168. Lege Nest Syndroom (Empty Nest Syndrome) en de MIR-Methode
Daar gaat het laatste kind het huis uit. Je hoeft niet meer te zorgen. Geen gestamp meer op de trap, geen vuile was die overal slingert, geen aanloop meer van jongvolwassenen, geen halve pakken koekjes in de kast of leeg gedronken flessen op het aanrecht. Geen onverwachte knuffels, verrassende afspraken, aanloop van vrienden of vriendinnen. Geen haal- en brengritjes of ’s nachts opblijven of je kind wel veilig thuis komt. Nee, rust in de tent! Uitslapen! Uitgebreid de tijd voor jezelf. Genieten van de rust… Of toch niet? Het huis leeg, geeft veel vrouwen een fase die niet makkelijk is, het ‘lege nest syndroom’ (Empty Nest Syndrome). Een fase van depressie en het gevoel dat je ‘niet meer nodig bent’. Je hoort het vaak van vrouwen die zichzelf ten dienste hebben gesteld van het gezin. Is het laatste kind het huis uit, dan volgt er een gat.
Nodig zijn
Ieder mens wil ‘nodig zijn’. Dat is een basisbehoefte. Dat er iemand is die op je leunt. Die het fijn vindt dat je er bent. Voor wie je iets kunt doen. Of dat ze niet leunen, maar dat je een bijdrage aan hun leven kunt geven. Dat je ze iets kunt leren, kunt inspireren. Dat jouw zijn, je woorden, wat je maakt, een verandering teweeg brengt in het leven van een ander. Het leven van de ander makkelijker maakt. Ik hoorde al eens dat dat de zin van het leven is: ‘Bijdragen aan het leven van een ander’. En ik denk dat daar veel waarheid in zit: dat je weet dat je een impact hebt gehad op het leven van een ander. Dat jouw leven daardoor waardevol is.
Rouwverwerking
Gaat je laatste kind het huis uit, dan kom je in een levensfase terecht waarin je niet meer zo nodig bent. Dat kan een gevoel van ‘ontheemdheid’ geven. Je bent je vaste routine kwijt, kunt niet meer zo bijdragen aan het leven van je kind en kan het gevoel hebben dat je niet meer nodig bent. Er niet meer zo toe doet. Deze fase mag wat mij betreft veel serieuzer worden genomen, want het is eigenlijk een rouwfase. Je sluit iets af, hebt mogelijk verdriet of hartepijn en dat vergt verwerkingstijd. En begrip van anderen.
De MIR-Methode en het lege nest syndroom
Doe je de 9 stappen van de MIR-Methode, dan kan die jou steunen in de fase van het ‘lege nest syndroom’. Dat komt allereerst door het hand aaien. Je troost jezelf. Het aaien is jezelf koesteren. Je staat jezelf toe dat het niet makkelijk is en kunt de pijn hiermee wat verzachten.
Het hand aaien maakt ook oxytocine vrij in je lichaam. Dat gebeurt wanneer je huid wordt gestreeld. Deze hormonen zorgen ervoor dat je je wat prettiger voelt, waardoor het lege nest gevoel je minder zwaar valt.
De 9 stappen zelf hebben ook hun werking. Uiteraard wordt het loslaten van je kind makkelijker doordat je stap 3 doet. Daarmee koppel je je zoon of dochter los en maak je je onafhankelijker van hen. Je kunt ze nog meer hun gang laten gaan en kunt makkelijker accepteren dat je niet meer zoveel ‘vat’ op ze hebt.
Met de 9 stappen werk je ook aan je zelfvertrouwen. Het valt namelijk niet mee om een nieuwe levensinvulling te kiezen als je kinderen eenmaal het huis uit zijn. Mocht dat voor jou een uitdaging zijn, dan kan je met de 9 stappen je zelfvertrouwen weer tevoorschijn halen. Zelfvertrouwen is er namelijk altijd geweest, alleen een beetje ondergesneeuwd. Doe je de 9 stappen, dan begint er diep van binnen iets te borrelen. Je krijgt weer contact met jouw liefhebberijen. Je gaat weer doen wat je al zolang wilde. En je trekt op uit! Je gaat op zoek naar een club, vereniging of vrijwilligerswerk. Pakt zomaar de telefoon om contact te leggen! Je wilt weer onder de mensen zijn en deel uitmaken van een gemeenschap/groep. Wanneer je weer begint te voelen dat je er toe doet, dat ook jij ergens bij hoort en voelt dat je ergens bij màg horen, dan komt er veel in beweging. Dan is het lege nest syndroom voorbij.
En jij? Heb jij ook gemerkt dat je voor jezelf weer in actie kwam door het doen van de MIR-Methode? Dat je weer zin had je ergens bij aan te sluiten? Ik hoor het graag! Schrijf het hieronder, dankjewel!
Dat je maar weer mag voelen dat je ertoe doet!
Groetjes, Mireille Mettes
Beste,
Het lege nest syndroom al 4 malen meegemaakt. Als moeder van 5 kinderen heb ik 4 kinderen die reeds het nest verlaten hebben. In een periode van andere half jaar waren er 3 het huis uit. Een groot verdriet voor mij en een gevoel van leegte had ik. Ik hoopte als de vierde het huis verlate dat dit beter ging gaan, maar nee juist het zelfde. Ik moest mij herpakken. Met heel veel liefde zorg ik nu af en toe voor mijn lieve kleinkinderen. Mijn gezin is gegroeid. Ik leerde vorig jaar in november de de MIR Methode kennen. Ik ben gestart met de 40 dagen en ik ben niet meer gestopt. Ik voel me er zo goed bij. Het doet me terug lachen en genieten van het leven.
