173. Kan je ruzie al makkelijker bijleggen?
Ruzie maken, is een van de naarste dingen die er is. De een kan niet meer zien hoe de ander het goed bedoelt. Het ene misverstand stapelt zich op het andere. Vanuit pijn reageer je misschien feller dan je bedoelt. Doordat je je gekwetst voelt, ga je zwijgen. Welk woord of welk stil zwijgen je ook kiest, de ruzie is een feit en blijft door-etteren in je systeem. Je kunt er vrede mee proberen te krijgen, maar het zal je altijd ergens op de achtergrond dwars blijven zitten.
Kinderen maken het goed
Nee, dan kinderen. Als zij ruzie hebben, schelden ze op elkaar, of ze slaan. En maken het daarna weer goed. Volwassenen hameren daar ook op, om het weer goed te maken. “Nou hup, geef elkaar een hand. En sorry zeggen.” Veel kinderen kunnen uiteindelijk hun hand over hun hart strijken en zien dat ze liever weer spelen met de ander, dan in de ruzie te blijven hangen. Wat dat betreft zijn kinderen volwassener dan volwassenen.
Kinderen zijn volwassener dan volwassenen
Volwassenen zijn kinderachtiger dan kinderen, kan ik ook zeggen. Ze volharden in ruzies die eigenlijk nergens meer over gaan. Vanuit hun eigen gekwetstheid, kunnen ze niet meer horen dat de ander het niet zo bedoelde. Dat woorden verdraaid zijn. Dat het veel negatiever werd gehoord dan dat het bedoeld werd. Dat er niet meer geluisterd wordt naar de werkelijke reden waaróm iemand iets zei. Volwassenen kunnen opvallend minder goed hun hand over hun hart strijken en iemand een nieuwe kans geven.
Haatdragendheid
Ben je haatdragend, dan is het niet makkelijk voor je om iemand te vergeven. Dan blijf je in gedachten teruggaan naar wat de ander zei, wat de ander deed. En je blijft telkens weer voelen hoeveel pijn jou dat deed. Mensen met een geblokkeerde levermeridiaan kunnen anderen niet vergeven. Ze blijven vasthouden aan wat de ander hen heeft aangedaan en kunnen zich er niet overheen zetten. Ze blijven de wrok koesteren. Blijven de haatgevoelens bij zich dragen. En dat kost hen het contact met die ander. Het kost hen veel levensgeluk.
Prachtig kunstwerk
Alexander Milov, kunstenaar uit de Oekraïne.
Bovenstaande video laat een prachtig kunstwerk zien van Alexander Milov, een kunstenaar uit de Oekraïne. Het laat perfect zien hoe ruziënde volwassenen zich eigenlijk voelen. Ze zitten met de ruggen tegen elkaar, zwijgend en hun wrok koesterend. Ze volharden beiden in hun standpunt en staan niet meer open voor de ander. Terwijl ze diep van binnen niets liever willen dan contact! Diep van binnen verlangt hun innerlijke kind naar niets liever dan weer samen zijn, samen spelen.
MIR-Methode en ruzie
Door het doen van de MIR-Methode schoon je bij stap 4. ‘Meridianen zuiveren’ de levermeridiaan op. Het maakt dat je langzaamaan milder wordt naar anderen: anderen zijn ‘ook maar mensen’ die soms iets niet handig zeggen of doen. Het vast blijven houden aan boosheid wordt minder. Je koestert minder lang wrok. En… uiteindelijk word je in staat om de ander te vergeven. Je kunt je hand over je hart te strijken en ziet dat de ander het op zijn/haar manier goed bedoelde. Je kunt zelfs ‘sorry’ zeggen voor jouw aandeel in de ruzie en bent in staat om het bij te leggen. Hoe heerlijk om weer bij elkaar te zijn!
