170. Verhuizen, heerlijk of afgrijselijk?
De knoop is doorgehakt: je gaat verhuizen! Ben je een volwassene, dan is dat een bewuste keuze en geeft het vaak energie: vooruitzicht op iets nieuws! Was je een kind, dan had je twee mogelijke reacties: afgrijselijke angst of blije opwinding. Ik hoop dat je het, net als ik, superleuk vond om te verhuizen. Nieuwe omgeving, nieuwe mensen. Maar als het je niet goed is bevallen, kan het diepe sporen in je na laten. Verhuizen blijkt de op 2 na grootste stressfactor te zijn in een mensenleven, na de nummer 1: het overlijden van een dierbare. Zo heftig kan het zijn.
Heerlijk verhuizen?
Elke verhuizing neemt stress met zich mee. Ook heerlijke verhuizingen. Je verheugt je op de nieuwe plek, het huis, het dorp, de stad waar je nieuwe mensen gaat ontmoeten. Als je een heerlijke verhuizing doormaakt, is dat vrij onschuldig. De stress die erbij komt kijken, is hanteerbaar. De tegelzetter die niet op tijd levert, het schilderij dat beschadigt raakt bij de verhuizing. De vrachtwagen die pas 1 ½ uur later bij de nieuwe woning komt. Het is stress, maar niet ontregelende stress. Het is hanteerbaar. En is het achter de rug, dan is het een kwestie van uitrusten en het stof laten neerdwarrelen. Je bent blij verhuisd!
Afgrijselijke verhuizing?
Heb je daarentegen een afgrijselijke verhuizing meegemaakt, dan is het stressniveau wel 10 keer zo hoog. Kinderen die verhuizen, kunnen dat ervaren als een complete shock. Hun ouders kondigen het aan als iets waar je blij over kunt zijn. Nieuwe kamer, nieuw huis, grotere tuin. Maar als je dan als kind verder nadenkt, kan het zijn dat je de keerzijde ziet: afscheid nemen van je vriendjes, weg uit je vertrouwde kamer, angst voor het onbekende. Het gevolg kan zijn dat een kind zich ontheemd voelt. Dat de veilige thuisbasis op losse schroeven is gaan staan. Het kan zelfs een verstoring geven in je lichaam. Je wortelchakra kan erdoor verstoord raken, evenals je niermeridiaan (vanwege de angst) of longmeridiaan (vanwege het afscheid moeten nemen.)
Gedwongen verhuizen?
Wanneer je van huis móet veranderen, is dat een afgrijselijke ervaring. Je wordt gedwongen om weg te gaan uit je veilige, vertrouwde plek. Je moet van alles achterlaten: het uitzicht op die boom, het contact met die buurvrouw, je gewoonte om een vast rondje door de wijk te wandelen, de vaste parkeerplek, de geluiden waar je aan gewend was, de geuren die in en om het huis hingen. Alles moet je loslaten en dat alles tegen je zin in. Omdat je een kind bent en niet mee mag beslissen. Of omdat je gedwongen moet verhuizen om een andere reden. Je huis moeten verlaten, ondermijnt elk gevoel van veiligheid en dat kan jou diep raken. En in de rest van je leven kun je moeite houden met veranderende omstandigheden. Je wilt niets liever dan dat alles precies hetzelfde blijft.
Flexibel in veranderingen
Doe je de MIR-Methode, dan ga je merken dat je verhuizingen en veranderingen beter aan kunt. Je wordt flexibeler. Je kunt je makkelijker aanpassen aan nieuwe omstandigheden. En bij een verhuizing is dat extra hard nodig. Denk er ook aan om regelmatig de 9 stappen te doen wanneer je midden in de verhuizing zit. Daar gaat meestal zoveel stress mee gepaard, dat een momentje rust voor jezelf hard nodig is. In de hoop dat de verhuizing je uiteindelijk veel geluk gaat brengen!
En jij? Herken je dat dat je de verhuizing vroeger niet fijn vond? Maar dat je nu beter tegen verandering kunt met de MIR-Methode? Ik hoor het graag! Schrijf het hieronder, dankjewel!
Mireille Mettes
Ik zoek al heel lang naar een woning. Ik ben heel rustig en zoek ook een rustige woning. Na 4 jaar verlang zo naar een veilig thuis!
Beste Mireille,
Heb met belangstelling de video terug gekeken m.b.t.slaap problemen.. wij zijn onlangs verhuisd ik dacht dat dit de ultieme plek zou worden om te wonen, dacht vrij te zitten in het nieuwe appartement wat we gekocht hebben, maar niets is minder waar we zitten zonder het goed geweten te hebben, een beetje ingebouwd! Het appartementencomplex tegenover ons ligt veel…veel dichterbij dan we gedacht hadden, grootste nadeel is…al die buren aan de overkant roken staan dus continu op het balkon en dat geeft mij enorm veel onrust! Zit aan m’n eettafel ,zie de buren, sta in m’n keuken. Zie Andere buren, en ga zo maar door! Echt compleet onderschat! Geeft mij een benauwend gevoel. Slaap dus al weken heel slecht, wordt ‘s nachts wakker, de ene keer rond 03.00 u
Dan weer tussen 04.00 en. 05.00 u. We kregen de sleutel eind december en ik weet nog…stond op het balkon en kreeg echt compleet een inzinking! Zo confronterend al die buren tegenover me…dat ik direct zei: hier blijf ik niet!!! Ga hier weg!! Wil hier niet wonen!!
Zo afschuwelijk.. m’n man wist er uiteraard ook geen raad mee, het idee straks voorjaar zomer op dat balkon te zitten…gaf een complete paniek aanval, zo wrang !! Ik had er zolang naar uitgekeken en de euforie was in één klap weg!! Nog steeds hoor..
Uiteindelijk is er geen weg terug( voorlopig) dus begonnen we aan muren schuren etc…daarna is er zoveel mis gegaan, de behanger heeft er met z’n pet naar gegooid, vloer ging niet helemaal goed, keuken niet compleet etcetera etcetera…
En toen we goed en wel verhuisd waren.. stortte ik letterlijk en figuurlijk in!! Kon niet meer lopen, zitten, liggen, ondraaglijke pijn in rug, heupen en bilspier…afschuwelijk was het !! Oudejaarsdag moest m’n man de boodschappen doen, ik kon niks meer, heel veel pijn….
En …het was niet alleen angst om voorjaar en zomer, maar nu was er al ergernis!! Buren staan helaas veelvuldig nu al op hun balkons
Te roken, we hebben enorme pech dat uitgerekend al die buren roken !!! Zit totaal NIET VRIJ!!!
Afgelopen vrijdag zat ik er nog flink doorheen, veel huilen. Wilde hier weg!! Maar die optie is nauwelijks mogelijk, zoveel geld hierin gestoken en je verhuisd niet zo maar weer,
Maar dat resulteerde in nog slechter slapen dan dat ik al deed, voordat we gingen verhuizen..door de stress en spanning, en merk nu dat ik uitgeput raak, stoot vaak m’n hoofd, kan me niet goed concentreren, weinig fut…maar we hebben ( mijn man en ik)
Samen goed gepraat, het is wat het is, hoe wrang ook, ik moet proberen om dit te gaan accepteren, het is wat het is.