Dag lieve Mireille.. goh het doet me veel om dit te lezen .. tranen dwarrelen er .. oude pijn, die ik heb verdrongen toen onze jongste dochter abrupt vertrok, gelukkig dichtbij woont boven onze zaak maar toch. Het was weer pijn zoals zoveel dingen mij (ons) zijn overkomen. Dankjewel dat je er aandacht aan besteedt ik had nml een fase van het is goed zo, iedereen maakt het goed het mag van mij wel klaar zijn en dat ging heel heel diep. Daar ben ik gelukkig weer vrij snel bovenop gekrabbeld dankzij m’n kinderen die er juist op dat moment voor me (ons) waren dus dat was wel heel rijk .. m’n levensverhaal is te lang om het beter uit te leggen maar nogmaals goed en fijn dat je het onderwerp oppakt en het mag helen … ❤️ Lieve groet
Echt vreemd dit. Ik heb ontzettend veel verdriet, rouw. Mijn dochter is achttien geworden. Gaat studeren, maar, ze blijft de komende jaren nog thuis wonen. Heb ik een soort van legenest syndroom, terwijl zij nog niet weggaat?
Ik heb totaal geen last gehad van het lege nest syndroom.. hoorde pas dat het er was toen ik de tv aanzette. Nee nooit van gehoord en nooit last van gehad.. Ik ben stapelgek op mijn kinderen maar die zijn stukjes bii beetjes op hun zelf gaan wonen.. eerst een paar dagen van huis dan een paar weken dan een paar maanden en dan ja .. eigen huisje.. nee dan heb je er geen last van.. je leeft er naar toe.. Je moet je kind loslaten.. net als dat je je kind naar de kleuterschool of chreche bracht .. of een dagverblijf.. alles is eng.. doen ze het wel goed..? je moet leren om los te laten.. en als je denkt het is goed.. krijg je de volgende opgave waar je doorheen moet.. de openbare lagere school.. en dan het voortgezet onderwijs.. dan de eerste werkgever.. haar of zijn eerste rijles.. op de brommer en later de auto.. bij al die volwassen dingen die voor ons zo vanzelf gaan daar hebben wij wantrouwen als het ons eigen kind betreft.. want gaat dat dan wel goed? Waarom zou het niet goed gaan.. want met jou is het ook goed gegaan. Hebben jou ouders aan jou getwijfeld ? Misschien wel.. alleen hebben zwe het niet uitgesproken.. Los laten.. dit moet in elk leven als ouder.. jouw ouders.. de ouders van jouw ouders.. iedereen heeft zijn tweifels gehad.. dus schaam je maar niet. en neem jezelf niets kwalijk.. het is heel normaal.. maar mocht je kind nog op zich zelf gaan wonen probeer dan of je eerst langzaam aan mag wennen aan het idee door het kind uit logeren te sturen naar een vriend of een tante die hij of zij graag mag. Of praat er samen over misschien dat hij zij zelf een idee heeft.
Op mijn 25e getrouwd met stille alcoholist. Een zoon en een dochter en na 7,5 jaar weggevlucht uit huwelijk. Tijdje alleen en daarna opnieuw getrouwd en na 3 jaar een lieve zoon. Ook dit huwelijk hield niet stand. In deze tijd chronisch ziek (CRPS). Mijn leven kenmerkt zich meer door overleven dan leven. Sinds 1,5 jaar fijne relatie. Nu gaat mijn laatste het huis uit. Hij gaat mijn mbo opleiding bij zijn zus wonen, dit ivm reistijden. Hij is bijna 16. Jong nog dus. Hoewel ik bezig ben invulling in mijn leven te zoeken, merk ik dat het rouwproces mij stevig in zijn greep heeft. Hoe kom ik hier uit, hoe last ik ook aan hem maar zijn zus merken dat ik hun deze ervaring gun en er vertrouwen in heb?
Beste Herma,
Zorg ervoor dat je nu alle aandacht aan jezelf geeft. Vraag ondersteuning, zodat je alle emoties voor jezelf kunt verwerken. MIR-Methode begeleiders zouden dit ook voor je kunnen doen. Met de MIR-Methode kun je jezelf hier ook bij begeleiden.
Veel sterkte!
Groetjes, Mireille
hallo Mireille en iedereen,
Ik ben marie josephe uit BELGIE .Ook ik viel in een groot zwart gat bij het vertrek van mijn jongste dochter die heel ziek geweest was (kanker). Door toeval woonde zij nog met haar vriend bij ons.
Voor mijn man was dat heel lastig. Hij kon het niet zo goed met die vriend zijn gedrag en zijn beroep klikte niet en ook hij was een deel van zijn privecy kwijt. Plots moesten zij onvoorbereid buiten die vriend was wat aan de spaarzame kant en zij gingen in een chalet wonen van zijn vader die gescheiden was endie was een echte vijand van mijn man. Ik wist niet dat het zo diep zat. Mijn dochter woonde daar heel verlaten. Binnen was het wel gezellig maar ze ging werken en was niet veel thuis. Mijn man vond het eng en zei dat zijn dochter gestolen was. Wij zaten beide in de put en konden elkaar niet helpen. Ik werd bang en gestresst en kreeg veel psychomatische klachten en zag er echt ziek uit kon niet goed meer eten en functioneerde niet meer. Hij zocht vrienden van ons op t is te zeggen de vrouwen hij zelf kon het heel goed uitleggen .Ze hadden compassie met hem maar die ene was wel blij want ze had allang een oog op mijn man. Ze was 10 jaar jonger. Nog niet veel miserie gehad maar wel een beetje een ouderwetse man met veel geld (haar tweede) daarom was ze bij hem.Ze heeft twee kinderen waarmee ze geen problemen gehad heeft enz Ik had een operatie gehad. Gaatje in mijn hart maar om te tonen dat ik sterk was seffens weer werken we zijn zelfstandig met oudejaar op het feest kreeg ik een bloeddrukval en naar huis. Mijn man kwaad gooide de tafel omver en zo weer ziek zei hij verstond het niet dan brak ik nog been kon niet met de auto rijden en moest 6 weken thuis zitten. Wie ziek is moet thuis blijven door stoel gevallen staartbeen gebarsten kon bijna niet gaan moest dan nog uitgesteld een blaas en baarmoeder operatie ondergaan je kunt denken voor mijn man ………ik voelde mij zo schuldig 6 weken herstel . Die oudere vriendin stierf plots aan een hersenbloeding want naar haar luisterde hij nog dan 2 maanden later de man van die jonge vriendin ook aan hersen bloeding.Die 10jaar jongere vriendin kwam nu ganse dagen bij ons. Ik werd bang en kon niets meer ,wat gevreesd had gebeurde hij is na 2 jaar alleen gaan wonen om bij die vriendin te kunnen zijn zij is geestig zij gaan uit eten op reis naar ons appartement naar spanje dus een vrolijke latrelatie .HIJ WIL NIET IN EEN GAT VALLEN en werkt daarom verder. Ik mag niks meer doen van hem voor de zaak. De jongste dochter helpt die ook nu 4 jaar uiteen is met haar vriend (een probleem van woon en werk enz )bij mij is dit nu 6 jaar ik weet niet hoe ik het nog vol hou
PS de jongste dochter heeft 2 kindjes zij kan dat goed aan mijn oudste dochter begrijpt het niet en heeft het heel druk ook dat ik zoveel tegen kwam heeft mijn man haar opgemaakt is zi beschaamd om mij. Ze komt niet meer en ik kan er niet mee praten en er is nog veel miserie om geld AUB MIREILLE WELK NOODLOT ACHTER VOLGT ME?
