190. Waarom mannen niet mogen huilen van vrouwen
Tranen met tuiten huilen, de ene zoute traan na de ander die uit je ogen komt. Strepen die over je wangen trekken en gaan jeuken. Je oor die vol loopt van de tranen, omdat je liggend huilt. De snotterdesnot die uit je neus komt. Huilen is een gekke bedoening met al dat vocht en slijm. En als je helemaal los gaat, kun je er zelfs bij gaan schokken. Intens schokkende schouders, je buikspieren die krachtig mee doen. Het is een belevenis van het hele lichaam. Mensen die huilen, lopen even leeg, schudden alles van zich af.
De natuur tegen houden
Als je dit hele proces van intens huilen probeert tegen te houden, houd je een belangrijk helingsproces tegen. Want waarom zou je anders kunnen huilen? Het is echt geen foutje van de natuur! Een mens hoort te huilen! Om te verwerken, om op te schonen. Want huilen lost vastzittende pijnen op. Het verlost je van energieën die zich hebben opgestapeld. Het is een uitingsvorm van diepe frustratie die al te lang vast zit. Het laat jouw bewuste brein bovendien zien dat er iets aan de hand is. Het is een heldere boodschap uit je onbewuste, een noodkreet: heb aandacht voor je binnenste! Door een intense huilbui maak je jezelf leeg en kun je de dag erna weer opgelucht ademhalen, omdat je weer ruimte hebt in je hart.
Als je voor een ander huilt
Mensen die gevoelig zijn, kunnen huilen voor een ander. Vaak is het niet 1 iemand waar ze voor huilen, maar een collectief. Dat is het onbewuste van een hele groep mensen samen. Je kunt bijvoorbeeld contact maken met het collectieve onbewuste van vrouwen of mensen met autisme en merken hoe ze onderdrukt of niet begrepen worden. Of je voelt het collectieve onbewuste van baby’s en huilt dan hun verdriet en onmacht. Of je huilt het collectieve verdriet van dieren in de bio-industrie.
Ik ken dat verschijnsel ook, dat ik huil voor een collectief. Een tijdje geleden was dat voor onderdrukte vrouwen. Een aantal weken later voor het collectief van kinderen. En pas geleden was ik verbaasd toen ik merkte dat die huil-zondag ontstond doordat ik in contact stond met het collectieve verdriet van mannen! Dat zette me aan het denken. En ik zag het keurslijf waar mannen in zitten. De verplichting van kostwinnerschap, de druk om te presteren, het altijd krachtig, sterk, stabiel, winnend moeten zijn en alles onder controle moeten hebben. Pffff, ik geef het ze te doen! En dan het verdriet van de mannen die daar niet meer aan kunnen voldoen en vooral: die daar niet meer aan willen voldoen! Gewoon, omdat ze zo niet willen leven. Omdat ze hun leven op aarde anders willen invullen. Met meer ontspanning, met meer aandacht voor hun kleurrijke binnenste.
De grootste schaamte van mannen
Volgens Dr. Brené Brown schamen mannen zich het diepste wanneer ze hun kwetsbaarheid tonen. Wanneer ze huilen, bang zijn of zich ontredderd voelen doordat ze het niet meer onder controle hebben. In het afgelopen jaar zijn er vele ontslagen gevallen. Mannen die kostwinner zijn van een gezin, kunnen zich door het ontslag diep afgewezen, vernederd en aan de kant gezet voelen. Ze vinden dat ze falen en verliezen een deel van hun identiteit, want hun identiteit ontleenden ze aan hun werk. Het kan hen een gevoel van diepe schaamte geven. Mannen die hun gevoelens niet kunnen uiten, lopen daardoor het risico dat ze in een depressie afglijden.
Vrouwen willen (nog) geen kwetsbare mannen
Vrouwen zijn er niet aan gewend dat mannen breken en gaan huilen. Een man die schokschoudert van verdriet? Ik heb het in mijn hele leven nog nooit gezien. Maar wat daarbij het grote probleem is, is dat wij vrouwen onbewust niet willen dat mannen zich kwetsbaar opstellen! Brené Brown zegt: ‘Als mannen de moed hebben om hun kwetsbaarheid te tonen, reageren vrouwen vaak met angst, teleurstelling of zelfs walging, waarbij ze de man de boodschap geven om ‘flink te zijn’ en ‘zich te vermannen’. Een van de mentors van Brené zei daarbij: ‘Mannen weten wat vrouwen werkelijk willen. Ze willen dat we doen alsof we kwetsbaar zijn. We worden steeds beter in doen alsof.’
De taak van vrouwen
En met dat doen alsof gaat er iets goed mis. Wanneer mannen hun emoties binnen moeten houden, verandert het in boosheid of emotioneel afsluiten en depressie. Mannen kiezen twee keer zo vaak voor zelfdoding dan vrouwen. Vanwege gezichtsverlies, het gevoel hebben dat ze het zelf moeten oplossen. En omdat ze er niet over hun gevoelens van onmacht en hopeloosheid durven te praten.