Kan veel dingen niet vinden in huis, veel kleiner gaan wonen, alles moet wennen, snap ik, maar ohh ohhh wat Ben ik teleurgesteld
Had echt gedacht al die tijd….
Heerlijk…verhuizen!!! Naar mooi appartement en vrij!!!! Maar nee, niks vrij dus. Hard gelag is het.
Zat in m’n oude woning al meer dan 8 jaar niet meer naar m’n zin en nu dit. Drama is het..
Zal heel heel veel tijd nodig hebben om dit een plekje te kunnen geven, we hebben al wat planten gekocht voor de ramen om de inkijk wat te belemmeren maar het nare gevoel blijft.
Ga vanaf vandaag weer actief bezig met de MIR-:methode .. en hoop op een gegeven moment wel rust te kunnen krijgen en vinden.
Maar iedere nacht wakker…pfffff we gaan vroeg naar bed, want ik ben op rond 22.00 u… dus ja, wat is de ideale oplossing ??
Accepteren of toch verhuizen ??
Ik weet het niet ..
Beste Ellen,
Het is natuurlijk geen ideale situatie en een grote tegenvaller voor je. Maar het enige wat je kunt doen, is het in jezelf veranderen. Is er iets wat jou triggert als je gezien wordt? Schrijf eens op wat jou allemaal van slag maakt en lees het dan eens terug. Zie je herkenning met dingen die in je jeugd speelden?
Als het nog zo moeilijk blijft, leer dan de MIR-Methode EHBO voor jezelf, of neem ’s contact op met een MIR-Methode begeleidster. En wie weet heb je wel een missie te doen samen met de buurtbewoners?
Veel sterkte!
Groetjes, Mireille
Beste Mireille,
Hartelijk dank voor je reactie!! Zat er de afgelopen weken zo doorheen, dat ik zelfs afspraak gemaakt had bij onze makelaar om een ander appartement te gaan bezichtigen , in m’n oude wijk…maar dat is natuurlijk krankzinnig en onrealistisch.
We zijn hier nog niet eens klaar met inrichten! En verhuisdozen staan nog in de berging om uitgepakt te worden, ben iedere dag bezig met de MIR methode, had je reactie nog niet opgemerkt, sorry, lees m zojuist, ga er zeker mee aan de slag, maar heb nu een heel ander probleem!! Krijg ineens rode vlekken rondom m’n neus en mond, en onder m’n kin jeukt het enorm, nu heb ik toevallig vorige week m’n gezicht geschubd….maar doe dit vaker, nooit last, en ik kreeg geur stokjes patchouli …
Die nu een paar dagen staan, maar sinds gisteren avond, meer jeuk en nu die rode vlekken!! In m’n gezicht,
Zou dit kunnen komen door nu constant de MIR methode toe te passen en dat dit afval stoffen zijn die eruit moeten ??
Is er onaangenaam die jeuk maar zou ook door de stress kunnen Komen..
Woon hier dus nog steeds niet naar m’n zin, merk dat ik steeds futlozer wordt en heb geen zin om in huis dingen aan te pakken omdat er echt een SMET ligt op alles..
Maar moet me zelf herpakken !!
En wat je zegt..is er iets wat jou triggert als je gezien wordt ?? Denk niet dat dat het is..ik vind het niet fijn als mensen bij mij naar binnen kijken, ook al hangen er gordijnen,
Maar…misschien moet ik er eens goed over na denken… ik hou enorm van m’n privacy! Ben de oudste van 5 kinderen, m’n moeder was altijd druk met het huishouden en pa was streng, heel druk met werken om alle eindjes aan elkaar te kunnen knopen,
Tijd voor aandacht of een goed gesprek was er niet, als we iets hadden gedaan wat m’n moeder niet fijn vond, en zij zelf dus niet oploste, dan vertelde ze dit aan m’n vader ‘S avonds en dan kregen we straf, m’n privé spulletjes …boekjes, poppen, etc, waren niet veilig, daar gingen m’n jongere zusjes dan mee aan de haal, tekenen in m’n leesboekjes, pop stuk maken, en ik was vroeger een heel verlegen meisje, durfde niets!!! Vond mezelf niet mooi, rare oren, m’n zusje onder mij was knapper! Op latere leeftijd had zij altijd vriendjes, ik niet… en veel veel later…
Toen ik ging werken. Tussen allemaal mannen, heb ik van me af leren bijten! Maar dat is nog veel later omgeslagen in frustraties vaak boos en geïrriteerd naar mensen toe!
Heb vaak ruzie met mensen, of althans, woorden … tel NIET TOT TIEN! Te assertief dus! Zeg te snel dingen tegen mensen waar ik later spijt van heb, maar dan is het alweer te laat ☹️
Heb het karakter van m’n vader, had ook vaak conflicten..
Maar kan me wel dingen uit m’n jeugd herinneren die ik tot op de dag van vandaag niet leuk vind!
Ik huilde snel aan tafel als we zaten te eten, maar dat mocht niet, maar waarom ik huilde weet ik nu niet meer.precies…misschien hadden m’n ouders woorden met elkaar waardoor ik snel van slag was, en dus huilde.
Dan zei m’n vader: weg met die waterlanders..!! Dit is maar een klein voorbeeld, er is veel gebeurd.
Nooit echt een aai over je bol of opbeurende woorden, dat je iets goed deed,
Maar ze hebben beiden heel hard gewerkt en ons altijd eten en drinken kunnen geven, mn moeder kon de situatie ook vaak niet aan, triest..en mn vader heeft een nare jeugd gehad…geen vader waar hij wat aan had,
Jong gaan werken in de bouw, heel heel hard gewerkt. Kreeg op latere leeftijd veel lichamelijke klachten, lichaam was op.
Helaas zijn ze beiden overleden. M’n vader aan longkanker en toen moest m’n moeder direct de verzorging in want zij had al lichte vorm van ALZHEIMER vreselijk was die periode !!
En 15 maanden na m’n vader is ook zij overleden..maar die 15 maanden na overlijden van m’n pa, waren een HEL voor ons allen!!!
Dus ja, wie weet waardoor ik nu ben zoals ik ben..????
Maar deze verhuizing …daar heb ik ruim 2 jaar naar uitgekeken …en nu is de EUFORIE die er toen was, compleet weggeslagen door allerlei omstandigheden!!
Ben zo teleurgesteld en hoe ga ik dat verhelpen Mireille??
Heb nu vooral last van die allergie..roodheid in m’n gezicht, geen idee waar dit vandaan komt
Mag ik je nog vragen om een reactie? Alvast enorm bedankt,
Lieve groet,
Ellen
Beste Ellen
Dankjewel voor je openheid en levensverhaal.
Ik vermoed dat veel mensen zich in je ervaringen kunnen herkennen.