En jij? Heb jij een ruzie met iemand bijgelegd? Merkte jij dat de MIR-Methode je hierbij geholpen heeft? Dat je tenen niet meer zo lang zijn? Dat je sneller kunt zien dat een ander het goed bedoelt? Dat je minder wrok koestert bent? Ik hoor het graag van je! Schrijf het hieronder, dankjewel!
Dat je innerlijke kind het voor het zeggen mag hebben!
Groetjes, Mireille Mettes
Hoi Mireille.
Volwassen mensen zijn wezens die de eigenschap hebben om dualistisch te denken. Kleine kinderen denken meer non-dualistisch. Die leven nog meer in het hier en nu. Dus wij kunnen inderdaad van kinderen het een en ander leren. “Non-dualistisch denken” heb ik dus als nummer 10 aan de MIR-Methode toegevoegd. Minder dualistisch denken vermindert frustraties.
Groetjes,
Jan-Willem
Beste Jan-Willem,
Zal het je verbazen dat ‘non-dualistisch denken’ al in de 9 stappen verwerkt is? Je kunt jouw 10e dus weer gerust loslaten.
Groetjes, Mireille
In deze tegenwoordig tijd ligt het soms wel een beetje anders. Zoals aan welke kant van de streep je met “het virus” als je voor bent of tegen. Het lijken wel twee verschillende werkelijkheden waarin mensen verkeren. Ik heb mij juist altijd goed kunnen verplaatsen in anderen maar ook ik heb nu moeite om deze met deze mensen te communiceren die hier niet hetzelfde in staan zoals ik. Vaak ook mensen die dichter bij je staan. Dat is best wel heftig soms.
Beste Tom,
Het klopt ook wat je beschrijft. De mensen leven nu in 2 verschillende werelden. Het enige wat je kunt doen, is compassie en begrip voor de ander tonen, wat je mening ook is.
Sterkte hiermee!
Groetjes, Mireille
Hallo Corrie, je verhaal raakt mij. Ik heb net het boek “Red mij niet” van Sanne van Arnhem gelezen. Natuurlijk is sorry zeggen goed. Maar er is meer! In dit boek wordt heel goed uitgelegd hoe je goed een gesprek kunt voeren, wat je niet moet zeggen en wat je wel kan zeggen om ervoor te zorgen dat het niet uitmondt in ruzie en verwijdering. Vaak bedoelen we het goed en komt het helemaal niet zo over. Dit is zo jammer. Ik heb het boek geluisterd op storytel. Ik wens je veel succes en wijsheid. Hartelijke groet, Brigit
Ik, als nuchtere, evidence based- kind-a- person.. ben met enige schroom begonnen omdat Mireille ook niet zo’n “zweefteef” leek ( excusez le mot). Na een paar dagen had ik effect; na 1 x opeens een paar tranen, werd ik milder, minder snel boos. Op de een of andere manier klopt alles wat ze zegt, zonder dat je het precies kunt onderbouwen! Geloof me: beter dan psycho therapie!!! Makkelijker, goedkoper! Hulde Mireille!