IK MIR AL 2 JAAR HEB REGELMATIG KONTAKT MET MIR BEGELEIDSTER K ZIE ZO VEEL AF WEEN HEEL VEEL ALLEEN DE HUISDOKTER HAD GEZEGD STEEK DAT BUITEN DAT WAS VERKEERD WANT HIJ IS MEEGEGAAN IK MIS HEM ZO ALHOEWEL HIJ HEEL AGRESSIEF IS IS HIJ HEEL GOED VOOR DE KINDEREN TE GOED
IK KAN NIET MEER IK HOU NOG VAN HEM
PS HIJ IS NOG NOOIT ZIEK GEWEEST OF OPERATIE GEHAD ALLEEN HEEFT HIJ SOMS VEEL STRESS WAT KAN IK NOG DOEN BEN 69 JAAR HIJ 68 HIJ WIL NIET VERDER MET EEN OUDE ZIEKE VROUW HIJ IS WEG TOT ZIJ DOOD ZEGT HIJ HELP MIJ AUB EEN WANHOPIGE MOEDER
Lieve schat,
Wat heb je een moeilijkheden, alsmaar achter elkaar door. Ik weet niet welk noodlot je achtervolgt… Ik kan je alleen vragen of je je MIR-Methode begeleidster wilt bellen, zodat ik met haar samen mogelijk iets voor je kan doen. Ik wens je heel, heel, heel veel sterkte!
Groetjes, Mireille
Lieve MarieJosphe, wat moet jij een krachtige vrouw zijn dat je dit alles hebt doorstaan, en er nog bent! Wat me opvalt is dat je aan het eind van je berichtje jezelf een wanhopige moeder noemt. Je bent een krachtige vrouw die alleereerst VROUW is (ook al ziet je man dit niet) en daarbij ook rollen als moeder en echtgenote hebt gespeeld. Op alle gebieden van dit vrouw-zijn heb je veel doorgemaakt wat, als ik het goed lees, allemaal neerkomt op ontkenning van jouw essentie, van wie jij werkelijk bent. En misschien heb je dat zelf ook ontkend, of weggestopt. Zou dat zo kunnen zijn? Hoe het ook is: ga voor jezelf kiezen! Het blijven doen van de MIR-Methode zal je zeker daarbij ondersteunen en misschien moet je jouw MIR-Methode begeleidster eens vragen een MIR-Methode-op-Maat te maken voor jouw specifieke situatie? Je bent het waard! Hartegroet Elizabeth Baart
Maar mijn lieve lieve Marie Josephe, wat heb je een zwaar leven en wat heb je je best gedaan om er iets moois van te maken. Ik lees hoe hard je hebt gevochten, en hoe hard je nog steeds vecht om je hoofd boven water te houden. Je bent zo’n dappere vrouw!! Je verdient zoveel goeds maar er lijkt alleen maar ellende te komen. En tóch lieve dame, is er ook voor jou nog een cadeau. Je moet er wel naar zoeken, maar het IS ER!! Wat zijn jouw gereedschappen om het cadeau te vinden? Zelfliefde, trots zijn op jezelf, LOSLATEN van de mensen die jou zóveel pijn hebben gedaan. Je hebt ze niet meer nodig! Kijk in de spiegel mooie vrouw, kijk in je ogen en zie hoe graag je wilt leven in liefde, vrijheid en kracht. En gá dat leven opzoeken zoveel als je kan! Ik wéét dat je lichamelijk afhankelijk bent van anderen. Die zijn er voor je, maar je zult hen moeten vragen! Jou lieve en vrolijke lach mag weer klinken, ook al kan je lichaam niet helemaal mee doen. Kom op lieve dame, verzamel ál je krachten en stap het leven weer in, vraag hulp, en zoek de zon, de liefde en de lach weer op! Helemaal voor jezelf! Dát is jouw missie! Loslaten wat jou niet meer dient en weer leren genieten! Ik stuur je een hele dikke kus en een warme omhelzing. Liefs van Ans xxx
Hallo Marie Josphe.
Ik lees jouw indringende verhaal en ik word daar heel stil van. Tussen jouw wanhoop door lees ik ook een sterke innerlijke kracht. Die kracht die jou staande houd, die kracht die maakt dat je van je af kunt schrijven. Mag ik jou de tip geven om iedere dag in een schriftje o.i.d. te schrijven, ook al weet je niet wat je moet schrijven, dan schrijf je dat, al zijn het in jouw ogen onzin dingen, schrijf ze op en van lieverlee volgen er andere woorden en schrijf je als vanzelf vanuit je hart, vanuit je gevoel. En vanzelf komen er ook positieve dingen uit je pen of zelf inzichten en wellicht oplossingen.
Het helpt echt, het maakt je hoofd leeg en je wordt er rustig van. Na een tijd lees je het en zie je dat je bent gegroeid.