Wat naar dat je met al deze drukte ook nog last hebt van roodheid en jeuk in je gezicht.
Meestal is dit uitingsvorm van een genezingsproces.
Ik hoop dat de bultjes inmiddels alweer wegtrokken zijn. Laat anders gerust een huisarts ernaar kijken.
Groetjes Mireille
Beste Ellen,
Verhuizen is een enorme verandering in een leven. Daardoor komen er veel ‘oude gevoelens’ op die te maken hebben met teleurstelling. En je hebt ook geen gemakkelijke jeugd gehad. Dat je het gevoel hebt geen privacy meer te hebben door die buren die bij je naar binnen kunnen kijken, heeft ook met je jeugdervaringen te maken. Eigenlijk een fantastische kans om oude ‘pijnpatronen’ bewust te worden en langzamerhand kwijt te raken! Heb je de mogelijkheid om hier met een goede vakkundige psychotherapeut over te praten, niet een keer maar een tijdlang ? Of inderdaad met een van de MIR begeleidsters? Zodat de depressie die je nu beleeft, verlicht kan worden.
Ben nu net voor de 26e keer verhuisd en ik ben er helemaal klaar mee. Het hoeft ook niet allemaal mooi en perfect meer wat mij betreft. Verhuizingen zijn verschrikkelijk
Nou, dit onderwerp komt precies op de goede tijd voor mij. Het gebouw waarin ik een 2kamerappartement met ene grote wilde tuin heb, wordt binnenkort afgebroken en ik moet dus weg. Veel angst en paniek. Er wordt een nieuw gebouw neergezet, waarin ik over 2 1/2 jaar weer zou kunnen wonen als ik daarvoor kies, maar intussen moet ik zelf iets anders vinden om te hurenVerhuizen is voor mij het ergste dat er is. Heeft te maken met mijn Joods-zijn – tijdens de oorlog moesten mijn grootouders gedwongen verhuizen, en daarna werden ze gedeporteerd en vermoord. Mijn moeder heeft op verschillende adressen ondergedoken gezeten. Dat was ook een heel onveilige situatie natuurlijk, met soms weer wegmoeten wegens mogelijk verraad. Ik werd in ’48 geboren, toen mijn inmiddels getrouwde moeder en vader nog inwoonden op een kamer bij een hospita, (er was enorme woningnood in Amsterdam, nog erger dan nu zelfs). De hospita had gezegd dat er geen kinderen moesten komen, toen ze de kamer verhuurde. Ik ben in een geboortekliniek geboren, maar na een week toch terug naar ‘huis’. Eerste nacht ’thuis’ vreselijk gehuild, mijn ouders in de zenuwen vanwege de hospita. Mijn vader kwam slapeloos op school (hij was onderwijzer.) Ze hebben na ongeveer een half jaar een piepklein woninkje gekregen, eindelijk een eigen huis. Verhuizen is bij mij gelijkgesteld met ‘onveilig zijn’, gedeporteerd worden. En ik ben ontzettend vaak verhuisd in Nederland, in zeven jaar wel tien keer. Tot ik nu in het buitenland na enige onzekere jaren een eigen appartement kon kopen. Waar ik dacht te kunnen blijven wonen totdat ik niet meer zelfstandig zou kunnen wonen, maar nu moet ik er toch gedwongen uit! Hoogste tijd dus om aan veiligheid, ‘er mogen zijn’ en ‘er is altijd een veilige plek voor mij’ te gaan werken.
Sterkte en ik hoop dat u uw innerlijke huis vol liefde en geborgenheid mag gaan ervaren.
Dank u wel, lieve Lotte. Ik zit er op het ogenblik middenin – heb een ‘uitzetting brief’ gekregen – via internet nog wel – en moet voor 12 juni mijn huis uit zijn. Vlagen van paniek ook voor het huren van een ander appartement, er is hier waar ik woon alleen een vrije markt, en een huurbescherming. Er is een makelaar voor mij aan het zoeken.
Ja een impact op lijf en leden! terug van weggeweest, veel veranderd alhier in deze streek. Wat vooral opvallend is mijn huisdieren poezen, moeten ook nog vooral wennen. Mijn gevoel zegt ze missen hun vorige woonplaats en poezenvriendjes. Tevens sprak ik een vrouw in deze regio over een boek wat vermoedelijk heet: dicks the cat oid. Hoop dat ik de titel goed heb. Dus heb je huisdieren denk ook aan hun. Ik moet ze nu extra aandacht geven en hier de regels en aandacht verdelen.
Ik wou vroeger zó graag verhuizen dat ik het, tegen beter weten in, bleef vragen aan mijn moeder. We woonden nl op een boerderij in the middle of nowhere en ik had het gevoel dat ik niet was waar ik moest zijn omdat er niks te beleven viel naar mijn idee. Ik ben dan ook al heel jong op kamers gegaan naar een plek midden in de stad. Ik heb de eerste 5 jaar alleen maar genoten van al het leven om me heen en vind verhuizen nog steeds een feest. Ook wel stress uiteraard maar het plezier voert de boventoon, ook omdat ik het inrichten, kleurtjes kiezen enz heel leuk vind.
Dat is nu ook wat, dat je ’toevallig’ vandaag dit deelt! Mijn man en ik hebben een paar maanden terug ons appartement te koop gezet. We hadden een plan dat steeds meer verwaterde. We zouden moeten gaan huren, eerst, voor een jaar of 1 a 2 en ondertussen naar een woning zoeken. Er was veel belangstelling en we kregen een geweldig goed bod, nl 240.000 winst. We zeiden ja tegen het bod. Gisterenavond hebben we elkaar bekend dat we eigenlijk heel blij zijn met ons appartement, dat het patroon in ons leven ‘vluchten’ is. We zijn altijd gevlucht voor vervelende buren of lawaai. Ook hier is een VvE met een bestuur dat zich gedraagt als een autoritair regime. Dit zette ons aan tot het vijf a zes jaar eerder uitvoeren van ons plan. Vannacht kregen we een diep inzicht in onze reacties op problemen rondom het thema wonen. En wisten we 100 % zeker dat we hier (nog) niet weg wilden, omdat we een heel fijn appartement hebben. Moet ik er nog bij vertellen, dat we in 2016 vier keer zijn verhuisd. Nadat ons vorige appartement verkocht was (persoon wilde er snel in) woonden we in een armoedig woninkje van iemand, daarna in ons tuinhuis (een schuur eigenlijk), en in nog een ander huis voordat we ons huidige appartement betrokken, waar we nu ruim twee jaar wonen. Ik wil maar zeggen hoe het kan gaan. We zouden in een enorme dubbele verhuizing-stress gekomen zijn! Wat ik alleen nog heel erg vind is dat we het stel dat dit gekocht heb, zo enorm moeten gaan teleurstellen. Maar we zijn blij met het inzicht en de kans heel anders met problemen om te gaan.
