141. Hoe kwam jij als kind thuis?
Thuis komen zou fijn moeten zijn. Thuis in je vertrouwde, eigen huis. Met mensen die van je houden, die aandacht voor je hebben. Toch zijn er veel mensen die dit niet kennen. Die met tegenzin naar huis gingen. Er tegenop ziend wat ze zouden aantreffen. Misschien was er een moeder die vaak ziek was, een vader die agressief kon zijn, een oudere broer of zus die van treiteren hield. Afwezigheid van mensen. Een bult huishoudelijk werk, omdat er geen vader of moeder was. Verantwoordelijkheid moeten dragen die niet bij een kind horen. Op de hoede moeten zijn voor onverwachtse situaties. En dat niet 1 keer, maar herhaaldelijk, soms jaren lang.
Heb je last van een engram?
Mensen die het moeilijk vinden om ergens binnen te stappen, hebben last van een engram. Dat betekent dat ze een herinnering hebben aan iets dat er op lijkt en dat hen nu in de weg zit. Dat is bijvoorbeeld bij mensen die in een onveilig gezin woonden. Toen ze jong waren, moesten ze op hun hoede zijn. Ze kwamen thuis, liepen naar de achterdeur en liepen dan door een muur van angst en vrees heen. ‘Wat staat me te wachten?’ ‘Is het veilig?’ ‘Moet ik uitkijken?’ ‘Hoe tref ik mijn moeder aan?’ ‘Is mijn vader thuis?’ ‘Me onzichtbaar maken?’ Het was een wereld van angst waar het kind doorheen moest en het herhaalde zich elke dag.
Wat is een engram?
In de neuropsychologie wordt wel de term ‘engram’ gebruikt als een plek in de hersenen waar iets ‘gegrift’ staat. Tot nu toe kunnen ze niet vaststellen waar het precies in de hersenen zit. Het is wel een feit dat mensen zich ineens iets kunnen herinneren, doordat ze iets zien. Ze gaan bijvoorbeeld voor het eerst naar een zangkoor, maar voordat ze door de deur stappen, voelen ze zo’n intense muur van angst, dat ze bij de deur weer omdraaien en weggaan. Het idee om ergens binnen te stappen, naar een groep mensen te gaan, bezorgt ze intense angst, net zoals ze ooit hadden toen ze van school thuis kwamen.
Dwars zitten
Zo’n herinnering kan iemand aardig dwars zitten. Het kan apathie veroorzaken, angst voor onbekende zaken. Mensen kunnen zich afsluiten voor andere mensen, nooit naar nieuwe situaties toe gaan. Het kan zijn dat iemand voor altijd afleert om nog mensen, zoals familieleden, te vertrouwen.
Heb jij ook zulke onverklaarbare gevoelens van nervositeit die eigenlijk veel te sterk zijn voor de situatie zelf, dan kan het goed zijn dat je last hebt van zo’n engram. Doe je er niets aan dan blijf je daar last van houden of kan het zelfs versterken. Pak je het aan, dan kun je zo’n engram weer langzaamaan uitwissen. Dat kun je via therapieën doen als je er veel last van hebt en je kunt het ook zelf aanpakken via de MIR-Methode. Je veegt dan laagje voor laagje die herinnering uit, zodat de angst minder en minder wordt. Lees hierover bijvoorbeeld ook artikel 12. Angst en onzekerheid, wat een rare emoties! Het wordt dan makkelijker om naar nieuwe groepen mensen te gaan of op bezoek te gaan bij familieleden.
Herken jij dat ook, dat je je door de MIR-Methode vrijer voelt in bepaalde situaties? Dat je makkelijker ergens op af stapt? Hoe lang heb je daarvoor de MIR-Methode gedaan? Ik hoor het graag van je!
Met de toets ‘End’ op je toetsenbord spring je meteen naar het invulformulier.
Persoonlijke gezondheidsvragen graag stellen aan een MIR-Methode begeleider!
Ik wens je toe dat hinderlijke herinneringen mogen verdwijnen, zodat je je weer vrij gaat voelen!