Waarschijnlijk heeft jouw begeleidster het ook over zelfliefde gehad, die in stap 7 zit. Die zou je best een tijdje kunnen aaien.
Ik zal een kaarsje voor je branden en je warme en liefdevolle gedachten sturen.
Weet dat je gesteund wordt door heel veel mensen die lezen over jouw noodlot. Niet iedereen reageert en dat hoeft ook niet, maar al de gedachten van mededogen en van herkenning zullen jou op afstand toch helpen en goed doen, dat durf ik te zeggen.
Een hele warme en ondersteunende groet, Margreet Pielage, MIR-Methode Begeleidster, Ommen
Zelfs als mijn pleegzoon er niet is omdat hij lekker thuis is (wij doen een soort co-ouderschap) heb ik een lege nest syndroom. ik mis hem gewoon!
het huis is stil.
Beste Mireillem,
We zijn goed afgestemd.
Afgelopen maandag heb ik mijn jongste zoon verhuisd naar Leiden waar hij op kamers gaat en studeren en a.s. weekend gaat mijn oudste zoon die het afgelopen jaar weer bij mij heeft gewoond naar een studio in Apeldoorn.
Ik zie de rouw al aankomen maar ben er ook blijmoedig onder.
Er wordt een fase afgesloten en er begint een nieuwe!
Dank voor al je werk,
Desiree Wennekes
Ik heb geen kinderen maar 5 miskramen gehad maar het gevoel van niet nodig zijn voor iemand is heel herkenbaar.
Beste Sabine,
Ja, en in jouw geval is dat inclusief het verdriet van het gemis. Ik wil daar nog een keer apart over schrijven. Ik wens je heel veel sterkte en hoop ondanks alles dat je een plek hebt kunnen vinden waar je je toch nog nodig kunt voelen.
Sterkte, Mireille
Sabine,
Het verliezen van 5 kindjes in ontwikkeling is een gemis, het is ook afscheid nemen, een rouwverwerking. Ik wens je liefde en vertrouwen.
Mireille, ik vind het fijn dat je daar nog een artikel aan gaat besteden.
Zo merk ik dat ik -sinds 3 maanden uitgesproken- aan het begin sta van een scheiding en dat daar veel over wordt geschreven. Ook dit is een rouwverwerking. Ik heb op het onderwerp ‘Scheiden’ geklikt maar daar kwam iets heel anders uit hier bij de MIR Methode. Je hebt daar vast al eens iets over geschreven, maar ik merk toch dat er een verlangen ligt naar specifieke hulp op MIR gebied. Rouw is een veelomvattend begrip, er is nogal wat in het leven om afscheid van te nemen en vervolgens een nieuw pad in te slaan. Het is belangrijk als dit goed kan worden doorgeleefd. Anders zit het er dik in dat dit nieuwe weggetje nog ondoordringbaar is. Zo merk ik dat ik geneigd ben om me steeds maar met mensen te omringen of mensen op te zoeken, dan wel einden te gaan fietsen of te schrijven, alles om er niet helemaal in te hoeven gaan, terwijl ik van binnen heel goed weet dat het nodig is om dat wel te doen, in het verdriet duiken en de onthechting helemaal door te voelen. Ik weet ook dat er nu zoveel te regelen valt, dat er geen ruimte lijkt te zijn voor emoties; die worden aan de kant gezet voor ‘later’. Financiële aspecten, woonruimte, verhuizen, kinderen. De volgorde lijkt er op deze manier te zijn, maar dat klopt voor mij niet van binnen. Voor mij staan de kinderen en ik zelf eerst, en mijn (ex)partner blijft ook belangrijk. Maar nu is de mallemolen van geld en leven er eerst, de zogenaamde basis van het bestaan. In de oertijd was dit wat ons op de been hield: je ging voor onderdak en voedsel. Daar kom ik achter: hoe iets wat eerder ‘gewoon’ leek, nu enorm bijzonder en als voorwaarde om te leven blijkt. Maar de liefde, de trouw aan mezelf en mijn dierbaren, staat hoe dan ook op een gedeelde eerste plaats.
Mireille, ik zou het tof vinden een speciaal artikel te mogen lezen wat hierover zou gaan. Hoe kun je -naast overleven- ook echt helemaal leven in zulke situaties?
Beste Beatrijs,
Klopt, ik heb nog niet over scheidingen geschreven. Dat is een erg complexe situatie. Maar je hebt gelijk dat er veel mensen interesse in zouden hebben. Je kunt op dit moment bijna niet anders dan overleven. Ik vermoed dat veel mensen eerst de basis van hun dagelijks leven op orde moeten hebben en dat de emoties later pas komen. Ik heb zelf het idee dat dat een heel normale volgorde is. Dat de emoties af en toe komen, maar dat je er nu niet naar op zoek hoeft te gaan. Ook al omdat dat op zich al veel energie kost. Ik hoop dat de MIR-Methode deze periode voor je een beetje kan verzachten.
Veel sterkte!
Groetjes, Mireille
Hallo Beatrijs. Persoonlijk heb ik het als heel prettig ervaren dat ik toen een heel drukke tijd had en een drukke baan. Zo kon ik op een zachte manier rouwen en was er gewoonweg geen tijd om de hevige scherpte van de pijn te voelen…terwijl ze onder alles wel aanwezig was. Ons lichaam beschermd ons ook hierin. Hoe mooi! Na een jaar kwam er meer rust en een rustiger baan, precies waar ik Toen behoefte aan had en kon ik verder met leven en verwerken.
Ik wens je veel vertrouwen; Vooral ook vertrouwen dat op jouw en jullie pad komt, dat wat goed voor je is, ook al denken wij soms dat het anders zou moeten of dat we dat willen.
De ervaring heeft me geleerd dat, waar vanuit het diepst behoefte aan is, ook gematerialiseerd wordt.
Een heel warme ondersteunende groet van Margreet Pielage.