En hier ligt een belangrijke taak voor vrouwen. Mannen voelen zich net als vrouwen soms klein en zwak, als kleine bange jongens. Het is aan vrouwen om hun partners en zonen werkelijk het gevoel te geven dat ze zich zo mogen voelen. Dat dat helemaal okee is. Dat ze mogen huilen. Dat ze met hen in die modderpoel van diepe ellende gaan zitten. Dat ze een tijdje de stevige rots zijn waar mannen tegenaan kunnen leunen.
De MIR-Methode en huilen
Doe je de MIR-Methode, dan kan je je diepe verdriet gaan voelen. Dan kan het zijn dat je tranen zich een weg naar buiten banen en dat je het niet meer kunt weg stoppen. Het lijkt dan alsof je er slechter aan toe bent, emotioneel labiel of zo, maar het tegendeel is waar!
Weer kunnen huilen, ontstaat onder andere in stap 4. ‘Meridianen zuiveren’, omdat de Dikke darmmeridiaan weer gaat stromen. Jezelf weer op de rit krijgen, gebeurt dan via stap 7. ‘Basisbehoeften aanvullen’ waarmee je je behoefte aan Troost aanvult. Mensen die kilte en emotieloosheid als voorbeeld hadden, koppelen dat los via stap 3. ‘Vader loskoppelen. Moeder loskoppelen’. Het vermogen om te praten over je diepste gevoelens wordt onder andere via stap 8. ‘Chakra’s en aura optimaliseren’ bevordert, wanneer de keelchakra (chakra 5) weer vrij komt.
Ook al noem ik hier een paar stappen, doe ze altijd alle 9!
En jij? Merk jij ook dat je makkelijker je gevoelens kunt uiten door het doen van de MIR-Methode? Makkelijker kunt huilen? Ik hoor het graag! Schrijf het hieronder, dankjewel!
Dat je je kwetsbaarheid en dat van mannen maar mag omarmen!
Mireille Mettes
Goede inspiratie Mireille, zo nodig en zo waar.
Desiree
ik heb het wel gezien,een man die breekt en huilt,en inderdaad,het ging helaas om iets in de werksituatie en verlies van inkomen.zoooo onbelangrijk.Je identiteit haal je niet uit baan/inkomen/bezit.
de man moet daar aan wennen,ik als vrouw helemaal niet.zwakte tonen is kracht.en dat alles komt nu met “drilboor” covid/crisis goed naar de oppervlakte,eindelijk!
Lieve Mireille
Ik doe al 2 jaar de mirmethode,zowel fysiek als emotioneel ben ik sterker geworden,ik heb geen makkelijk leven gehad,ben hooggevoelig maar kan niet huilen.Nu droomde ik vorige week dat ik ontzettend moest huilen en al het opgekropte verdriet eruit kwam.
Het was me daarbij duidelijk dat het er eerdaags echt uit zou komen en daar ben ik zó blij mee.
Jouw nieuwsbrief van vandaag bevestigd dat zó voel ik.
Ik wacht af wanneer het gaat gebeuren,mijn partner heb ik al voorbereid.
Vandaag kreeg ik je prachtige boek in de bus,waarom ben ik in vredesnaam op aarde.ik ben héél benieuwd en hoop nog wat meer inzicht te krijgen op die vraag.
Verder wil ik je zeggen dat ik me enorm gesteund voel door je 2 wekelijkse webinars, zeker in deze tijd waarin ik ook persoonlijk te maken heb met de polarisatie die mensen uit elkaar drijft.
Ik wil blijven staan voor wie ik ben,en trouw blijven aan mezelf.
Dankzij jouw onwankelbare geloof in een betere wereld helpt dat om vreedzaam door te gaan en op mijn intuïtie te blijven vertrouwen.
Dank,héél veel dank voor wat jij de mensheid biedt.
Ria
Hallo Mireille
Op zondagavond doe ik altijd mee met de meditatie voor wereldvrede. Onlangs kon ik gedurende de meditatie alleen maar huilen. Ik denk dat het kwam omdat de verdeeldheid die in onze samenleving is ontstaan me zoveel verdriet doet.
Lieve Mireille,
Dank voor de aandacht voor het voelen van gevoelens en toelaten van emoties.
Ik heb inmiddels veel ervaren (en gelezen) over opgelopen trauma in de jeugd wat voor een kind op dat moment te veel is om te voelen. Het wordt dan opgeslagen in de amygdala en het lichaam zet er een muur van angst voor om het maar niet te hoeven voelen. Maar deze ondertoon van angst dient het kind niet als deze eenmaal volwassen is geworden. De volwassen persoon herkent de angst niet, omdat het zo gewoon is, hij of zij weet niet beter. Gaat er zelfs onbewust naar leven.