Lieve Mireille,
Mijn man en ik hebben onlangs ons huis te koop gezet. Onze oudste zoon (bijna 6 jaar) geeft aan niet te willen verhuizen. Daarnaast heeft hij al moeite met veranderende omstandigheden. Wij denken dat hij een HSK is. Onze jongste zoon (ruim 2 maanden) krijgt er, denk ik, niet zo veel van mee.
Mijn vraag is hoe ik mijn zoon(s) kan helpen om te gaan met de verhuizing mbv de MIR methode?
Groetjes Evelien
Beste Evelien,
De kinderen zijn een afspiegeling van de ouders. Het is van groot belang dat je als ouders je eigen emoties goed bekijkt en verwerkt. Kinderen pakken die feilloos op en gaan zich ernaar gedragen. Misschien voelt een van beide ouders dat hij/zij diep in het hart nog niet wil verhuizen?
Praat daarnaast veel met je oudste zoon over wat verhuizen is. Waar jullie naartoe gaan. Hoe het er daar uit ziet. Het is een heel proces, een verhuizing, en belangrijk om daarin je gevoelens te mogen uiten, zeker voor kinderen.
Veel sterkte en vooral veel genieten van die grote sprong!
Groetjes, Mireille
Buiten wat je al wordt aangereikt kan je ook eens aan bach bloemen denken.Zoek het eens op er zit de walnoot bij die gebruikt kan worden om beter met overgangen om te kunnen. Tandjes krijgen,naar eerste klasje,…
mireille, je artikel lezend begrijp ik waarom ik niet van verandering houd. ik was twee toen we voor de eerste keer verhuisden, van een dorp naar de stad. ik weet dat ik er niets van begreep, wat weet een peuter nu wat het betekent te verhuizen, als het me al is verteld. als kind ben ik als een pakketje behandeld, gebeurt nog steeds trouwens.
in de stad werd de etage na een aantal jaren te klein, zijn we verhuisd naar een grotere. ik weet niets van pijn van afscheid nemen, ik hecht me niet zo aan mensen en anders zoek ik ze weer op.
in deze woning hebben we nauwelijks een jaar gewoond. ik kwam thuis van school en zag een verhuiswagen voor de deur, dat bleek voor ons. we zijn toen een half jaar dakloos geweest. uiteindelijk geparkeerd in een tehuis. toen we weer een nieuw huis hadden werd nergens over gesproken, voelde me als een kat in een vreemd pakhuis. vond het raar dat mijn ouders meenden iets over mij te zeggen te hebben. eerst moet je het zelf rooien, hoewel ik ze wel een keer per week zag, en dan zijn zij er ineens weer. er was constant ruzie bij ons thuis, iedereen met iedereen. uiteindelijk heb ik vier lagere scholen gehad.
we konden hier niet blijven wonen omdat we door de vloeren heen zakten en kwamen toen in een moderne flat.
later met mijn partner moesten we ook het huis weer uit. en had hij mij ook niet geinformeerd vanwege het trauma wat ik eerder had opgelopen. de relatie liep stuk, ga liever alleen verder. wel problemen met huisvesting en ook met het geld. sociale huur is echt geen sociale huur als je op een minimum zit.
in deze woning woon ik 25 jaar, wil hier graag weg, de stad uit. stond ingeschreven voor een woning in het oosten, verlang naar rust en ruimte. de stad wordt steeds drukker en voller, van de buren hoor ik veel te veel en ik heb moeite met trappen lopen. maar toen werden de huren hoger, voor mij niet te betalen.
ik zal hier toch weg moeten want de trap wordt een enorme drempel. van de gemeente helpen ze alleen als je binnen de regio verhuist, wat ik beslist niet wil. op het moment heb ik daar de energie ook niet voor.
ik ben gestopt met MIRren omdat ik er zo ontiegelijk boos van werd. aan een kant, als ik het doe, voel ik de ontspanning. maar dat blijft niet. ik ben boos vanwege de herinneringen die ik terug heb gekregen, hoe afschuwelijk het allemaal was. ik kon dat niet voelen, mijn gevoel is er nog steeds meestal niet bij. ik beredeneer veel en ik begrijp dat ik me nooit veilig heb gevoeld, denk dat ik geen idee heb wat veiligheid is en dat ik het ook niet meer mee zal maken. dat dat een gepasseerd station is, letterlijk. de poorten in je brein die sluiten. MIR werkte ook niet voor mijn fysieke problemen, wel nam ik eindelijk het besluit te bellen voor therapie. krijg nu goede oefeningen voor mijn voeten om beter te leren lopen.
toch bedankt mireille voor het werk dat je doet, zal heus wel weer gaan MIRren. eerst mijn voeten.
Beste Marga,
Ja, en hoe ontheemd kun je dan raken, he? Ik hoop van harte dat je een keer een fijne woning in het oosten kunt krijgen! Het is hier heerlijk wonen! En dat er uiteindelijk toch nog een gevoel van innerlijke veiligheid in je mag ontstaan, want je brein is altijd in beweging en altijd in staat zich weer te vernieuwen.
Heel veel sterkte met alles!
Groetjes, Mireille
Beste Marga,
ik voel vreselijk met je mee, ook wij willen weg maar de hoge sociale huurdruk houdt ons tegen, we zetten echter wel door en blijven zoeken, je boosheid is ook functioneel zet hem om in vechtkracht. Heel veel sterkte heb vertrouwen.
groet van Hendrina
Marga, Ik weet niet hoe lang geleden jij dit gepost hebt, maar heb je al eens aan woningruil gedacht? Dan maakt het niets uit hoe lang je ingeschreven staat. Ik ben een expert in woningruil haha, als je er meer over wilt weten, dan kan ik je er wel mee helpen!
Dag Nicole en anderen,
Dank voor de lieve reacties en het meedenken.
Woningruil is geen optie omdat ik in een vve complex woon. Dit betekent dat de corporatie de woning wil verkopen en geen toestemming geeft voor ruil. Maar dan is er nog de restrictie dat de huur niet hoger mag zijn dan 600 ivm mijn inkomen.
Gelukkig is de trap ondertussen minder bezwaarlijk geworden. Sinds 1 jaar doe ik Feldenkrais en dat helpt geweldig. Ook heb ik een andere huisarts en vreemd genoeg heb ik nu diagnoses ipv LOK en ook dat helpt. Ben niet zonder klachten, maar begrijpen wat er aan de hand is geeft rust en ook vertrouwen in mijn lichaam.
Ik ben in mijn jeugd zo vaak verhuisd vaak in dezelfde plaats uiteindelijk richting Brabant.
Verstopte mij soms in een kast om maar niet mee te hoeven verhuizen herinner ik mij (4jaar jong).
Huizen waren steeds groter,tuinen mooier meer comfort etc…maar toch.
In mijn huwelijk 2 x verhuisd,uiteindelijk met 2 kleine kinderen een nieuwe start gemaakt in een heerlijk huis waar ik 25 jaar gewoond heb..