Begeleider, therapeut en trainer van de MIR-Methode in Ommen
Leve Sabrine,
Je hebt vijf kinderen, ze zijn vroegtijdig heengegaan, het was hun tijd. Geef ze een Kinder plek in je leven en….dan kun jij een plek innemen om een moeder voor hun te zijn. Als je hiervoor openstaat kun je hier een prachtige familieopstelling mee doen. Liefs, Wendy
Soms helpt niets (heb alles al geprobeerd dus ook de MIR)en moet je leven met het ( lege)leven wat je hebt .Mijn jongste dochter plotseling uit huis met 16 ,16 jaar geleden,dus al heel lang geleden .Ik heb er minstens 5 jaar om moeten huilen .Was al vroeg moeder met 17 en dat is het enige wat ik ken .Kun je denken dan heb je er later misschien toch nog gezelligheid aan ,want in normale gezinnen blijft contact bestaan .Door de rugzakjes( psych.ziekten,van Asperger tot borderline/bipolar) kinderen nu 30 en 2 van over 40 ,blijf ik wel moeder maar komt er niets terug .Als er contact is dan alleen omdat ik dat opzoek en er moeite voor doe .Als ze in zeer ernstige problemen komen ben ik de enige op wie ze terug kunnen vallen en ze weer terug op de rails zet .Maar buiten dat zie of hoor ik ze bijna nooit.Zelfs niet op mijn verjaardag ,Kerst of zoiets .Een andere weg als moeder kan ik niet volgen omdat ik gebonden ben aan huis door verschillende chronische ziekten .Mijn zorg is om niet bitter te worden ,niet te verzuren( dat doet mijn nierziekte al voor mij;),en een beetje vrolijk te blijven voor mezelf en mijn omgeving .
Beste Theresa,
Wat spijt het me te horen dat ook de MIR-Methode je niet heeft kunnen helpen. Ik merk tussen de regels door veel verdriet en eenzaamheid. Misschien vind je het niet iets, maar zou je een keer willen kijken bij de MIR-Methode Besloten Groep? Daar zijn misschien mensen die naar je willen luisteren en je een hart onder de riem kunnen steken. Ik hoop van harte dat er op een of andere manier toch een positieve wending komt in je leven. Het is nu wel erg bitter voor je, hoewel je je best doet niet te verbitteren…
Veel sterkte!
Groetjes, Mireille
Beste Theresa, jij bent meer dan de opsomming van al dat verdriet en tegenslag. Jij bent uniek. Zoek zelf even naar een kleine afleiding zoals enkele uurtjes vrijwilligen, lid worden van andere mensen met dezelfde problemen zoals jij, dat noemt een steungroep. Start een blog over de chronische ziektes, er zijn nog mensen die meer willen weten over wat hen getroffen heeft. Naai, brei, haak, of creeer iets anders, zelfs al is het maar als bezigheid. Ik ken mensen die dekens breien voor daklozen, voor een hondenasiel, voor een missie. Bezig zijn is plannen maken. Je hebt weinig contact met je kinderen, maar ze zijn allemaal bezig met hun eigen leven dat jij hen geschonken hebt, wees daar eens terecht fier op. Geef jezelf een klopje op je schouder en ga op zoek naar yogabewegingen die je wel kan doen. Computer staat er vol van. Herstart de MIR met slechts 5 en 7. Draai het blad om, daar is nog een ongekende zijde aan je leven. Hou ons op de hoogte. Probeer wat licht te vinden in de duisternis,,maar jij moet de schakelaar vinden, succes. Diana
Dag Diana ,hartelijk dank voor je reactie. Erg lief van je. Schrijven doe ik inderdaad graag en misschien moet ik daar wel meer doen. Vroeger had ik wel een blog bij de KRO. Maar die werd helaas door een bekende gelezen en daarna werd ik met iets wat ik daarin geschreven had gechanteerd (ging toen over de tijd dat mijn kleinkind door moeder naar buitenland ontvoerd was). En nu ben ik benaderd door een journalist omdat ik een reactie ergens plaatste over de zorg. Ik ben nl een zorgmijder, iets waar nu veel om te doen is, maar wat ik al jaren ben omdat ik van een minimum leef. Je tip van yoga voelde gelijk goed aan. Daar ga ik mee aan de slag de komende tijd. Artrose maakt je heel stijf en ondanks mijn ochtendoefeningen voel ik ,dank zij jouw tip, dat ik dit misschien uit moet breiden met yoga. Hoop dat ik wat oefeningen kan vinden op het net, want heel veel dingen kan ik niet meer ( terwijl ik heel lang soepel en sportief was). Helaas kan niets het gemis van kinderen vervangen. Elke vezel in mijn lijf is moeder. Het is een allesoverheersende pijn die mijn leven tekent. Hoe daarmee om te gaan is inderdaad aan mij. Ik heb daar nog geen antwoorden op. De weg nog niet gevonden. En of er überhaupt een ander weg is weet ik ook niet. Ben natuurlijk bewust van mijn aard en mijn genen. Maar dat ik hier er al over kan praten, serieus genomen wordt dat voelt al heel goed en mooi aan. Wie weet …..Nogmaals dank voor je reactie. Lieve groet, Theresa
Hallo Theresa, Wat een ontzettend zwaar leven heb je. Op jouw verhaal valt niet zomaar te reageren. Ik heb natuurlijk geen idee waar je woont; wellicht kan een persoonlijk gesprek (of per telefoon) je wat soelaas geven. Je bent van harte welkom, mocht je dit willen. Wat jij hierboven neerzet is zo groot, dat is niet op papier te behappen. Nogmaals wil je je hart in een persoonlijk contact eens uitstorten, altijd goed. Voor dit moment wens ik je heel veel Licht, Liefde en Kracht.
Hartelijke groeten, Elisheva
Hallo lieve Theresa!