Toch wil het lichaam deze stress kwijt. Ik heb begrepen dat dit gaat gebeuren als er iets in het nu plaats vindt wat een klein beetje lijkt op het trauma van vroeger. Dat kan van alles zijn: een levensomstandigheid, een gevoel, een geluid, een geur. Soms zijn daardoor de emoties die gevoeld worden eigenlijk veel te heftig voor wat er op dat moment gebeurd. Er komt dan oude rommel mee zeg maar. En iedere keer gebeurd dat opnieuw, net zo lang tot die hele berg uit het onderbewustzijn weg is. Opgeslagen energie die niet kan stromen maakt ziek.
Nu ik dit begrijp, begrijp ik ook zoveel meer van mensen met een burn out. Het lichaam zegt door de opgehoopte stress: “ho stop, niet verder, eerst de diepte in.” Het onderdrukken van alle ongevoelde energie kost zoveel kracht dat verder leven niet meer gaat.
Ook kiezen deze mensen er onbewust vaak voor om een heel ander leven te gaan leven, gedreven vanuit een onverwerkt trauma, een leven wat daarmee raakvlakken heeft. Zo werken we allemaal oude niet meer nuttige zaken uit ons systeem, samen op weg naar meer Licht en vrijheid….
Dank voor al je wijsheid en ondersteuning!
Janine
Beste Mireille,
Natuurlijk mogen mannen huilen. Het zijn meer de mannen zelf die opgevoed zijn dat ze als mannen niet mogen huilen.
Een man die huilt is eerder aandoenlijk. Ik ken genoeg vrouwen die huilen om een wissewatje en 5 minuten daarna is het voorbij. Een manier van aandacht trekken.
Een man die huilt, is een man die intens verdrietig is en dat is echt verdriet. Verder:als je ouder wordt, is dat snikken niet meer met druipende neus enz enz. Misschien eventueel als er werkelijk iets heel dramatisch is gebeurd.
Maar in ieder geval zeg niet dat vrouwen niet willen dat mannen huilen. Dat is een te gemakkelijk excuus.
Lotje
Ten eerste, mannen mogen van mij huilen zoveel ze willen, graag zelfs. De eerste man die ik in mijn armen nam om te troosten, was mijn vader. Hij huilde om alles wat hij niet had gedaan, om alles wat was geweest, om alles wat hij anders had willen en kunnen doen als de mogelijkheden er waren geweest. Hij huilde om zijn familie die hij bijna niet meer zag, door allerlei toestanden. Hij huilde, omdat hij wist dat alles wat hij nog had willen doen, nooit meer zou kunnen. Twee maanden later verliet zijn lichaam de aarde, zijn ‘zijn’ is nog steeds in mij en nog steeds voel ik zijn verdriet. Ook omdat wij zo op elkaar lijken.
Mijn toenmalige partner was de tweede man die ik moest troosten, dit was vlak nadat mijn vader was gestorven. Voor mijn partner, was mijn vader meer een vader voor hem geweest dan zijn eigen vader ooit was en uiteindelijk ook nooit zou worden. Buiten, op het dakterras van het ziekenhuis, schreeuwde hij het uit en daarna kon hij vaker huilen…en ik huilde soms vrolijk mee. Tot ook hij stierf, zomaar tijdens onze vakantie in een ver, warm land. Hij was pas 44 en ik huilde, even maar en daarna sloot ik mezelf op in mezelf. Tot maanden na de crematie hield ik mezelf voor dat ik droomde en dat als ik wakker werd, we gewoon weer op de Dominicaanse Repubiek waren. Toen ik ‘wakker’ werd, stond de tuin vol onkruid, de koelkast en de diepvries vol eten en keken twee paar ogen van bezorgde kinderen mij aan, samen hebben we weer gehuild…ik maar even, want er moest zoveel gebeuren…..
Twee maanden later stierf mijn moeder….ik speelde in de kerk op mijn saxofoon ‘We’ll meet again’…en ik huilde…even, er moest nog zoveel worden geregeld.
Twee jaar geleden kreeg mijn zusje een herseninfarct, ik zag haar worstelen, ik voelde haar pijn en mijn tranen waren die van haar, want zij kon niet huilen, ik huilde voor en om haar kinderen die om haar sterfbed zaten en ik, ik had net even te veel gehad…en liep weg. Tijdens haar crematie huilde ik, om het respect dat ik voelde, om de militaire eer van de geneeskundige troepen, voor mijn zusje….een burger. Ik huilde om die ene zonnestraal die door een raam naar binnen scheen, precies over de rij voor me, haar kinderen en kleinkinderen kregen een lichtende krans om hen heen…
Daarna was het huilen op. Ja, ik huilde nog wel, van kwaadheid als ik er tijdens een politiek betoog niet uitkwam, als mijn eigen fractie niet begreep wat ik bedoel, of niet wilde weten wat ik te zeggen had. De sociale vrouw, tussen allemaal conservatieve mannen….huilen van kwaadheid is onmacht….
Ik volg nu de MIR methode, nog niet eens zo lang….en ik huil me suf, om muziek die me doet denken aan mijn ouders, mijn man, mijn zusje en/of mijn collega’s die niet meer levend zijn terug gekomen van hun missie. Ik kan huilen om de lach van een kind, om een mooie film, om een mooi boek…..Ik ben verworden tot een wandelend vergiet. Maar…..ik huil niet meer uit kwaadheid…ik kan ineens rustig blijven, ondanks dat ik boos ben…en ik kom daar verder mee dan ooit daarvoor.