Al vanaf 2003 heb ik oogproblemen, een netvliesloslating en foutieve behandeling zorgde voor een blind pijnlijk oog, In 2007 verhuisd naar het oosten en daar kreeg ik na een half jaar opnieuw last van mijn andere oog, ik was nu compleet blind en werd behandeld in het Radbaud ziekenhuis, de behandeling daar was uitstekend, maar ik wist dat ik nog diverse malen voor operaties terug moest komen. Ik ben toen 5 weken compleet blind geweest vanwege toen het oog wat rustiger werd heb ik mij een bril laten aanmeten, ik was nu slecht ziend, omdat ik wist dat ik nog verschillende behandelingen moest ondergaan en gezien mijn ervaring met mijn andere oog ben ik naar
Bartimeus in Hengelo gegaan. Daar kreeg ik dezelfde oogmeting, de derde in korte tijd. De vrouw die mij te woord stond was erg koel, naar en afstandelijk, ik kwam hier voor een lui oog volgens haar, ik viel bijna van mijn stoel, ik moest absoluut niet rekenen op iets, mensen werden niet meer gepamperd. De rekening voor dit gesprek van een half uur, 1 week behandeling. Daarna moest ik terug voor vergroting van het beeld mijn computer, ze wilden mij naar een wekenlan ge cursus sturen en een aangepast programma installeren,. Ik heb dat geweigerd omdat ik ten eerste een simpele computer had die zo’n zwaar programma niet aankon en ten tweede geen mogelijkheid en zin had in een zinloze cursus, ten derde mensen mij het programma hadden afgeraden. Rekening 3 maanden zorg voor zorg die nooit geleverd is. Ik heb het Indicatie Bureau gebeld die de rekening moest controleren zij stuurden mij weer naar Bartilomeus, ik heb de medewerkster die mij te woord gestaan heeft mijn verhaal verteld, in keurige bewoording maar zij gooide de hoorn op de haak. Het vreemde is dat ik daar nog regelmatig aan denk en dan weer boos wordt over zoveel onrechtvaardigheid, heb het jaren kunnen verdringen, maar het komt steeds weer boven.
Hallo Elles,
Ik herken dit gevoel uit soortgelijke situaties. Ik ontvang van Omdenken iedere dag in mijn mail een quote. Gisteren was dit een uitspraak van een jong meisje: “Wie boos is op een ander is eigenlijk verdrietig op zichzelf”. Ik vond dit zoooo’n mooie om te onthouden. Het gaf mij heel veel inzicht in de boosheid van “de ander” maar zeker ook die van mezelf. Wellicht kan het jou ook helpen jouw boosheid los te laten.
Lieve groet,
Marga
Hallo Mireille, Ik ben nog niet begonnen met de MIR-Methode, maar ben heel benieuwd wat de impact gaat zijn. Ik voel me al n tijdje ziek en merk dat ik weinig energie heb. Ga ik kijken bij alle ‘indicaties’ en klik ‘zomaar toevallig’ het woord ‘haatdragend’ aan. Ik schrik ervan dat ik dit zomaar aanklik, want het klopt precies. Ik voel wrok en boosheid en vind het moeilijk om andere mensen te vergeven. En wat gebeurd er? Ik sluit mezelf op en ga andere mensen uit de weg…Precies datgene waarvan ik weet dat ik het niet wil. Maar de angst voor (onprettige) confrontaties houdt me tegen. Vandaag ga ik beginnen met de MIR-Methode en graag hou ik je van veranderingen op de hoogte. Lieve groet, Ellen
Beste Ellen,
Wat fijn dat je het een kans wilt geven. Liever nog: jezelf die kans wilt geven. Fijn dat je zo mooi naar jezelf kunt kijken!
Ik wens je veel geluk en hoop dat je je sterker gaat voelen!
Groetjes, Mireille
hallo Mireille,
Ik doe vanaf september de MIR methode, naast acupunctuur, meditatie en Osteopathie en merk een prettige verandering bij mezelf. waar het precies van komt weet ik niet, w.s. van alles wat, maar het voelt fijn. ik sta steviger in het leven, ben blijer en kan nu sorry zeggen omdat ik het wil en niet alleen omdat ik het mijn verantwoordelijkheid vind.
maar ook kan ik beter voor mezelf opkomen. ik werk er nu aan om meer in balans te blijven. niet teveel afspraken maken etc. Dat vind ik moeilijk met een grote familie en veel vrienden. Maar er zit vooruitgang in. groet en dank, José
hallo Mireille, als ik na ga van de afgelopen jaren dat ik nu MIR, dan kan ik inderdaad wel zeggen dat ik sneller kan vergeven of soms sneller kan de eerste stap zetten om een ruzie terug bij te praten dan vroeger. ook al vind ik soms nog dat de ander ook wel eens die eerste stap mag zetten, als die het niet doet, dan wint mijn hart het van mijn koppigheid. en maar goed ook want ruzies voelen bij mij als een echte aanslag op heel mn systeem. fijn om het via dit artikel nog es bevestigd te krijgen dat ik ‘goed’ bezig ben vele groetjes
Echt heel helder uitgelegd, zeer verhelderend 🙂 Dankjewel!