Toen zij uitvlogen,heb ik prachtig appartement,super locatie gekocht in mijn oude geboortestad,(10 jr geleden)was daar de 1e 3 jaar onrustig,er was in dit huis iemand overleden er gebeurde téveel,wilde weg ging op zoek maar bleef uiteindelijk wonen.Durfde vorig jaar samenwonen in weer een andere stad niet aan,bang weer alles kwijt te raken.
Geniet nu 2 jaar v mijn pensioen leeftijd van dit huis om “thuis” te zijn.
Belde de makelaar die ik in het verleden benaderd had,dat er,als ik nog interesse had er vraag naar mijn huis is…forse winst in het vooruitzicht,zorgenvrij
mijn “ouwe” dag tegemoet…maar ik durf niet meer..
Ik doe al jaren 2 x pd de MIR methode heb er tijdens reorganisatie bij 1 werkgever,weer verplicht loslaten v leuke baan,heb ik veel steun aan MIR gehad..vraag mij af wanneer raak ik mijn onrust/onzekerheid kwijt?
Ik ben op 11 jarige leeftijd van Duitsland naar Nederland geëmigreerd en hoewel ik me herinner dat ik het allemaal erg spannend vond, ben ik voor het eerst in mijn leven in een depressie terechtgekomen. Al het vertrouwde achter me te laten heeft meer van me gevergd, dan dat ik had gedacht. Ik voelde me verloren in de grote stad. Alles was anders, de taal, de mensen, de school waar totaal geen discipline heerste en alles was zo groot. We kwamen uit een klein dorpje en nu woonden we midden in een grote stad. Ik ben toentertijd letterlijk dichtgeklapt en het heeft jaren geduurd om eroverheen te “groeien.” Daarna zijn we nog 7 keer verhuisd, dat verliep allemaal een stuk beter. Vooral de laatste verhuizingen, omdat dat eigen keuzes zijn geweest, maar uiteindelijk heb ik mijn vaste plaats kunnen vinden, toen we verleden jaar naar het uiterste Zuiden van het land zijn verhuisd en hoewel dit gepaard ging met enorm veel stress, omdat we alles alleen moesten doen en met een onzekere baan van mijn man, die hij inmiddels kwijt is, veel geldzorgen, maar wel de plaats van onze dromen, is het de eerste keer, na 57 jaar, dat ik kan zeggen: ‘hier ben ik thuis.’
Dat is heerlijk, om je eindelijk “thuis” te voelen. Veel rust en vrede gewenst in jullie nieuwe huis.
Met 16 jaar moest ik mee verhuizen naar Brabant, ik heb dit als enorm traumatisch ervaren. Heb daarna ook nooit meer een vriendenkring opgebouwd zoals ik toen had. Zou het mijn kinderen nooit aandoen! Ze waren zelfs vergeten om me te bellen dat ik geslaagd was voor mijn diploma; had net eindexamen gedaan! Inmiddels zijn mijn man en ik weer verhuisd en ook daar kan ik een boek over schrijven,was is er veel fout gelopen en door de stress en drukte heb ik overal lichamelijke klachten. Maar dat gaat allemaal weer over het huis is fantastisch en we hebben het gevoel dat we er al jaren wonen. Ben wel weer aan het Mirren want er valt wel het een en ander weg te werken. Hoop hier oud te worden,verhuizen doe ik niet meer!!
Een goede bekende zei tegen me destijds. Als je kleiner wilt gaan wonen zorg dan dat je dat voor je 60-ste doet.Ze had nl. met haar ouders meegemaakt (beide 58 jr) dat ze behoorlijk gestresst waren, bijna op het panische af. Dat advies had ik ter harte genomen maar toch desondanks….
Na 28 jaar in een fijne buurt te hebben gewoond verhuisden we naar een heel mooi dorp bewust gekozen omdat het centraal tussen de steden ligt waar wij opgegroeid waren. Wat wonen betreft zijn we wel overdreven gezegd 1000% vooruit gegaan.
Misschien heeft het te maken met de tijd van het jaar, het was winter of het afscheid nemen van al het vertrouwelijke en ik kende de MIR-Methode nog niet. Enfin, na de verhuizing was ik er doorheen en ondanks al het mooie bleef het toch vreemd voor mij en voelde me niet thuis. Iemand zei, wacht maar tot je alle seizoenen hebt meegemaakt dan komt het wel. En inderdaad langzaam ging het beter en na een jaar voelde ik mij helemaal happy.
Wohw dit zou mijn verhaal kunnen zijn zijn , dus mag ik nog twee seizoenen wachten, ik Mir heel veel en dat steunt me, dank voor je verhaal
Beste mireille,
Een heel interessant onderwerp, verhuizen.
Ikben nogal eens verhuisd. Alleen de een-na-laatste keer is een ramp geweest, omdat mijn man al jaren een ander huis wilde.
Ik wilde dat niet, maar dat telde niet mee. We hebben uiteindelijk in een andere plaats een huis in aanbouw gekocht en verhuisden ongeveer anderhalf jaar later. Dus tijd genoeg om aan het idee te wennen.
Maar……..op het moment dat het koopcontract getekend zou worden, wilde mijn man niet tekenen, zei ongeveer twee uur daarvoor. Ik wist dat dat financieel grote gevolgen zou hebben en dan hadden we veel geld betaald en geen ander huis. Daar had hij kennelijk niet aan gedacht, dus zette hij een handtekening met grote tegenzin.
Dat hebben we geweten! De eerste jaren in ons mooie nieuwe huis waren vreselijk. Op den duur ging het iets beter. Mijn man kreeg een hartinfarct, heel licht weliswaar, was heel vaak depressief .
Onze kleine kinderen kregen meteen nieuwe vriendjes, speelden veel buiten en ik kreeg weer werk voor enkel uren per morgen. Dat is mijn redding geweest!
Ooalternatieve therapie heeft mij en de kinderen geholpen in die jaren. Ik was wel blij toen ,met de nieuwe woonsituatie in een andere, onbekende plaats.
Mijn man overleed en ik verhuisde na enkele jaren opnieuw. Ik beleefde daarbij veel plezier aan het kopen van nieuwe vloerbedekking, enz. Ik kon zelf uitzoeken welke badkamer ik wilde
Hebben. Wat een tegenstelling met die vorige keer!
Daarom vind ik het zo goed, dat je het onderwerp aansnijd. Het kan een hoop ellende voorkomen of goedmaken.
Veel succes met dit mooie werk,
Esderdien
Hier woon ik nu al 22 jaar, nog in diezelfde plaats
Toen ik 14 was verhuisden wij van Haren in Groningen naar Amersfoort. Echt een cultuurshock en ook nog eens naar een kleiner huis. Heb me nooit thuis gevoeld en ben daarna nog wel 20 keer verhuisd. Nu woon ik weer in het hoge Noorden en vindt het heerlijk maar meestal woon ik ergens 10 jaar en verhuis dan weer. Ik woon hier nu 8 jaar dus maar even afwachten, over 2 jaar met pensioen en dan dus vrij van werk dus een verhuizing heb je grote kans op misschien zelfs wel naar het buitenland.