Wat een ontzettend triest gegeven is het wat jij hier beschrijft!..ik voel mijn tranen nu ook komen,mede doordat ik in precies dezelfde situatie verkeer,
Maar dit gaat nu om jouw lieve moeder, Geloof mij als ik zeg dat jou kinderen heel veel van jou houden,..echter is het hun les die ze nog moeten leren ,straks als hun kinderen volwassen zijn ,zullen jouw kinderen hetzelfde van hun kinderen zien en horen wat hun nu bij jouw doen.
en ik weet uit ervaring dat je dat niet wil voor je kind,
Het is echter nodig voor hun persoonlijke groei om los te laten en te leren ,
Mede daardoor mag jij ook leren los te laten en jouw tijd leren in te vullen met andere mensen,of mooie hobby,s of maak niet uit wat ,als het maar goed voelt voor jou lieve meid!
Geloof mij, jou kinderen houden van hun moeder maar hun interesses en levensinvulling is gewoon anders nu.
Ga lekker voor jezelf Theresa,..
jij bent immers de allerbelangrijkste in jouw leven?
Het is een harde maar broodnodige les om te leren jou op de eerste plek te zetten Theresa,..En geloof mij, met het MIRren gaat dit gevoel echt groeien,geef nooit op meis..
ik denk aan je,
veel liefs
Tiny
Hallo Theresa, wat moeilijk allemaal voor je! Ook al ben ik zelf (bewust) geen moeder, ik kan me alleen maar indenken dat dit erg zwaar is.
Jullie als gezin hebben een zware tijd hier op aarde. En ik wens je toe dat je ook lichtpuntjes gaat zien.
Ook ik heb diverse chronische aandoeningen en ben niergetransplanteerd. En op dat gebied weet ik wel uit ervaring dat dit zwaar is. Per dag probeer ik op het eind net voor het slapen gaan 3 positieve zaken (waar ik dankbaar voor kan zijn) van die dag te benoemen. En de ene keer lukt dat gemakkelijkerdan de andere. En de zon van vandaag of dat ik te eten & te drinken heb met een dak boven mijn hoofd zijn altijd zaken om in dankbaarheid aan te kunnen denken.
Ik hoop dat je dit ook gaat lukken. En zoek in je naaste omgeving anders naar hulp. Bijvoorbeeld via je huisarts of een vrijwilligerspunt van jouw gemeente.
Alle kracht vanuit mijn hart!
Dag Ellen ,wat een lieve reactie .Dank je wel.Je tip van de drie dingen neem ik mee .Al een paar weken terug constateerde ik heel duidelijk dat ik door jaren wind tegen ,niet alleen van buiten maar ook van binnen veranderd ben .Niet alleen buiten was en is het donker maar ook van binnen .Toen dacht ik …ik wil toe naar een iemand die het wel heel moeilijk heeft maar daar toch een manier voor heeft gevonden om daar op een mooie manier weet om te gaan .Een hele moeilijke opgave als je lichamelijk en geestelijk altijd veel pijn hebt .Maar jouw tip kan daarbij helpen .Nogmaals dank en lieve groet ,Theresa
Hallo Theresa,
Wat verdrietig dat je zo weinig plezier van je kinderen hebt en dat je door ziekte beperkt bent. Ik ben ervan overtuigd dat jij hoe je bent en met je ervaring anderen veel te bieden hebt, en kan dat niet door lijfelijk aanwezig te zijn dan zijn er misschien manieren via internet. Als je geen of weinig positief effect van de MIR-Methode hebt gemerkt dan zou je kunnen overwegen om contact op te nemen met een MIR-Methode begeleider. Die kan een MIR-Methode op Maat voor je maken. En weet je dat dat zelfs via email of telefoon kan? Dat heb ik gedaan want ik woon in Spanje en ik vind het geweldig! Kijk hier maar eens: https://www.mirmethode.nl/begeleiding/ In de lijst kun je een begeleider bij jou in de buurt zoeken, maar als je overweegt om contact met een begeleider te zoeken via telefoon of email dan maakt het niet uit waar die persoon zit. Veel begeleiders hebben een website dus dan kun je kijken of er iemand tussen zit die je aanspreekt. Oh, en zo’n begeleider kan je misschien ook in contact brengen met andere MIR-Methode gebruikers via een MIR-Methode kring. Net als Mireille kan ik je ook van harte aanraden om eens een kijkje te nemen op de besloten groep op facebook.
Ik hoop je daar te zien! Liefs van Annemiek
Dag Annemiek ,
Dank voor je tips en lieve woorden .Internet is idd ideaal voor mij .Daar zit ik veel op.Vaak een zegen soms een vloek (omdat mensen daar toch vlugger bot zijn ).Maar idd ideaal als je toch wel veel interesses hebt en aan huis gebonden bent .
Je tips houd ik zeker in mijn achterhoofd .Ik ga ze even kopiëren zodat ik over een poosje ze nog terug kan lezen .Fijn weekend en tot op FB 🙂 .Lieve groet,Theresa
Jeetje meid wat heftig!!
Wat gun ik jou een ander leven. Ik vind het een heel goed idee wat Mireille aan je voor stelt om je aan te sluiten bij de MIR-Methode besloten groep. Het zijn allemaal fijne mensen die elkaar steunen. En dat is wat jij heel goed kan gebruiken.Misschien is het een idee om alles van je af te schrijven. Dat geeft je wat ruimte in je hoofd.Lieve Theresa ik wil je heel veel kracht wensen. Een hele dikke knuffel van mij.
Corrie Wouters MIR-Methode begeleider in Uithoorn
Hallo Corrie ,wat lief van je om de moeite te nemen om te reageren .Het zou idd heel goed kunnen dat de groep een fijne plek wordt .Dat hoop ik .Een steuntje zo nu en dan zou idd heel fijn zijn .Want ik sta er toch alleen voor in deze materie .
Nogmaals dank Corrie en lieve groet,Theresa
Lieve Theresa, Ja de besloten groep geeft je misschien steun en door ook andere verhalen te lezen kom je weer tot nieuwe ideeeen. Heb je ook een MIR-Methode begeleider opgezocht? Mij heeft t geholpen. Ik weet niet hoe ik je kan helpen, maar ik denk aan je…. N lief huisdier ….? Is dat n optie ??? Hondje ??? Of is dat n kinderachtig voorstel. Zo bedoel ik t helemaal niet…
Heel erg mooi dat jij je kinderen op de rit krijgt…. Moeders zoals jou hebben ze wel echt nodig…….. Veel sterkte Dionne
Dag lieve Theresa,
Niet gemakkelijk om kinderen met dergelijke rugzakjes te hebben. Je loopt snel het gevaar meer te geven dan te ontvangen en daardoor jezelf te verliezen.