prachtig kunstwerk,helemaal zoals ik het voel. Ik heb zoveel ruzie gehad in mijn leven, ik ben er ook een beetje mee opgegroeid, de dames in ons gezin zijn felle tantes met breekbare hartjes. nu, bijna vijftig wordt alles bijgelegd. zo jammer, ik heb zelfs een jaar ruzie gehad en contact verbroken met een familielid. terwijl we van elkaar houden.
Ik doe nu 2,5 week MIR. Ik merk al veel positief effect. Kan het zijn dat mijn man ‘meelift’ op mijn oefeningen? Ik merk bij hem ook verandering, die volgens mij niet alleen het effect zijn van mijn andere gedrag,houding en gevoel…
Beste Geraldine,
Ja, dat kan zeker, dat je man ‘meelift’. Het werkt eigenlijk zo: als jij je fijner begint te voelen, niet zo ‘gekoppeld’ zit aan je man, vrolijker wordt, meer energie krijgt, dan knapt je man daar ook van op. Dus lekker doorgaan zo!
Groetjes, Mireille
Beste Mireille
Op het ogenblik heb ik met twee van de drie kinderen onenigheid, het is geen ruzie maar wel is er wrijving. Mijn jongste twee kinderen verwijten mij maar steeds dat ik het in hun jeugd niet goed heb gedaan. Zij zijn erg op zichzelf gericht en hebben geen gezin. (Daarbij heeft onze jongste bij ons een schuld van 50000 euro maar heeft wel het lef om op en aanmerkingen naar me te maken, terwijl ik hem in alles heb gesteund). We hebben al diverse gesprekken hierover gevoerd en ik ben heel goed in staat om mijn excuses aan te bieden en het weer opnieuw te proberen. Doch iedere keer weer komen ze erop terug. Ik ben nu zover dat ik hen eigenlijk niet meer wil zien en dat doet me pijn. Ik weet echter niet hoe ik het nog aan moet pakken om hen duidelijk te maken dat het vandaag is en we niet steeds terug moeten vallen op het verleden. Ik weet dat ik fouten heb gemaakt maar welke ouder doet dat niet.
Groetjs
Corrie
Beste Corrie,
Het is precies wat je zegt: alle ouders maken fouten. En het is een kwestie van afwachten totdat je kinderen dat ook eindelijk in gaan zien. je kunt ze het nog 1 keer duidelijk maken en verder is het helaas aan hen. Ik hoop dat de MIR-Methode je kan helpen met hierin troost te vinden en vrede in jezelf te vinden.
Veel sterkte!
Groetjes, Mireille
P.S. Sorry dat ik zo laat antwoord, ik was een paar dagen weinig achter de computer…
het wordt me maar al te duidelijk onder mijn neus gewreven dat ik fouten heb gemaakt. Ik heb er begrip voor dat ze dat zeggen omdat het zo is. Maar maken zij geen fouten? Zij zijn volmaakt? We hebben daar ook over gesproken en ik heb hen mijn excuses aangeboden maar dat is waarschijnlijk niet voldoende. Zij leiden een ander leven dan ik. Ik pas niet meer in dat plaatje. Daarbij kunnen zij niets met mijn tz ontmoeting waardoor ik in een rollercoaster terecht ben gekomen. Het is alleen beoordelen en veroordelen. Vandaag heb ik een brief van mijn zoon gekregen waarin hij respectloos zijn mening geeft en laat weten geen contact meer met me te willen. Ik moet dat respecteren maar mijn hart huilt.
Beste Corrie,
Mijn hart gaat naar je uit. Er valt zo weinig tegen te doen. Wat je beschrijft, is hoe het is. Het spijt me enorm voor je dat het zo gelopen is. Loslaten is nu het enige dat je kunt doen, denk ik.
