zieleontwikkeling van de ongeboren kindjes nodig was om alleen dit kleine stukje in het leven mee te maken. Dus dat ik ze in feite een klein stukje heb mogen helpen door ze even bij mij te laten zijn. Gelezen in het boek van Jaap Hiddinga ‘Conceptie, Geboorte en leven’. Natuurlijk was het ook verdrietig, maar dit steunt mij nog steeds. Ik hoop dat ik dit ook zo zou zien als ik niet ook nog twee gezonde kinderen (nu 11 en 8) had gekregen. Trouwens, wat ik zelf een akelige vorm van miskraam vond is een zgn missed abortion. Dan wordt bij een echo ontdekt dat het hartje niet meer klopt en loop je nog een tijdje rond met een dood vruchtje in je buik, totdat je klaar bent om het weg te laten halen (curettage) of tot het alsnog loskomt, wat bij mij twee keer niet gebeurde. Ik wens iedereen die dit mee maakt of mee heeft gemaakt veel steun en liefde.
Ik was ruim 3 maanden zwanger van ons eerste kindje o wat waren we blij.totdat de bloedingen begon.huisarts schreef rust voor.maar de bloedingen gingen over in stolsels ik was in paniek.moest naar het ziekenuis.daar alle onderzieken gehad het vruchtje kwam niet los.de gynacoloog vertelde dat het vruchtje aan de beentjes verlamd was.en omdat ik nog zo jong was 19 jaar bevol de gynacoloog een abortus voor.overtoen in met mijn man besloten het weg te halen ow wat was ik boos en verdrietig..ik was zo in de war na de abortus dat ze me 7 dagen in het ziekenhuis hebben gehouden.half jaar later was ik weer zwanger maar al die 9 maanden in angst geleefd gelukkig een gezonde zoon en 5 jaar later gezonde dochter gekregen..de miskraam zou in augustus geboren worden ik liep samen met de overbuurvrouw gelijk ik moest mijn kindje verliezen zij kreeg gelukkig een gezond kind maar het was wel moeilijk voor mij om haar te zien groeien..ik heb ternagedachtenis aan onze miskraam een prachtige tatoo laten zette een engel die een baby in haar handen heeft.vergeten zal ik dit kindje nooit
Bijbmij al heeeel lang geleden.
Hij was nog getrouwd en ik net gescheiden.
Kinderen waren in het buitenland opvakantie.
Ik dacht ik zeg niets.Begint een goeroe in het buitenland te vragen.
Heeft jullie moeder 3 kinderen?
Nee wij dus 2.
Nee je moeder was zwanger van een jongetje.
Kwamen ze thuis
Moest ik het wel vertellen.
Zit ik op de spirigroep zegt iemand daar.
Het kind voelt zich verwaarloosd geef hem een naam.
De man ging dood zou hij het nog hebben geweten vraag ik me weleens af?
ik was 4 maanden zwanger toen het mis ging. wat ik het ergste vond dat het ‘gewoon’ bij het ziekenhuis afval ging. Mijn partner kon er niet mee omgaan. Hij begreep het niet. Het is inmiddels meer dan 40 jaar geleden. Ik heb een dochter waar ik het recent nog mee heb besproken ze was 6 toen het gebeurde en ze had het blijkbaar weggestopt. Bij een training die ze deed kwam het naar boven en hebben we er samen over gepraat. Dat was goed en fijn.
Beste Akkelien,
Poeh, hoe het toen ging, he… was beslist niet makkelijk voor je. Bijzonder dat je dochter het ook had meegekregen. Ben erg blij dat jullie er over hebben kunnen praten!
Hartelijke groetjes, Mireille
Okt.91, 27 jaar geleden eerste zwangerschap, na 14 weken miskraam, heel verdrietig, hartje al gehoord bij huisarts. Bloedverlies, 1e spoedgang naar nieuwe verloskundige traumatisch, ze wilde zich amper voorstellen, als ik het hartje niet hoor, is het afgelopen was ongeveer het enige wat ze zei, luisterde, kon geen hartslag vinden. Met verwijsbrief ziekenhuis stond ik in no time buiten. Volgende keer ben je weer welkom was antwoord verloskundige.Dag erop geholpen in ziekenhuis, snel vanwege geplande vliegvakantie. Helaas met mijn inmiddels ex man ook te weinig over kunnen praten. Gelukkig wist iedereen dat ik zwanger was dus wel het verdriet kunnen vertellen. Veel mensen zeggen, ik vertel het wel na 3 maanden, dan hoef ik niet te zeggen als het niet goed is. Dat zou bij mij niet goed voelen. Volgende 4 zwangerschappen nooit meer onbezorgd kunnen genieten, bij iedere zwangerschap wel een keer bloedverlies tussendoor, je begrijp dat ik andere verloskundige gezocht heb, ik mocht altijd tussendoor komen als nodig. Extra echo bij twijfel. Voor mij was 2e zwangerschap gelukkig met veel misselijkheid waardoor ik steeds dacht gelukkig ben nog zwanger.