Soms helpt iets toch, maar moet je hoop houden en geduld hebben. Ik kan je uit eigen ervaring vertellen dat bijna 3 jaar (4 weken was voor mij lang niet genoeg) mirren en diverse keren mir op maat mij tot een ander mens hebben gemaakt. Ik stond altijd aardig negatief in het leven en pas geleden heb ik de focus kunnen verleggen naar het positieve. Het is een kwestie van bewustwording. Zien wat je patronen zijn en die loslaten. En ik ben er nog niet, patronen zijn hardnekkig!
Ik blijf doorgaan met mirren want valkuilen worden kleiner maar verdwijnen niet helemaal.
Het is belangrijk om je niet vooral bezig te houden met wat je niet krijgt, maar je te richten op wat wel mooi is in je leven. Wat je aandacht geeft, groeit. Geef je aandacht aan ellende, dan wordt de ellende groter.
Wat betreft contact met kinderen maar eigenlijk wat betreft contact met iedereen om je heen, is het een kwestie van verwachtingen loslaten en jezelf veranderen. Een ander reageert vanzelf op jouw verandering, dat volgt.
Je kunt een ander niet veranderen, alleen jezelf. Als je je tevreden voelt met jezelf kan je aandacht geven aan je kinderen zonder iets terug te verwachten.
Van niet verbitterd voelen, vrolijk proberen te blijven naar intens tevreden zijn met jezelf is een proces.
MIR helpt bij dit veranderingsproces en je hoeft er zo weinig voor te doen! MIR op maat versnelt, heel mooi voor ongeduldige mensen zoals ik :-).
Houd hoop, houd moed, ga gewoon door met MIR en mijn advies is, doe MIR op maat.
Liefs,
Geesje
Dag Geesje ,
hartelijk dank voor je bericht.
Je advies om weer met MIR te beginnen was ik al mee begonnen .Ook toevallig ,nietwaar?
Het is niet zo dat ik een negatief mens ben hoor .Maar de leegte van mijn kids is één groot au ,wat alleen naar boven komt als iemand erom vraagt of zoals nu vanwege het artikel ,maar wat altijd aan de oppervlakte aanwezig is .Een verdrietige ,grijze nevel die altijd om me heen is .En ik schenk zeker niet teveel aandacht aan “mijn ellende”.Daarom heb ik altijd muziek aanstaan en ik heb veel interesses .Maar ik ben gaanderweg wel somberder geworden ,heb ik ontdekt .Ik ben vrolijk geboren maar mijn leven is een opeenstapeling van hele ingewikkelde en nare familiepatronen waarin ik machteloos sta .Wat met golven over me komt 55 jaar lang en waar ik geen antwoord op heb .Ik doorzie ze ,ik kan heel goed analyseren ,maar ben er niet tegen opgewassen .Alles al geprobeerd .Begripvol,grenzen aangeven ,niet dringen ,respectvol …..zelfs een goede vriendin ,meer dan 30 jaar in de hulp werkzaam weet het niet meer 😉 .Zelfs zij snapt er niets van ,want volgens haar doe ik alles goed en begrijpt niet dat mijn kids zo gevoelloos naar mij zijn .behalve dan dat zij hun eigen processen hebben .Maar goed ….dat kan je begrijpen en mijn ratio ook ,maar mijn ik roept au 😉 .Zelf houd ik met iedereen contact .Van nog levende moeder tot broers en zussen .Vind ik heel normaal .Moeder bel ik zeker elke week .Dus het is ook niet zo dat ze geen voorbeeld hebben .Dan nog dat lijf wat dat bvan een 90 jarige is ,wat elke dag pijn veroorzaakt …… en ook nog eens heel lelijk gworden is vanwege een enorme scoliose waardoor mijn ribbekas gedraaid is en ik een enorme bochel heb (mijn neus raakt bijna de grond 😉 ),die veel pijn doet ……het blijft een struggle .Maar we blijven vrolijk verder gaan .Ik heb mooie muziek opstaan ,morgen lekker zondag wat ik een fijne dag vind en ik ga nu mijn MIR oefeningetjes doen .Dag Geesje ,ook jij alle goeds en vreselijk lief dat je mij geschreven hebt .Lieve groet ,Theresa
Grappig! Toen mn jongste dochter voor haar stage n jaar naar de VS ging. Voelde ik in huis dat er een bepaalde energie verdwenen was. Ik kreeg weer meer aandacht voor mn man. We hoefden nergens meer rekening mee te houden, maw: ik vond het heerlijk! We zijn haar wezen opzoeken. Dat was heel fijn, kwartier staan huilen in elkaars armen op het vliegveld van Atlanta. 5 dagen gezellige dingen gedaan samen. Maar ook weer blij om naar huis te kunnen. Dit kan ik ook gewoon zeggen tegen haar en zij tegen mij. Nu is ze weer thuis. Maar ze verlangt naar n eigen woonruimte en eerlijk gezegd ik. ook. Het heeft niets te maken met elkaar niet meer leuk vinden, meer met mn dochter haar n eigen leven gunnen en zij gunt mij/ons dat ook. Het hoort gewoon zo! Kinderen zijn geen bezit, maar zelfstandige mensen die n eigen leven verdienen….
Het samenleven met mijn jongste zoon vond ik best lastig. Ik heb hem vorig jaar een keus gegeven vanwege gedrag of op jezelf wonen of een buitenlandstage aangaan. Het werd het laatste. Het heeft hem enorm goed gedaan, hij deed het geweldig werd volwassen en zelfstandig. Hij was steeds bang dat hij zijn speelsheid kwijt zou raken waardoor gedrag nog wel eens kinderachtig werd maar hij ontdekte dat hij ook als jongvolwassene speels kan zijn en dat maakt juist wie hij is.