Heel veel sterkte!
Groetjes, Mireille
Beste Corrie. Ik vind het heel erg voor jou wat er gebeurt. Heb hetzelfde een beetje meegemaakt,maar mijn dochter ging aan zichzelf werken en beseft nu,dat je niet heel je leven je ouders de schuld van dingen kunt geven. Tot je 21e mag je je ouders de schuld geven,zeggen ze weleens,maar daarna ben je verantwoordelijk voor je eigen leven. En je kinderen maar blijven pamperen schiet ook niet op. Het geleende geld wordt meestal gegeven geld. Zo gaat dat in de praktijk. Kies voor jezelf en laat ze betijen. Komt vast wel een keer goed,maar zit ze niet te dicht op hun huid. Sterkte en groetjes Rua
Lieve Mireille. Vergeven is inderdaad een geschenk aan jezelf. Sinds kort werk ik met
Ho’oponopono. Een Hawaïaanse vergevingsmethode uit het boek Zerolimits van Joe Vitale.
Het helpt je om bij jezelf te blijven en al werkend aan jezelf, werkt het door naar de ander.
Ho’oponopono is een probleemoplossend proces. maar vindt volledig in jezelf plaats!
En natuurlijk werkt de MIR-Methode ook op deze manier, met stap 4, meridianen zuiveren.
Dank mireille voor je prachtig werk, wat je elke week met ons wil delen.
Liefs van Trude.
ja ,als we eens ons ego los zouden laten ,en onvoorwaardelijk leren luisteren naar elkaar , er zouden ook minder echtscheidingen gebeuren , en zoveel pijn bespaard blijven
Mireiile ,lieve groetjes ,Emmy
ben er zo langzamerhand achter dat wanneer ik een conflict met iemand niet op een ‘normale’volwassen manier kan oplossen, ik te maken heb met psychiatrie. Met iemand die een psychiatrische stoornis heeft. Jarenlang lukt het niet om het probleem op te lossen, niet linksom, niet rechtsom , alle ‘normale’ scenario`s bij langs geweest en het lukt niet om het weer goed te maken. Nu besef ik dat dat ook niet de bedoeling is van iemand met een psychiatrische stoornis, wat in feite meestal een hechtingsstoornis is, want het oplossen op zich geeft al teveel intimiteit, iets wat diegene namelijk ‘onbewust’niet wil/kan.
Beste Wieke,
Hee, interessant. Dus mensen die het niet kunnen bijleggen, zouden misschien angst hebben dat je anders te dicht bij komt? Okee, dat zal een aantal mensen hier misschien kunnen troosten.
Dankjewel voor je aanvulling!
Groetjes, Mireille
Hallo Mireille,
Ja inderdaad is dit het geval. Het is een ‘geen bodem syndroom’, wat je vaak tegenkomt ook bij adoptiekinderen. Zij zijn eenmaal verlaten of hebben niet gekregen wat ze nodig hadden in de symbiotische fase en het risico te lopen je ooit weer te hechten met inherent daaraan de kans weer verlaten te worden is te groot!Dat zou dodelijk zijn. Dus is de enige kans op overleving: je nooit weer te hechten.
Het gaat heel ver en diep , maar na 40 jaar verbijstering en studie daarnaar is dit voor mij de enige uitleg die rust geeft en alles verklaart.
Dankjewel Wieke,
Ik vind het enorm interessant wat je vertelt. Had er nog nooit van gehoord. Ik ga erop studeren, dankjewel!
Groetjes, Mireille
Wat kan die persoon er zelf aan doen om wel te durven gaan hechten?