Ja, ik kan weer ‘voelen’ en daardoor ook huilen….vooralsnog niet echt gedoseerd, maar ik denk dat er veel verdriet dat ik heb opgesloten, zich nog een weg naar buiten moet vinden…ik laat het maar gaan en het voelt goed.
Misschien was dit een oude reactie, maar wat prachtig om te lezen je verhaal. Wat fijn dat je weer zo in contact met je eigen emoties bent gekomen en weer schoonheid kunt zien, geraakt kunt worden. En mooi ook om te lezen hoe kwetsbaarheid krachtig is en hoe je als compleet mens ook in het werk meer effect hebt. Een mooi verhaal van heling, dat je leven lang door gaat. Een liefdevolle groet uit Leiden.
Jeetje Karen, wat een verhaal, wat een belevenissen. Wat knap dat jij kunt troosten, huilen, opstaan en weer doorgaan. Jouw reactie geeft mij moed. Mannen mogen huilen ja.Écht huilen en loslaten en wij kunnen dan bij hen zijn en meehuilen troosten én sterk zijn. Wat jij hier schrijft helpt mij enorm. Wij moeten er ook zijn juist voor alle mannen die ons dierbaar zijn of misschien nog worden. Alle mannen verdienen dat! Dankjewel voor je krachtige reactie ♥️ Liesbeth
Wat een mooi openhartig eerlijk verslag Karen. Altijd eerst de ander voelen en ruimte geven is heel herkenbaar. Wens je veel stroming in jezelf, laat het je verlichten.
Hoe mooi! Ik huil met je mee!
Liefs, Vera
Ik zit op het moment in een periode van overspannen- burn out zijn van 2,5 maand.. Ik kon de afgelopen weken huilen om, ogenschijnlijk, niks. Kwam zomaar opzetten. Heel toevallig viel dit samen met het moment dat ik met de MIR Methode begon.
Op dit moment lijkt het even beter te worden. ❣️
Sjee, nu bijna vier weken onderweg en ik huil de afgelopen week bijna iedere dag …. om het verlies van mijn vader ,om het verlies van mijn moeder, om de pijn van eenzaamheid omdat ik niet dichterbij mijn ouders kon komen. Lijkt wel of zelfs de pijn van mijn moeders jeugd mij intens raakt!
Beste Siep,
Laat maar lekker stromen die tranen! Dankjewel daarvoor! Mooi voorbeeld voor andere mannen.
Groetjes, Mireille
Jij ook bedankt! Ik heb veel geprobeerd maar dit is zó effectief … Er zijn vele andere dingen die nu veranderen zoals meer zelfvertrouwen … en vooral ook beter slapen!! Ik sliep wel zo slecht en nu met de meest intensieve dromen slaap ik nu eindelijk al een week in één stuk door op het naar het toilet gaan na dan … 🙂
Het hoort niet in mijn familie. Heb het nog nooit ondervonden. Vind ik heel erg! Maar ja het zit kennelijk op hun genen,. Ik denk zichzelf belangrijk, sterk, ik weet het niet vinden.
Lieve Mireille , wat een herkenning op alle fronten. Ik ben zelf een kei in het wegslikken van tranen omdat mij man er niet tegen kon en het voor hemzelf helemaal onmogelijk was en ik toen dacht”dan huil ik toch gewoon niet”!
Ik begrijp achteraf zoveel van ons leven (hij is er helaas niet meer) en kan met een heel ander niveau terugkijken op ons leven samen. Alles heeft voor mij een heel andere dimensie gekregen.
Ik denk/ snap dat ik nog veel weg te huilen heb en dat het nog reeds moeilijk is om diep te gaan en er nog steeds een onbewuste rem op zit , terwijl ik het gevoel heb dat het me op zou luchten als ik het wel zou kunnen.
Heb je een extra tip voor me behalve wat ik in alle info kan lezen?
Groeten, loes.
Beste Loes,
Soms helpt het wel eens om een zielige film te kijken of zo’n programma waarin familieleden elkaar na jaren weer terugvinden. Dat haalt meestal wel tranen omhoog. Is ook een manier om het vermogen tot huilen te activeren.
Verder hoef je niet per se te huilen. Je kunt verdriet ook op andere manieren verwerken, door jezelf bijvoorbeeld regelmatig te troosten en erkenning te geven dat je verdriet hebt.
Sterkte met het verliezen van je man!
Groetjes, Mireille
Ik had niet lang geleden een date met een man die volop voor zijn huilen uitkwam en hij durfde ook te huilen waar ik bij was. Ik vind dit eigenlijk heel normaal en fijn zelfs. Toch ben ik bang dat kwetsbaar zijn en voelen hem eenzaamheid brengt naast een vrouw die zich goed redt in het leven. Dan spelen vooroordelen en oude pijn een rol mee, waardoor hij zich tot slot toch afsloot voor mij.