Ieder ervaart miskraam anders, voor mij gaat er dagelijks door me heen dat het kindje op een andere manier bij me is. Degene die een miskraam meegemaakt hebben wens ik sterkte!
Beste Carolien,
Wat een koude behandeling heb je gehad. Ben blij dat je een nieuwe verloskundige had gevonden. En zo waar wat je zegt: dat de meeste mensen ervoor kiezen om niet te vertellen dat ze in verwachting zijn, maar als er een miskraam komt, zijn er geen mensen met wie je het dan kunt delen, het gemis, het verdriet.
Dankjewel daarvoor!
Groetjes, Mireille
Goedemorgen Mireille,
Je schrijft dat bloedverlies in het begin van de zwangerschap onschuldig is. Het wordt vaak geweten aan de innesteling. Heel erg vaak is het ook ongemerkt tweelingverlies. Hier is veel over geschreven en onderzoek naar gedaan. Ook dit werd vaak als het wel werd opgemerkt niet aan de moeder gemeld om haar niet nodeloos overstuur te maken. Bij de alleengeboren tweeling laat het diepe traumatische sporen na. Op celniveau blijven de herinneringen van in de baarmoeder namelijk bestaan. Misschien vind je het interessant om hier ook eens een artikel aan te wijden. Ik ga zo naar de MIR kring. Heb het fijn vandaag
Beste Saskia,
Ja, daar heb je gelijk in! Ik ben bekend met het verschijnsel alleengeboren tweeling en heb een artikel inderdaad in de planning staan. Dankjewel voor de aanmoediging! En heb het goed bij de MIR-kring!
Groetjes, Mireille
Graag gedaan, ik kijk ernaar uit!
Ik heb 33 j geleden een miskraam gehad van een vruchtje van 3 en een half maand oud ongeveer. Curretage was het plan na telefonisch overleg van de arts, ik bleef nl wat bloed verliezen.De dag erna dit ondergaan, maar moest voor ontslag uit het ziekenhuis nog langs de gynaecoloog. Bleek er nog een vruchtje, kindje? in te zitten, gezond… Dus moeten tekenen voor abortus.Ik kan tot op heden niet om met het ” in de vuilnisbak gooien” van het eerste door mijn toen man. Ik weet helemaal niet gevoelsmatig om te gaan met het tweede. Steeds het gevoel van het gedood te hebben. Niemand erover aangesproken tot eenmalig enkele jaren geleden. Reactie was dat het de schuld was van de gynaecoloog en ik hem een proces moest aandoen. Dat heb ik niet gedaan, waarom zou ik? Nu, 33 j later mis ik het kindje. Het tweede. Het eerste niet. Ik denk omdat ik geloof in een natuurlijke selectie. Het tweede is gedood. Moeilijk dit goed te spreken. Bedankt om dit te mogen posten.,. Marleen
Die dag voelde ik mij niet lekker en mijn schoonmoeder kwam op bezoek. Na heftige krampen ging ik naar toilet en “poepte” ik de vrucht uit. De dokter erbij. Ik sliep. Hij keek ik de pot en zei:”ik heb het gezien. Spoelt u maar door”. De armpjes en beentjes waren los van het lijf. Er was geen placenta bij. Om zeker te weten dat er geen resten zijn achtergebleven moest ik een curretage ondergaan.Het was heel naar te horen: Spoelt u maar door.Wat had er dan moeten gebeuren? In een doosje en begraven in de tuin.
Beste Ria,
Ja, zo ongevoelig ging het vaak. En zelf begraven, misschien met een eigen afscheidsritueel erbij, is zoveel fijner.
Dankjewel voor het vertellen!
Groetjes, Mireille
Ik heb er 7 gehad toen kreeg ik mijn prachtige Zoon daarna nog 7
Beste Hannij,
Dat is een enorme serie miskramen… hoe is dat voor je? Ik wens je er veel sterkte mee bij het verwerken. En ben erg blij voor je dat je een prachtige zoon mocht krijgen!
Groetjes, Mireille
Phoe.. ik zit inmiddels zelf op 6 en heb nog steeds hoop op een gezonde zwangerschap.. er is niets mis met ons behalve de leeftijd van mij.. dit berichtje geeft gek genoeg hoop..
Ik ben nu 66 en had een miskraam in 1976 met mijn 2de zwangerschap. Het was wel heftig pijnlijk, net als een kind baren. Ik wist dat het kwam omdat het niet goed was met het vruchtje van ongeveer 15 weken. Ik voelde me niet verdrietig over het verlies maar accepteerde dat de natuur voor alles zorgt. Dus niet iedereen ervaart een groot verlies en ik ben een zeer gevoelig mens.
Beste Alexandra,
Wat fijn dat je al diep van binnen begreep dat de natuur haar werk moest gaan. En belangrijk wat je erbij schrijft: dat het net zo heftig en pijnlijk kan zijn als een echte bevalling. Ik ben blij dat je het zo wijs kon accepteren en dat het je geen verdriet heeft gedaan!
Groetjes, Mireille