Verhuizen
Ik ga samen met mijn kids en vriend verhuizen naar een heel nieuw huis.
Vorig jaar begonnen met bouwen en over 2 weken gaan we verhuizen,maar zie er wel tegenop het wordt een nieuwe start en hoop dus dat het een hele mooie start gaat worden.
Ik woon nu nog in een huurhuis en heb mijn huur nog niet opgezegd, op een of andere manier durf ik niet…
Beste Colien,
Als het helemaal goed voor je voelt, zal die huur ook wel komen. Misschien is je intuïtie met je in gesprek? Soms heel goed als je nog even afwacht.
Groetjes, Mireille
Waarom wordt mijn reactie niet gepubliceerd?
Beste Elly,
Soms kan het even duren voordat ik alle reacties heb gelezen, bijvoorbeeld omdat ik een paar dagen onderweg ben. Sorry daarvoor! Je reacties is inmiddels geplaatst! Dankjewel voor het schrijven!
Groetjes, Mireille
Toen mijn moeder ging verhuizen uit het huis waar ze 54jaar gewoond had en waar ik als kind ben opgegroeid kwam er bij mij een emotionele pijn naar boven die zijn weerga niet kende.Weggestopt verdriet wat ik als jong kind aangevoeld heb, (de pijn van verlies van hun eerste kindje dat maar 10 dagen oud geworden is)dat zocht een weg naar buiten.
De verhuizing voelde als een shock voor mij en ik begreep niet wat er aan de hand was.In mijn hart gunde ik mijn moeder een plekje waar ze niet meer trappen hoefde te lopen,een huis met alle moderne voorzieningen en gelijkvloers waar ze nog lang zou kunnen genieten.
Inwendig gebeurde er iets met mij, het verdriet dat onbewust 50 jaar vastgezeten heeft kwam los en de verhuizing maakte dit voelbaar.
De afgelopen 17 jaar ben ik me bewust geworden van mijn weggestopte gevoelens en heb heel veel nieuwe verbindingen gemaakt.Heb geleerd mijn hart te volgen in plaats van me aan te passen aan de ander.
De verhuizing maakte mij bewust wat mijn ware thuis is, namelijk verbinding hebben met eigen hart.Elk gevoel in mij vraagt om erkennen.Nu ik mijn weggestopte gevoelens gevoeld heb, kan ik mij overal thuis voelen omdat ze innerlijke grond gevonden hebben.
Heel herkenbaar allemaal! zowel de stress, ontworteling als ook het spannende en nieuwe van een nieuwe plek! soms is het meer van het een en soms helaas ook meer van het goede. als de opwinding over het nieuwe, het spannende gevoel een beetje voorbij is, dan komt de stress soms om de hoek kijken. Ik ben de afgelopen jaren zoveel verhuisd, in 8 jaar 7 keer naar een ander huis en ook nog 3 of 4 keer (ben de tel kwijt) naar een camping met mijn caravan, toen had ik helemaal geen huis. wel paar keer dezelfde plek..maar toch, het was wel steeds weer verkassen. de laatste 5 jaar woon ik anti kraak afgewisseld met een caravan dus. dat is pittig. net als je denkt, hee wat een fijn plekje, hier zou ik willen blijven, dan kun je weer je boeltje pakken. Ik woon steeds op prachtige plekken, vaak niet de meest comfortabele huizen, met mooie natuur. dat doet me goed maar het is soms wel verschrikkelijk om alles weer achter te laten. weer de moestuin die ik heb opgebouwd in een korte tijd, of een kruidentuin weer op te moeten geven. dat gaat wel aan je knagen merk ik. maar ik zou nooit kunnen aarden op een flatje in de stad.. dan zou ik gek worden.. dat is best een dilemma eigenlijk want ik merk ook dat het er inhakt, zo’n verhuizing, de verhuisstress, al het geregel en het ontaard voelen in het begin naast de spanning van nieuwe plekjes ontdekken. het is er altijd allebei, en het wisselt ook per moment.. maar gemakkelijk is het niet.
Verhuizen, een nieuw begin. K ben zelfs van continent veranderd. Als je openstaat voor een verandering en je kinderen positieve boodschappen geeft, lukt het wel. Zoveel mensen tillen zwaar aan veranderen, zelfs merk ik ouders die paniekeren omdat hun kleuter naar t eerste studiejaar gaat. Zo fout vind ik. Mireille, je noemt overlijden nr 1 wel een echtscheiding is vaak erger, omdat er een rouwperiode is en toch blijft er een constante, want de persoon is er nog. Een gezegde dat ik wel een gebruik: ieder huisje heeft zijn kruisje, wie het aanvaard kan er het verder dragen en verwerken; wie het negeert blijft struikelen.
Hai hai,
We zijn twintig jaar gelden verschillende keren verhuisd. Verliep allemaal vlekkeloos en vlgs mijn gevoel ook stressvrij. Maar vorig jaar, 20 jaar later, vond ik het toch wel zwaar. Niet alleen lichamelijk (meer spullen), maar ook gevoelsmatig, alsof ik ontworteld was. Nu een jaar later ben ik ontzettend blij en opgelucht dat we de stap gemaakt hebben. We hebben echt moeten dalen in ons nieuwe huis. We zijn in hetzelfde dorp gebleven, dus ons werk en nieuwe vrienden is niet aan de orde geweest. Maar ik besef nu wel beter dat mijn ouders, die zich al hevig verzetten tegen het woord verhuizing, daar moeite mee hebben. Verplant geen oude boom, toch? In ieder geval zijn we elke dag blij dat we het nu gedaan hebben…
Liefs, Marion
Ik ben 3 jaar geleden als volwassen vrouw verhuisd naar een andere provincie, zeven maanden zwanger en met op dat moment pas gaan samenwonen met mijn vriend. Zoveel stress als toen heb ik nog nooit ervaren. Als jonge moeder ontworteld en ontheemd voelen. Een depressie volgde. Langzaam klim ik weer op en leer ik weer nieuwe mensen kennen. Toch zit er nog steeds verdriet en pijn in mijn hart omdat ik me nog steeds niet echt thuis voel. Afgelopen maand zijn we weer verhuisd. We wonen we nu in een tijdelijk huurhuis. Weer dat ontworteld gevoel in het weekend van de verhuizing. Oud zeer dat gezien wil worden. Gelukkig voelt de buurt wel fijn. Ergens voelt het dat ik naar huis wil al wil ik niet meer terug naar de stad waar ik eerst woonde. Een hele zoektocht. Ik ga toch de MIR-Methode weer eens doen. Is al weer een half jaartje geleden dat ik ben gestopt! Liefs Betty
Beste Betty,
En ik hoop van harte voor je dat het ontwortelde gevoel dan weer snel over is, want dat is bepaald niet makkelijk!
Sterkte!
Groetjes, Mireille
Een kind in mijn omgeving moet elke week verhuizen. Ik voel me daar toch ook schuldig over. Ook al doen we met zijn allen nog zo ons best.