Ik dacht dat ik het heerlijk zou vinden dat half jaar stage maar tot mijn verbazing heb ik me best eenzaam in huis en om het hand gevoeld. Ik vond het een ontdekking en ook n fijne ervaring om dit te weten als tussenstap, want hij kwam weer terug en daarmee ook wel weer oude patronen maar het is anders nu. Ik kan hem nu ook terwijl hij nog thuiswoont veel beter loslaten. Slinger wekelijks de rommel in de mancave, we hebben fijne gesprekken, hij vraagt zelfs hoe ik over dingen denk. Ik voel me gelukkig met dit langzamere proces, we versterken onze band nu als volwassene. Dit artikel doet me dit beseffen en als het weleens lastig is dat ik dan ook kan glimlachen te weten dat je zelfs gedoe en rommel kunt missen
Onze kinderen zijn allang het huis uit,daar ik zelf een opleiding aan het volgen was en er meer tijd in kon steken,was de stap wat minder heftig,ik werkte in de zorg,en kon mijn toewijding helemaal in praktijk brengen,dat was prettig.We hebben dat goed overbrugt samen.
Nu ben ik al jaren maatje van psychiatrische mensen,1 woont in het Instituut de ander op zich zelf,dit werkt prima voor mij…
Ben mantelzorger voor die mevr in het Instituut…
ze is blij met me.knuffeld me bijna dood,en de woongroep geeft ook veel waardering dus iedereen blij dat geeft me voldoening
Ik denk dat stap 9, missie verduidelijken ook helpt. Je missie zal na je kinderen best kunnen veranderen.
Beste Cinthia,
Ja, daar heb je helemaal gelijk in. Ik denk dat veel vrouwen dan ook een totaal nieuwe fase ingaan van hun leven. Dankjewel voor je aanvulling!
Groetjes, Mireille
Zolang een mens niet weet wat rouwen is .
Blijven we leven met het gemis.
Zolang een mens niet weet wat rouwen is .
Zien wij niet dat………… dat wat er is .
De MIR methode is een geweldig handvat op weg naar onvoorwaardelijke liefde.
Mireille wederom dank voor al je voorwerk .
Hartelijke groet
Wilma
Beste Wilma, Mireille,
Wat is rouwen eigenlijk?
Wat voel je als je rouwt…?
Je dichtregels zijn prachtig maar ik kan er niets mee…wordt er wanhopig van! Ik voel helemaal Niets!
Ik wou dat ik kon gaan zitten huilen maar dit gaat niet.
Vriendelijke groet,
Susan 66 jaar
Goedemorgen Susan,
Geef dat waar je om zou willen rouwen een plek, en voel wat daar is.
Van wie mag jij niet huilen? Hoe ver moet je daarvoor terug, ga erheen en voel….
Liefs, Wendy
Beste allemaal,
Als je nu de MIR-methode doet vóórdat de kinderen uit huis gaan, help het niet alleen jezelf maar ook jouw kinderen. Die kunnen dan zonder schuldgevoel het huis uitgaan en voor zichzelf gaan zorgen. In vrijheid loslaten is het mooiste cadeau wat je jezelf mag geven en natuurlijk ook jouw kinderen.
Ik ben als MIR-methode begeleidster daar al mee bezig (meiden van 13 en bijna 15 jaar), en het heeft, mbt tot dit onderwerp, zeker zijn positieve uitwerking.
Fijne dag,
Zita Bakker (MIR-begeleidster Amersfoort)
Je kinderen hebben recht op hun eigen leven, dus dat betekent dat je hen los moet laten. Niet gemakkelijk.
Dat is zo waar, Mireille! Ik heb dat gisteren nog uitgesproken tegen iemand die mijn mogelijkheden tot werken mag onderzoeken in verband met de participatiewet. Ik heb vier kinderen opgevoed in een plaats in het Westen waar ik niet wou wonen, waar ik door carrièredrang van ex-man terecht ben gekomen en niet meer wegkwam. Totdat het huurhuis na de echtscheiding 12 jaar geleden te duur werd en ik met twee van de vier 8 jaar geleden naar een naburig dorp moest verhuizen, waar ik als Limburger al helemaal niet kan aarden. De kinderen zijn al jaren de deur uit en dit huis dat nooit als thuis voelde voelt nu extra leeg voor mij. Ik ben bijna 60 jaar en probeer nog steeds me hier thuis te leren voelen als HSP. Toen in maart ook nog mijn poes overleed was de maat vol(-ledig)! Ik sta mezelf nu volledig toe te rouwen, echt te rouwen, het verdriet diep te doorvoelen. Dat is echt nodig als je je zo alleen (en ook vaak overbodig) voelt om daarna hopelijk weer een nieuwe start te kunnen maken en uit de as te verrijzen als een fenix 🙂
Ja, de MIR-Methode helpt me gelukkig wel daarbij! Ik dank je hartelijk voor al je inspiratie, Mireille!
Beste Fleur,
Ja, wat een leven heb je dan geleefd, he. Veel in dienst van anderen gesteld. En nu ben jij aan de beurt! Goed dat je je verdriet er eerst laat zijn, zodat dat stuk in jou kan helen.
Veel geluk!
Groetjes, Mireille
Hoi Fleur,
Ik herken mezelf in jouw verhaal en vroeg me af of het nog wat geworden is met werk?
Verder wordt hier opgemerkt dat kinderen recht hebben op eigen leven wat natuurlijk zo is. Ik denk (en zie om mij heen) dat wanneer ouders nog in goede relatie bij elkaar zijn er een ander soort van verwerkingsproces is bij kinderen die het huis uitgaan dan wanneer een ouder alleen is met nog het eea te verwerken wat aldoor uitgesteld is!En dan opnieuw je zelf uitvinden op latere leeftijd. Zijn allemaal dingen die je tegen komt. Overigens komen we allemaal op zekere leeftijd waar we minder nodig zijn. Misschien krijgen we dan het geschenk om opnieuw wat nederigheid te leren door te accepteren dat dit nu eenmaal de aard van het leven is!