Ik denk dat zijn huilen als heling werkt in zijn proces. Want zo werken die tranen.
En ik kan huilen om de onmacht en diepe gekwetstheid die er is bij de mannen die vrouwen niet meer durven te vertrouwen.
Beste Maartje,
Ja, het is ook echt ingewikkeld en pijnlijk, vaak voor beide partijen. Hoe meer we er bewust van worden, hoe veiliger we ons allemaal kunnen voelen bij elkaar.
Groetjes, Mireille
Ik heb vreselijk gehuild toen de klimbomen in de speeltuin zijn omgekapt. Kinderen konden daar op zo een toegankelijke manier in contact zijn met de natuur. Mijn huilen leek niet in verhouding. Ik bleef maar huilen. Wat een verdriet. Ik huilde om de bomen. En dat het contact er niet meer kon zijn. Volgens mij genieten bomen daar ook van.
Nog steeds voelt dat als diepe pijn. Collectief voor de bomen misschien als ik dit lees.
X Colinda
Dat moment herinner ik me ook nog zo goed Colinda. Dankjewel dat je dat ook aanraakt. Naast onze nieuwbouwwijk stond een bosje, de enige ‘wildernis’ in de omgeving. 27 jaar geleden was het ineens gekapt. Ik was er zo verdrietig van en bleef dat. Pas zag ik dat het eindelijk bebouwd is. Al die jaren was het een lelijk gapend zandgat. Waar ik nu woon is het weer gebeurd 3 jaar geleden. De bouw is nog niet gepland. Waarom toch zo makkelijk kappen? Maakt me boos en dat mag van mezelf.
Hallo Mireille,
Even een berichtje over een onverklaarbaar huilmoment. Ik keek uit het raam de straat in waar ik woon en zag dat er bomen werden gerooid. De tranen stroomden over mijn wangen wat ik niet begreep. Waarom die huilbui?? Tot een wijze vrouw me vertelde dat de bomen plotseling gekapt werden, zonder dat ze er van wisten. Toen begreep ik het: mijn verdriet was het verdriet van de bomen die niet konden weten dat ze niet meer nodig waren.
Hoi Mireille,
Bij mij werkt het juist andersom. Soms zou ik willen dat mijn man eens een keer huilt en heb er moeite mee dat hij het niet doet. Een paar maanden geleden heb ik hem voor het eerst zien huilen door een onterechte veroordeling van mij over hem. Ik werd mij gelijk bewust van de werkelijkheid en er ging een wereld voor me open!
Na 66 jaar weer verliefd geworden, beide onze partner verloren na een ziekte periode van 25 jaar.
Wij kunnen zo goed praten en huilen samen.Dat is echt heel bijzonder fijn.
Beste Mireille,
Wat had ik graag naast mijn man willen staan, hij kan niet huilen en als er emoties waren, ging hij weg. Hem ondersteunen in zijn gevoel of samen er over praten was heel moeizaam. Ik wens hem oprecht tranen toe.
Helder artikel MIreille. Dank je wel. De uitleg van de stappen ook. Herken daar een en ander in. Ik weet hoe bevrijdend (en ontgiftend) huilen kan zijn maar kan het zelf niet. Ik hou het niet tegen en verzet mij er ook niet tegen. Heb me altijd afgevraagd hoe het komt. Misschien dat de ziekte van Sjogren een reden is van het niet kunnen huilen. Ik hoop dat de MIR methode mij ook in dit opzicht doet groeien en herstellen.
Ik ben een huilebalk, niet alleen om verdriet al dan niet collectief of van een ander… Wat ik mis in je verhaal is dat ook gelukkige emoties tot huilen kunnen lijden.
Ik woon en werk in Baja, waar ik als vrijwilliger in het bestuur zit van een centrum voor jongeren. Deze kinderen hadden een achterstand op school (in het ‘grote’ dorp 25 km naar het noorden) en voelden zich onzeker. Het centrum bestaat nu 4 jaar en de plattelandskinderen zijn enorm veranderd; ze zitten niet meer achteraan in de klas, ze weten de antwoorden en durven hun vinger op te steken om antwoord te geven. De onderwijzer uit het grote dorp was zo verbaasd over de veranderingen in het gedrag van onze boer(inn)en, dat hij polshoogte kwam nemen: nu bieden we elke vrijdag een programma aan op school, waar onze kinderen de begeleiders zijn.
Elke keer als ik zie wat voor geweldig positieve verandering deze kinderen hebben doorgemaakt in relatief zeer korte tijd, hoe ze gegroeid zijn in hun persoonlijkheid en zoveel steviger in hun schoenen staan, dan stroomt het water uit mijn ogen en kruipt mijn maag richting keel… van pure gelukzaligheid! Heerlijke positieve, gelukzalige emotie… Heerlijk janken!
Saludos,
Henri
Beste Henri,
Wat een prachtige bijdrage lever je aan het leven van deze kinderen! Je tranen zijn helemaal begrijpelijk. Dankjewel voor het vertellen!