Hallo, wat ik zelf stiefmoeder van onze adoptiekinderen ervaren heb, is dat het moment ze hun biologische moeder hebben leren kennen er een last van de schouders valt. Terwijl onze zoon nu zijn biologische moeder afstoot ondanks dat hij wel begrip voor haar situatie toen op kan brengen. Het contact tussen hem en mij is juist verbeterd. Wat ik dan weer heel typerend vind. Ik moet er wel bij vermelden dat ik ook kinderen van mijzelf heb, toen de kinderen hun bio moeder wilden zoeken kon ik alleen maar blij zijn voor hun omdat je gewoon moet weten waar je weg komt. Ineke
Lieve Mireille dank je voor dit onderwerp,voor mij vallen er nu puzzel stukjes .Mijn zoon heeft het heel moeilijk gele ogen ,gal in het bloed ,ik snap nu waar het aan ligt ,hij kan niet vergeven .Ik wil hem zo graag helpen ,hij staat niet open voor de MIR-Methode .Hoe kan ik hem helpen ,kun jij mij goede raad geven? Bij voorbaat dank .heel veel liefs van mij ,jij doet geweldig werk dank daar voor .Marianne .
Beste Marianne,
Je kunt niet rechtstreeks iets voor hem doen. Als hij niet open staat voor de MIR-Methode, is dat begrijpelijk en alleen maar te respecteren. Soms helpt het als iemand een artikel als dit leest. Printen en rond laten slingeren, zodat iemand het toevallig kan lezen, als hij daar nieuwsgierig naar is. En soms helpt het om een hint te geven en te praten over wat je onlangs gelezen hebt. Dan nog is het de vraag of mensen het oppakken. Uiteindelijk is het enige wat je kunt doen, aan jezelf werken. Zorgen dat jij jezelf sterk maakt en onafhankelijk van hem, wat hij ook verkiest te doen of te laten. Dat je hem z’n eigen weg gunt, losgekoppeld van z’n moeder.
Ik wens je veel sterkte!
Groetjes, Mireille
Dank je wel lieve Mireille ,ja ik werk zeker aan me zelf ,help mensen waar het kan ,en daarom is het zo frustrerend om mijn eigen zoon niet te kunnen helpen ,hij staat er niet voor open .Het is erg verdrietig voor mij ,maar ik laat hem zijn eigen weg gaan .Ik blijf vertrouwen houden dat het mag veranderen ten goede .Veel liefs van mij xxxMarianne .
Psycholoog Claudemans schreef een artikel “waarom vergeven zo belangrijk is. Mijn dochter en ik hebben al 3 jaar geen contact, zij vindt dat zij vroeger achteruit gesteld is en ik haar altijd een moeilijk kind heb gevonden. Dit heb ik tegengesproken, daarna is er van haar kant geen normaal contact meer mogelijk.
Ik was verdrietig,boos en heel, heel erg ongelukkig. Sinds een jaar heb ik het haar vergeven en losgelaten. Ik hoop dat zij het ook kan.
Beste Anneke,
Als een kind ervan overtuigd is dat zij achtergesteld is, dan is dat haar perceptie van de werkelijkheid en mogelijk ook echt hoe zij het ziet. Als je het tegen spreekt, voelt ze zich niet begrepen. Gek genoeg zou je haar dan juist om vergeving moeten vragen en laten weten dat je je er niet bewust van was, en dat het niet opzettelijk was. Een hele aparte manier van benaderen, maar waarschijnlijk het enige waar ze naar kan luisteren: dat er begrip is voor hoe zíj zich voelt en hoe zíj het beleefd heeft.
Kijk maar of je dat op kunt brengen, want het vergt een houding van bijna zelfopoffering.
Ik wens je veel sterkte!
Groetjes, Mireille
Dank Mireille voor jouw antwoord, dat speelt al een tijd door mijn hoofd.
Ik ga het doen!
Groetjes
Anneke
Hi Mireille,
Kan er nog niet toekomen. De reactie van Wieke op 26-10 is voor mij bekend omdat een deskundige dat ook over mijn dochter zegt. Ik kan het niet geloven. Ik ga toch nog een poging wagen en mijzelf opofferen. Ik laat jou de uitslag weten als ik met mijn dochter contact heb gehad.
