Vanochtend heb ik opnieuw een bijeenkomst gehad met een groep specialisten rondom Autistische kinderen. Het is me inmiddels heel duidelijk dat deze kinderen, maar ook volwassen autisten, drie hele bijzondere eigenschappen hebben.

1. Ze spreken (tonen) hun waarheid. Ze zijn nauwelijks in staat om te liegen of smoesjes te verzinnen. Wat ze zeggen (laten zien) is wat er in hen om gaat. Ze laten ons zien in wat voor schijnwereld we leven: bijvoorbeeld zeggen dat je blij bent, terwijl je je boos voelt.

2. Ze zijn ‘alleen maar’ in staat om onvoorwaardelijk lief te hebben. Ze nemen iemand zoals hij of zij is. Ze voelen zich niet schuldig, ze rekenen je niks aan, ze blijven je accepteren zoals je bent.

3. Ze blijken te communiceren zonder woorden. Die vorm van communicatie is veel krachtiger dan onze beperkte woordentaal.

Voor meer inspiratie hierover een stuk uit een lezing door Esther Hicks over autistische kinderen en kinderen met een verstandelijke beperking. Ze is hier in gesprek met een academisch opgeleide vrouw die werkt met ouders van autisten, of van kinderen met een verstandelijke beperking. Rond 7:45 minuten is het heel duidelijk en rond 9:00 minuten over het leven in deze hypocriete wereld waarin veel mensen het een zeggen, terwijl ze het andere voelen.