Brrrr… Ik kreeg de ‘griebels over de grabbels’ toen ik vanmorgen dit artikel las. In het afgelopen jaar ben ik drie keer verhuisd. Gedwongen door een scheiding, dus sowieso m’n leven al op z’n kop. Eerst verhuisd naar een appartement die volledig gemeubileerd was. Ik heb zoveel mogelijk van m’n eigen spulletjes erin gesjouwd, maar toch… ondanks dat het een super oplossing was, voelde het niet als van mezelf en wist ik dat het tijdelijk was. Na 4 maanden kon ik een appartement krijgen waar ik, toen ik het hoorde, dolenthousiast van werd. Helaas… Toen de eerste bezichtiging kwam, was ik totaal overstuur. Er moest zo ontzettend veel aan gebeuren! Een maand lang heb ik met een klusjesman alles aangepakt. De badkamer, keuken, vloeren… Iedere vierkante cm geschilderd en gesaust. Na 5 maanden was ik nog niet gewend en voelde het vreselijk. Ik kon er maar niet wennen. Uiteindelijk ben ik opnieuw verhuisd naar een licht, mooi, nieuw huis met tuin in een rustige wijk. Eindelijk verdwijnt langzaamaan de stress uit m’n lijf en kan ik ECHT beginnen aan mijn nieuwe leven. Ik kende in de tijd van scheiding en verhuizingen de MIRmethode nog niet. Vanaf 1 aug ben ik ermee bezig. Ik ben er zo ontzettend blij mee! Wat een opruiming in mijn hoofd en lijf. Er gaat geen dag voorbij dat ik wil ‘MIRren’ en ik lees, luister en kijk alles wat erover te vinden is. Ik heb erg veel aan alle reacties van ‘medeMIRrers’. Wat een herkenning. Ook dit artikel heeft opnieuw een stukje verwerking en afsluiting bezorgd. Dank je wel Mireille!
Als kind heb ik thuis zo vaak gesmeekt om te gaan verhuizen, ik fantaseerde daar altijd over.
Ik vond het dorp en het huis waarin we woonden altijd vreselijk, was er nooit gelukkig.
Maar helaas, ik heb er tot mijn 22ste gewoond, daarna uit huis gegaan en vanaf toen heb ik het dubbel en dwars goed gemaakt met mezelf 😛
Ik ben 16 keer verhuisd. De laatste keer wordt nu eind van de maand (oktober) 1 jaar geleden.
Ik vind het heerlijk, organiseren, opruimen, inpakken, verhuizen (oke ook best stress hoor, zo in m\’n eentje, of het wel allemaal goed gaat), nieuw huis, nieuwe omgeving, nieuwe mensen leren kennen, nieuw werk zoeken, uitpakken en alles weer heel gezellig maken. Heerlijk!!!!!
Ben al naar het buitenland verhuisd en hier in Nederland van Zuid naar West en naar Oost. Altijd alleen, ben best een beetje trots op mezelf hihi.
Nu woon ik in een heerlijk huis, heerlijke stad en heerlijke omgeving, dus de 17de keer kan best wel eens een tijdje gaan duren, maar bij mij weet je het tenslotte nooit 😉
Groetjes, Nicole
Beste Mireille,
De laatste keer dat ik verhuisde was gedwongen omdat mijn man gestorven was en het huis en de tuin te groot en te bewerkelijk werd.
Woonde midden in de natuur en ging naar een appartement midden in de stad. Was heel moeilijk en in het begin mistte ik alles heel erg.
Nu woon ik hier wel graag, want er zijn meer mensen in de buurt waar ik leuk contact mee heb.
Lieve groet,
Marlène
Lieve Mireille,
Ik ben in het verleden vaak verhuisd en heb daar positieve en negatieve ervaring mee. Gaan trouwen; een nieuw leven, gelukkig, dus verhuizen. De relatie die stuk loopt, verdriet, jezelf uit het dal optrekken, nieuwe start, verhuizen, nieuwe omgeving, soms nieuwe plaats, nieuwe contacten, de oude contacten vervagen. Dit is een aantal keer gebeurd. Twee jaar geleden weer samen gaan wonen op 65 jarige leeftijd. Een hele stap, bij hem ingetrokken. Hele mooie plek in Drenthe, maar toch veel haken en ogen. Allebei dus al op leeftijd, ieder met eigen gewoonten en wensen en dat vraagt veel aanpassing wat niet altijd zonder slag of stoot gaat. Van alle plaatsen waar ik heb gewoond heb ik van mijn vorige woonadres een goeie vriendin overgehouden. Toevallig deze week met een vrouw contact gemaakt hier in de buurt, wat misschien wel in een vriendschap zou kunnen eindigen. Ik hoop het, want ik mis wel vriendinnen om me heen, dat is wat er gebeurd als je vaak verhuisd. Gelukkig heb ik nog familie waar ik altijd op terug kan vallen. Ik ben zeker niet zielig. Ik leer hier iedere dag van.
Lieve groet, Cecile
Wat is er als je al 10 jaar probeert om je huis te verkopen, omdat je graag wilt verhuizen, maar je huis wordt maar niet verkocht? Ik wens elke dag dat iemand ons huis wil kopen. Heb alles al gedaan, prijsverlaging, andere makelaar, keuken vernieuwd, etc.
Groetjes,
Carola.
Beste Carola,
Probeer eens een week als stap 0 te aaien: ‘Huis loskoppelen’. Is geen grapje hoor. Ik ken iemand die dat heeft gedaan en dat werkt toen binnen een maand. Ik hoop voor je dat dit de reden is waarom het maar niet verkocht wil worden. Misschien ook een idee om hier je adres te plaatsen, zodat MIRrors kunnen kijken? Je weet maar nooit!
Sterkte en vooral succes!
Groetjes, Mireille
Beste lezers,
In mijn kindertijd gelukkig nooit hoeven te verhuizen. In mijn volwassen leven al vele keren verhuisd. En de laatste keer met mijn kinderen. Gelukkig wel in de wijk blijven wonen, zodat vriendinnen in de buurt bleven. Daar zeker over nagedacht. Ik ervaar het als een tegenstelling: stress (alles inpakken!) en een nieuwe omgeving, dus leuk en spannend! Gelukkig kan ik een nieuw huis van te voren goed in de energie zetten door mijn studie als ECOtherapeut, maar zeker de MIR-methode draagt daar van binnenuit ook een belangrijk steentje aan bij. Ik ga voorlopig niet verhuizen, eerst de kinderen het huis uit. Dan zie ik wel verder. Ik zie trouwens nog één voordeel: je ruimt troep op! Vind ik heerlijk….
Verhuisgroet van Zita Bakker (MIR-begeleidster Amersfoort)
Ik ben vanaf mijn 10e tot en met mijn 18e in totaal drie keer verhuisd, dus 3x een nieuwe school. Het ergste vond ik telkens dat ik in de nieuwe klas kwam, waar de “groepjes” al gevormd waren en waardoor ik het gevoel had dat ik er niet “bij hoorde”.