Groetjes, Mireille
Beste Henri,
Wat een mooi verhaal. Ik ben dankbaar dat er nog zo’n mooie dingen gebeuren in de wereld. Ik heb respect voor jou inzet voor deze kinderen. Er zouden er meer van moeten zijn. Mag ik vragen hoe jullie deze kinderen helpen. Ik heb namelijk de indruk dat kinderen die gediagnosticeerd zijn met autisme vaak ook onderdrukt en niet begrepen worden. Heb jij een tip om te doen dat deze kinderen zich toch begrepen voelen.
Groetjes Marion
Namaste
Mireille, vandaag internationale vrouwendag 2017!!
en vandaag een artikel over, een verwoording over
‘waarom mannen niet mogen huilen van vrouwen’
namens mij:
een geschenk, zo je wil een cadeau aan / voor de mannen van deze tijd!!
Een van de redenen om te gaan mirren was mijn onvermogen om te huilen. Wat had huilen voor zin als er toch niemand is die je troost. Niet dat ik alleen was, maar die troostende schouder werd niet geboden en dan voel je je nog rotter.
Gelukkig komen na een tijdje mirren de tranen nu wel. En wat een opluchting. De deksel is echt van de put en samen met de tranen komt er ook heel veel boosheid los. Alles komt naar buiten. Dat is vermoeiend en heerlijk te gelijk.
Ik zou het fantastisch vinden als mannen meer zouden huilen. Mijn vader was een zeer sterke man en ik heb hem regelmatig zien huilen. En natuurlijk vond ik het naar dat hij verdriet had, maar ik vond het ook heel krachtig van hem. Gelukkig kan mijn zoon ook zijn tranen laten gaan. Ik ben blij dat ik al die mensen, die vonden dat jongens “hard” opgevoed moesten worden, heb laten kletsen. Het resultaat is niet alleen een lieve, sociale dochter, maar ook een lieve, sociale zoon.
Een pracht artikel !!!
Ik zou alleen willen, dat ik het ook kon, , mede omdat ik zie en voel de opluchting na een huilbui bij anderen.
Ik doe al jarenlang jouw MIR-Methode, doch helaas op dit stukje heeft het me nog niet geholpen; doch blijf ik doorgaan, want mogelijk heeft het iets te maken met de zuivering van familie-karma en mijn COPD.
Geweldig bedankt Mireille.
Het collectieve huilen ken ik heel goed. Maar ook de tranen huilen voor 1 man of vrouw. Soms een overledene. Op dit moment huil ik makkelijk en voel dat het vanuit heel ver komt. De MIR methode doet haar werk:-) en ik onderga het met een diep vredig gevoel.
Een mooi artikel. Bedankt hiervoor ! Ik huil zelden en niet omdat ik mij als man ervoor schaam. 4 weken geleden is mijn moeder overleden en heb zeker de nodige emoties gevoeld en het gemis. Echter geen huilbuien omdat ik berust in haar overgaan. Het is na een lijdensweg voor haar goed zo. Het benoemen van Moeder loskoppelen voelt wel vreemd hierbij. Dat huilen oplucht en je vrijmaakt lijkt mij heerlijk.Ik sluit mij er zeker niet voor af.
Mooi Artikel Mireille,
Ik kan me er helemaal in vinden.
Een potje lekker janken, man, vrouw of kind. Het is gewoon goed. Het lucht op. Mooi dat je dit onder de aandacht brengt. Dankjewel!
En huilen zonder rede, zonder iets te hoeven verklaren is ook heel fijn.
Jezelf die ruimte gunnen en krijgen is fijn!
Lieve groet,
Henny
Ja Mireille, ik was/ben zo een huilebalk. Na mijn leed (jeugdtrauma, verlies baan en verlies dochter)via langdurig therapie verwerkt te hebben, waarbij ik mijn ouders ontkoppel heb, kan ik nog steeds geëmotioneerd raken bij het zien van andermans leed. b.v. bij het zien van TV-uitzendingen van Spoorloos. Ik ervaar dan de onthechting van velen en reageer vervolgens met huilen.
Mijn echtgenote heeft mij altijd gesteund en samen hebben wij ons verdriet verwerkt.
Dit is onze rugzak.
Man 68 jaar
Beste Man, Wouter,
Dankjewel voor het laten weten! Konden alle mannen nog huilen… hadden we een andere wereld!
Doe zo verder!
Groetjes, Mireille
Ik heb een geweldige zoon van 35. Hij heeft onlangs het boek “De kracht van kwetsbaarheid” van Brene Brown gelezen, vertelde hij me. Hij is leider van een kleine uitgeverij en had een medewerkster in het openbaar een standje gegeven. Dat voelde niet goed voor hem en hij heeft toen zijn excuus aangeboden. Hij vertelde me dat hij tot dat inzicht kwam door het boek van Dr. Brene Brown We hadden een gesprek over kwetsbaarheid ook in aan bezigheid van zijn vriendin. Hij vond het best wel moeilijk zijn excuus aan te bieden, maar het gaf hem ook opluchting.