Groetjes
Anneke
Dat is Willem Glaudemans. Hij schreef mooie boeken over vergeving. Hij begeleidt mensen daarbij. Ik zelf gebruik de methode bij coaching en werk ook als Helende Reis Practitioner, waar vergeving altijd plaats vindt. Cadeau aan jezelf, Margot de Hoest
dag Mireille,
dank voor je schrijven en gedachten,
hoe vaak wordt je er dagelijks niet mee geconfronteerd, onenigheid met een ander maar vooral met jezelf ….
dan maar op zoek naar de ‘wangen , vooral de andere wang’
maar eerst proberen een gesprek aan te gaan ….
en als het lukt heeft een ieder weer ruimte voor zichzelf en de ander ieder heeft er…
Beste mevrouw Mettes,
Wat een prachtig kunstwerk van Alexander Milov … met zo’n krachtige boodschap !
Dank om dit te delen.
En ja … kunnen vergeven … werkt helend.
Wat een prachtig beeld. Heel herkenbaar. dank je wel voor het delen
wel interessant dat we dat kinderachtiger dan kinderen noemen, terwijl kinderen dat dus veel minder doen….ofte wel noemen we iemand, een mens, beestachtig, terwijl mensen zoiets doen, beesten niet.
ik ben blij met de MIR-Methode, geeft me houvast, en ook met je nieuwsbrief, dank je wel, mireille.
Prima artikel. Alsof het zo moet zijn komen jouw artikelen, Mireille, als “geroepen”. Niet altijd wat mijzelf betreft maar ook wat ik in mijn omgeving constateer. Regelmatig werk ik met ouderen. Bij hen zie ik hoe zij net als kinderen met conflicten omgaan. Alléén gaat het niet zo van, hup geef elkaar de hand en zand erover, maar daar gaat een week of twee overheen en er moet meer over gepraat worden. Vermoeiend maar dan ben je blij als het daarna weer goed gaat.
Hoe anders gaat het met conflicten tussen volwassenen. In mijn hart heb ik ze en mijzelf vergeven. Helemaal vergeten lukt helaas nog niet.
Beste Barbara,
Ja, wat dat betreft zouden we een aan-uit knopje mogen hebben, zodat we ook incidenten echt kunnen vergeten. Misschien is het zelfs wel zo dat mensen met een ijzersterk geheugen het meest lijden onder ruzies. Omdat ze het zich zo haarscherp blijven herinneren…
En wat doe je mooie dingen in je werk met de ouderen! Dat je je er zo voor inzet om ervoor te zorgen dat ze hun ruzies bijleggen, prachtig!
Ga zo door!
Groetjes, Mireille
Uiteindelijk denk ik dat het erom gaat dat het een herinnering mag worden. En dat de pijn eruit weg gelaten wordt. Een herinnering, waar je van geleerd hebt, zodat je, wanneer je het op een ander moment weer meemaakt, je kan kiezen anders te reageren. Zo leren we. Zonder dingen te herinneren, komen we ook niet ver 😉 Veel liefde voor een ieder in deze weg.
Warme groet,
Wendy
“vergeving is een cadeau wat je aan jezelf geeft……”
Het is geen toeval dat dit onderwerp vanmorgen in mijn mailbox zat. Het is het antwoord op de situatie waarin ik zit. Vechten voor iets wat ons allen dierbaar is. Het voortbestaan van ons koor. Gisteravond een heftige discussie geweest hoe we verder moeten en of er een vette streep onder alle ruzie gezet kan worden. Het gaat hier niet om gelijk krijgen, maar hoe we weer gezellig met elkaar kunnen zingen. Met goed luisteren naar elkaar en werkelijk horen wat de ander te vertellen heeft, hoeven we er geen groot punt van te maken. We hoeven geen eenheidsworst te worden, verschil van mening mag er ook zijn. Het is de manier hoe je er mee omgaat.