Beste Noor,
Ja, het gevoel dan buitengesloten te worden, is heel naar. Dat kan een gevoel van diepe onveiligheid geven. Hoop dat de MIR-Methode je erbij kan helpen om dat wat uit te wissen. Of is dat al gebeurd?
Groetjes, Mireille
Beste Mireille, Dank voor je reactie. Het is al lang geleden gebeurd en soms komt de onzekerheid van de “aanpasser” nog even langs. Ik doe de MIR-methode al een tijdje, maar had me niet gerealiseerd dat ik die ook hiervoor zou kunnen inzetten. Ik ga ermee aan de slag. Fijne dag. Noor
Hoi Mireille,
Je reactie over er niet bij horen en onveiligheid raken me erg.
Ik besef dat dit voor mij een issue is.
Zou je hier een keer een artikel over willen schrijven?
Dat zou ik erg fijn vinden.
Liefs, Caren
Beste Caren,
Ja, dat is een goed idee. Het is voor iedereen die dat overkomt bijzonder pijnlijk. Het kan wel even duren, want ik heb nog een stuk of 15 andere onderwerpen in de planning. Misschien kan ik het wat naar voren schuiven.
Groetjes, Mireille
ja, dat zou ik ook graag willen. mn je niet thuis voelen in het gezin en in de familie, maar ook in de maatschappij. toen ik daarover sprak met een therapeut kreeg ik nb het etiket borderliner opgeplakt, wat ik beslist niet ben.
Ik zelf heb over het algemeen heb heerlijke verhuizingen gehad .Een paar afgrijselijke ertussen .Ben in mijn leven wel 25x verhuisd.
Maar vooral de uitkomst is belangrijk .Wordt het na de verhuizing wel fijn.Heb je een goede keus gemaakt?Mijn laatste keus was een slechte .Ik zit nu in een huis ( kwam van flat)wat mooier is maar wat mij lichamelijk en daardoor ook geestelijk opbreekt omdat ik het niet bij kan houden alleen .Tuin voor mij niet te doen ,dus moet aldoor hulp vragen .Ook de omgeving past niet bij mij .Mijn vorige woonplaats wel .En ik denk nu aan de uitkomst van de verhuizing van ons vroeger als gezin toen ik kind was ..Mijn vader maakte cariere bij multinational en wij moesten richting Amsterdam,hoofdkantoor.De “groten “bleven achter en gingen op kamers .De kleintjes,ik,gingen mee .Weg uitgestrekte bossen en weiden ,weg zandpaadjes ,weg intiem dorpsgevoel .Daarna is het met veel familieleden niet goed gegaan .Twee van de groten ,die te vroeg alleen moesten zijn ,kregen drankproblemen wat tot nu door sijpelt in hun leven .Een ander ,nam zich enkele jaren erna het leven .Nu weet je het nooit zeker maar ik denk dat de verhuizing een grote negatieve invloed op ons gezin gehad heeft .Ik kon op geen enkele school in mijn nieuwe omgeving aarden .Ik was werkelijk ontworteld en zweefde een beetje over de aarde .Van de 25 heb ik in 4 heerlijke huizen gewoond in een heerlijke omgeving .Dat gun ik een ieder .De meeste stress bij een verhuizing veroorzaakt toch wel het geld .Met een minimum kan het een heel gepuzzle worden of onmogelijk .Dat is wel jammer .
Beste Theresa,
Hoeveel impact kan een verhuizing dan hebben op een mensenleven, he? Ontworteling is misschien wel het meest ondermijnende effect voor een kind. Niet meer met de voeten op de aarde. Los van de wereld komen te staan en niet meer je draai kunnen vinden.
Ik hoop voor je dat er toch nog een fijnere woning voor je mag komen en ja, minimum geld zou gewoon niet zo moeten zijn. Ieder mens heeft recht om voldoende geld om van te leven. Het is zo raar hoe het nu geregeld is in de wereld…
Ik hoop op een fijne verandering voor je!
Groetjes, Mireille
Beste Theresa,
Ik weet niet waar je woont, in welke omgeving.
Misschien kan ik af en toe iets voor je in de tuin komen doen?
Hartelijke groet,
Ronald
Verhuizen! Hoe vaak ben ik niet verhuisd. Steeds weer een nieuwe omgeving, steeds weer afscheid nemen, steeds weer andere vriendjes en vriendinnetjes. Ik vond het verschrikkelijk. Als kind. Later verhuisde ik steeds om het beter te krijgen. Van een gemeubileerde kamer met hospita naar een ongemeubileerde met hospita, van een etage met eigen opgang naar een eigen huisje, van een eigen klein huisje naar een iets groter eigen huis met man en kind, naar een nog groter huis met man en kind. Man is overleden, kind het huis uit. Nu ben ik aan het nadenken over verhuizen naar een kleiner huis, zonder trappen. maar mijn buren dan? en mijn winkelcentrumpje? en de overburen? en de bushalte. en mijn tuin? weer afscheid nemen van zoveel dierbaars en opnieuw energie steken in nieuwe contacten?
Beste Karin,
Ja, wat een enorme stap is het dan als je je dierbare mensen en omgeving weer moet verlaten. Wie weet is er ergens een middenweg te vinden. Een plek zonder trappen maar in dezelfde buurt. Ik hoop dat het waar voor je mag worden.
Sterkte!
Groetjes, Mireille
Zooooo herkenbaar.
Een mogelijke verhuizing zit eraan te komen, omdat ik door een ooginfarct nog niet volledig kan werken en daardoor naar 70% salaris ga.
Wat een ellende, ik wil niet uit mijn heerlijke huis van nu 🙁
Beste Maria,
Hoe afgrijselijk is dat! je kunt niet meer werken door gezondheid en moet daardoor ook je huis verlaten… Het spijt me voor je! Is een crowdfunding campagne een idee? Heel veel sterkte en ik hoop dat het je uiteindelijk toch nog iets moois brengt…
Groetjes, Mireille
Ach jeetje Maria wat naar .
Hopelijk komt er toch nog een oplossing voor jou waarbij je je goed voelt .
Wens je veel sterkte .
Lieve groet,Theresa
Weet het niet hoor maar kun je niet een gedeelte van je huis verhuren of een kamer aanbieden via AirBnB totdat je wacht tot er beter tijden komen. Als je toch zo graag wilt blijven?
Lieve Mireille,
Ik vind het heerlijk om te verhuizen.
Ik weet niet meer hoe vaak ik ben verhuisd, alles nieuw!
Ik heb ook geen achterban, qua familie of kinderen, misschien heeft het daarmee te maken, maar ik vind het heerlijk.
Wat wel altijd moeilijk is, dat is om weer nieuwe vrienden te vinden in je nieuwe woonplaats.
Wat tegenwoordig moeilijk gaat, dat is, dat het allemaal ingewikkeld is geworden door allerlei overheidsinstanties en banken.
Hartelijke groet en veel liefs,
Eltje