Ik ben zo trots op hem. Ja, ik zie steeds meer jonge mannen kwetsbaar worden. Geweldig.
Beste Joke,
Yesssss, dat is onze toekomst. En die is al volop in de maak! Ik kan me goed voorstellen dat je trots op hem bent!
Groetjes, Mireille
Dankjewel Mireille weer voor de waardevolle informatie, Dat huilen overvalt af en toe en dan snap ik niet altijd waar t vandaan komt. Ik hoop dat ik net als jij sneller kan merken waar t verdriet nu eigenlijk vandaan komt en dan laat ik t hoop ik ook sneller los…. Het maakt soms wel onzeker ………Warme groet, dionne
Mannen zitten gevangen in vooroordelen van vrouwen .
Heel raar omdat vrouwen ook zonen krijgen en daar toch het beste voor willen ?
Ik heb dit moeten meemaken enkele jaren terug toen moeder kleinzoon ondanks waarschuwing politie toch naar het buitenland vertrok .Het huis was plotseling leeg toen zoonlief van werk kwam .
Wat ik toen voor vooroordelen jegens mijn zoon tegenkwam …..Ten eerste wilde de politie de aangifte niet aannemen ( gebeurt in de meeste gevallen waar mannen aangifte doen bij kindsontvoering ,en toen ik het anderen vertelden hoorde ik …hij zal het er wel naar gemaakt hebben ( losse handjes of zoiets)).85% kindsontvoering wordt door moeder gedaan ,toch denkt Nederland nog dat overwegend mannen dit doen .Vooroordeel wat gevoedt wordt door media .Als politie net zo alert zou zijn als bij aangifte vrouwen zouden vele kinderen zich niet van de ene op de andere dag zich in een vreemde omgeving bevinden ,weg van papa,van school ,van vriendjes ,opa en oma,tantes en ooms .Moeder wilde zoals in veel gevallen een makkelijke scheiding zonder poespas en advocaten en een nieuwe start maken zonder de verantwoordelijkheid daarvoor te nemen .Gelukkig is het via de centrale autoriteit goed afgelopen .Maar dat duurde wel een dik jaar .Ik ,als moeder ,heb er pijn van hoe ik zie hoe vol vooroordelen vrouwen naar mannen zijn .Hoe zij willen dat mannen hetzelfde worden als zij en niet accepteren dat mannen gewoon een beetje anders zijn .Ik zie het ook op scholen .Jongetjes mogen geen jongetjes meer zijn .Ben je wat wiebelig ( vind je het gek op de meest bewegelijke periode van je leven 8 uur stil moeten zitten per dag )dan wordt erop aangedrongen dat kind medicatie neemt ,nadat aanpraten dat kind ADHD heeft .Dat gevecht hebben wij ook moeten strijden .Het is voor mannnen en jongetjes niet makkelijk in deze tijd .Dat is mij wel duidelijk .Fijn dat je hier aandacht aanbesteedt Mireille !
Als ik zo terug lees lijkt het erop dat het niets te maken heeft met het onderwerp van Mireille .Doch is er wel degelijk een link .In de toekomst denk ik dat mannen en jongens het steeds moeilijker kunnen krijgen ,omdat heel veel functies nu in vrouwenhanden zijn en jongetjes geen rolmodellen meer hebben buiten papa.Steeds vaker wordt jongensgedrag afgekeurd .Hoe onzeker moeten jongetjes daar wel niet van worden .Als mannen zich kwetsbaar opstellen in deze maatschappij loopt het vaak niet goed af .Sommigen kunnen zelfs niet anders .Mannen met autisme en asperger .Hoe moeilijk het dan voor hen wordt .Worden helemaal over de voet gelopen door vaak vrouwen die contant over hun grenzen gaan .
Klopt helemaal Mireille!Ik reis al jaren door de binnenwereld en herstelde het contact met de Bron in 2011. Door de Dieptereizen ‘verwoord’ ik niet alleen het eigen verdriet, maar ook meer en meer het collectieve verdriet. Gezamenlijke beelden kunnen behoorlijk emotioneel beladen zijn, Zeker als mensen het verdriet oppotten en niet toelaten. Het is zoiets als spiritueel en emotioneel stofzuigen. Huil je helemaal uit, dan kom je laag voor laag op de bodem vh verdriet. Wellicht is dat de reden dat ik ook al jaren niet meer ziek ben geweest en mijn creativiteit blijft stromen. Ik eet ook geen vlees, drink geen koemelk, gebruik weinig suikers….Inmiddels komt mijn 4e Lichtbundeltje er aan: Stilte spreekt in seizoenen. Op 18 maart, bij het begin vd Lente, presenteer ik het op L1. Ik vind het bijzonder mooi dat ik veel vrouwen, en ook meer en meer mannen, raak met mijn gedichten…fluweel voor Hart en Ziel! Hartegroet, Ita Ganzevles
Mireille, er zijn ook mannen, die huilen omdat ze zichzelf als slachtoffer zien. Mijn schoonzoon huilt altijd, als de dingen niet gaan, zoals hij graag wil. En hij komt al jaren niet in zijn kracht.