Hallo Mireille,er is een persoon in mijn omgeving die andere verwachtingen heeft van mij dan dat ik wil.Op energetisch vlak wil deze man mij niet loslaten.Ik heb op een tactvolle manier geprobeerd aan te geven dat ik geen een op een contact wil.Omdat deze persoon bleef indringen heb ik de verwijdering op een voor mij geforceerde manier in gang gezet.Het is een wandelgenoot uit een groep alleenstaanden.Ik begrijp niet waarom ik deze man energetisch niet kan loskoppelen.Ik zit in een fase waarin ik vooral in mijzelf dingen aan het oplossen ben,het maakt mij boos dat ik die ruimte niet krijg.Elke blik of gebaar van mij gebruikt die persoon om dichterbij te komen en dat is wat ik niet wil omdat het mij uitput.Dus wat ik ook wel of niet doe hij laat dus niet los.Ik ben zeer hooggevoelig dus komt dat hard binnen.Als ik steeds affirmeer dat hij los is ben ik er nog steeds mee bezig en dat is juist wat ik niet wil.Op momenten dat andere mannen met mij praten in de groep zet hij daar zijn energie tussenin, dus voel ik er niets voor in contact met hem wat dan ook te doen,ontwijk hem zoveel als het kan.Ik wil vrij zijn.Wil niemands bezit zijn.
Beste Ellie,
Het lijkt erop dat het zo wel jouw plezier ontneemt in de wandelgroep. Blijkbaar voelt hij zich tot je aangetrokken, op zich wel leuk! Misschien kun je een keer op een minder tactvolle manier zeggen dat je liever op jezelf bent? En dat het helaas nog te vroeg is voor jou. De MIR-Methode kan je er ook bij helpen. De 9 stappen zijn geen affirmaties, maar opdrachten aan je onbewuste en zorgen ervoor dat mensen echt los van je komen. Blijven proberen.
Sterkte en geluk gewenst!
Groetjes, Mireille
Beste Ellie,
Je hebt waarschijnlijk te maken met een narcist en ik zou je aanraden dan al contact met hem te stoppen.
Met dit soort mensen zul je er nooit uit komen en zal jij er het slachtoffer van worden, temeer je hooggevoelig bent. Ik spreek helaas uit ervaring,dan niet met een man maar met iemand van mijn familie.
Mocht je twijfelen, en dat kan ik heel goed begrijpen, want ik heb er zelf jaren over gedaan om het te beseffen, dan kan ik je aanraden om op internet naar narcist te zoeken. Het onderwerp is niet meer taboe.
Dan zul je of deze man herkennen in de opgeschreven punten en zo niet, dan zou het, enfin zover zie ik het, toch beter zijn hem niet meer te zien. Inderdaad, niemand is het eigendom van iemand anders.
Hij is jaloers als andere mannen met jou willen spreken, dit is typisch iets voor dit soort mensen.
We zijn er om gelukkig te zijn en niet te lijden onder het gedrag van een ander.
Veel sterkte,
Hartelijke groet, Ada
Beste Mireille,
Ik ben het weer helemaal met je eens.
Maar wát wanneer de ‘andere kant’ niet bereid is?
Hartelijke groet en veel dank,
Trees.
Beste Trees,
Dat is helaas een kwestie die het extra ingewikkeld maakt. Uiteindelijk is ‘laten slijten’ een mogelijkheid en daarbij de kunst om het eerst in jezelf te helen en daarna volledig proberen te begrijpen hoe het voor de ander is. Totaal geen gelijk willen krijgen, maar helemaal begrip voor de bedoelingen van de ander. En misschien dat er dan ooit weer een opening komt. De MIR-Methode kan hier ook een handje bij helpen.
Sterkte!
Groetjes, Mireille
Lieve Mireille. Dank voor het delen van het filmpje over dit ontroerende kunstwerk! Moge de liefde levend blijven. Harte groet, Lenneke