Ik krijg hier heel vaak een hopeloos gevoel van.
Beste Kitty,
Soms huilen mensen uit frustratie. Is het mogelijk om na het huilen daarover met hem te praten? Over hoe het komt wat er niet lukt?
Kan me je hopeloze gevoel voorstellen. Ik vind het wel een mooi idee dat hij bij jou huilt. Voelt hij zich veilig bij jou?
Groetjes, Mireille
Iedereen kan huilen. Het is niet de bedoeling dat je het verdriet of ander gevoel van een ander over neemt. Iedereen moet dat zelf doen of leren doen.
Emotie is oud of van een ander en kun je afvoeren. Niet gaan beleven.
Gevoel is van nu en van jezelf.
Beste Ab,
Het is wijsheid om te ontdekken wanneer het je eigen gevoelens zijn en wanneer het die van anderen zijn. Dat is nog niet iedereen gegeven om dat onderscheid in de gaten te hebben. Mensen kunnen zichzelf wel afvragen hoe het komt dat ze huilen en of dat wel hun verdriet of onmacht is… Ik geloof er ook in dat er wel degelijk mensen zijn die een missie hierin hebben. Om te helpen overtollige emoties af te voeren. Maar misschien heb jij wel meer een punt dat iedereen dat zelf moet doen. In ieder geval leren doen.
Dankjewel voor het aanvullen.
Groetjes, Mireille
Lieve Mireille,
Ja Ik heb verdriet met tranen voor mij is het een vorm van uiting van (geestelijke )pijn en dat lukt mij. Het enige is als mijn tranen vloeien en de emotie de overhand heeft, kan ik niet praten wel denken en die vorm van onmacht komt er dan bovenop. Dat is wel lastig maar het huilen lost verschrikkelijk op, en dat is fijn
Groetje Thieu
Beste Thieu,
Ja, die onmacht erbij. Het leuke is dat iedereen dat heeft. Dat op het moment de emotie hoog zit en de tranen er zijn, er gewoon ook even niet gesproken hoeft te worden. Eerst de emoties. De woorden komen daarna wel weer. De emoties zelf spreken trouwens ook al boekdelen.
Dankjewel voor het delen!
Groetjes, Mireille
Ook ik kan niet spreken als ik geëmotioneerd ben. Wat mij op zo’n moment heel erg helpt, is om achter de pc te gaan zitten. Mijn vingers kunnen mijn emoties op dat moment nl. perfect verwoorden en met mijn ooit gehaalde typediploma kan ik mijn gedachten net bijhouden. Het is altijd voor mij weer heel verrassend en verhelderend als ik later nalees, wat ik getypt heb. Op de een of andere manier geeft het me een fijn gevoel en inzicht, dat ik anders niet zou hebben gekregen. Misschien werkt het bij meer mensen.
Goed artikel, waar ik wel een beetje moeite mee heb in de kunstmatige gevoeligheid, op de hak genomen en uitvergroot in het in het programma Jeuk.
Beste Elles,
Wat bedoel je met ‘op de hak genomen wordt’? Beeld ik het te overdreven uit, bedoel je dat? Ik hoor het graag. Dankjewel!
Groetjes, Mireille
Hallo Mireille , mooie tekst .
Nu weet ik waarom er thuis zo’ n spanning hangt .
Ik huil de (collectieve) tranen van mezelf en die van mijn man erbij , hij wordt boos met als gevolg dat ik me niet begrepen voel waardoor er een sluimerende irritatie is ontstaan . Inderdaad jarenlang negatieve energie opgestapeld .
Dank je wel voor deze prachtige handvaten . We gaan de lucht verder klaren en het weer gezellig maken .
Hartelijke groet
Beste Wilma,
Ik verheug me op een her-eniging van jou en je man! Dat jullie elkaar maar weer mogen vinden!
Sterkte en geluk!
Groetjes, Mireille
Fantastisch artikel dank je wel. Je raakt iets aan bij me dat diep doel treft met tranen en ik ineens besef dat hoe essentieel het is voor de vrede en vrijheid dat wat jij zegt, van ons als vrouwen, mannen kwetsbaar mogen zijn. Hartelijke groet
Beste Astrid,
Dankjewel voor het ontvangen en voor het open stellen voor mijn boodschap! Ja, als mannen kwetsbaar mogen zijn… wat gebeurt er dan!
Groetjes, Mireille
Mannen mogen huilen, natuurlijk! En mijn man doet dat ook. En dan heb ik een schouder en een knuffel voor hem. Dat betekent dat het mens is met gevoelens. We willen toch graag dat mannen en vrouwen gelijkwaardig zijn?
Dorine
Beste Dorine,
Zo waar, zo waar!
Dankjewel dat jouw man gewoon mens bij jou kan zijn!
Groetjes, Mireille