Groetjes, Mireille Mettes
beste Mireille,
de MIRmethode kwam pas vorige week op mn pad, en ik ben het gelijk gaan proberen.,Sindsdien kan ik het nauwelijks geloven maar heb het gevoel het verleden eindelijk voor verleden te kunnen laten !
opgevoed door een narcistische moeder en in in grote onveiligheid , met als basis van het ongezonde huwelijk van mijn ouders heb ik als kind vooral veel angst gekend. het ergste was niet te begrijpen warom ik thuis continu werd bekritiseerd gekleineerd, niet geaccepteerd en voor mijn gevoel uitgescholden werd en niet als ik bij bijvoorbeeld vriendjes of familie was. , erg verwarrend. nu ben ik 45 jaar en woon sinds 10 jaar in Frankrijk, heb de laatste jaren erg hard aan mezelf gewerkt en past reality integration heeft me geholpen minder angstig te zijn , dingen te begrijpen . Echter ook al woon ik ver weg, leef nog met erge wrokgevoelens t o v mijn familie en heb /had vooral behoefte dat men zou erkennen wat ik heb doorstaan. zelfs op afstand dus bleef mijn geschiedenis me achtervolgen en kon ik er erg verdrietig om zijn, we hebben 2 prachtige zoons van 5 en 7 en ik was dus ook continu bezig (erg vermoeiend) vooral niet de boosaardige moeder te zijn die ik zelf had!!!
In een van uw artikelen over het verleden niet loslaten herkende ik ook absoluut het me zelf zielig vinden, en ja logisch dat ik niet succesvol ben en anderen wel::: zij hebben niet beleefd wat ik heb meegemaakt en waren geen slachtoffer van een zieke familie.
nu, nauwelijks een week na ik begon met mirren , ervaar ik al een verandering die verbazingwekkend is. ik probeer het aan mijn man uit te leggen, hij kon me vaak niet helpen en zei soms, ja het is nu eenmaal gebeurd, laat het verleden verleden zijn en je kan toch trots zijn op wie je bent? nu eindelijk voelt het wat meer als verleden, het is gebeurd maar het lijkt alsof er een laag overheen ligt die me niet meer raakt , of onverschillig maakt?
Ik ga vol goede moed en hoop door ik zou het helemaal geweldig vinden ook eindelijk mijn missie te vinden, en houd jullie op de hoogte, hartelijke groet Maria
Hoi Maria, wat fijn om te lezen dat je het verleden op deze manier een plek hebt kunnen geven! Ik gebruik ook PRI om beter in m’n vel te zitten, dat is bij mij ook een proces van jaren. Pas sinds ik ben gaan mirren lukte PRI toepassen beter en heb ik meer vrede met m’n verleden, dit ging van wrok naar m’n ouders toe naar acceptatie, en inmiddels ervaar ik zelfs dankbaarheid voor de mogelijkheden die ze mij geboden hebben om te worden wie ik nu ben. Als kind heb ik een aantal jaar in Frankrijk gewoond met mijn ouders en ik heb nu zelf ook twee kinderen van 5 en 7 jaar en ben ongeveer van jouw leeftijd. Ik MIR nu sinds een jaar of twee en sindsdien lijk ik alleen maar door te ontwikkelen, op alle vlakken. Dit proces is niet te stoppen maar dat wil ik ook helemaal niet! Ik sta nu vele malen gelukkiger in het leven en ben vol aan het leven en ook bezig met mijn missie ontdekken, heerlijk. Ondanks dat ik je niet ken voel ik me door ons levenspad een beetje verbonden met je, dat wilde ik op deze manier even met je delen. Alle goeds voor jou en de jouwen!
Hartelijke groet, Janneke
En Mireille, allereerst bedankt voor je prachtige werk! Ik wens jou en de jouwen ook alle goeds. Dan over dit artikel, wat jij een engram noemt kan je zoals je al aangeeft op allerlei manieren aanpakken, een daarvan is Past Reality Integration (PRI) dat is hier een hele geschikte methode voor die je jezelf of eventueel met behulp van een therapeut kan aanleren, die wilde ik hier even benoemen voor iedereen die wel eens met het leven worstelt en daar naast de MIR methode nog wat extra’s aan wil doen. Kost zoals alles waarbij je met jezelf aan de slag gaat energie en tijd maar elk stapje dat je zet is zo de moeite waard, ik kan het iedereen aanbevelen.
een beetje laat , maar Janneke ik wil je toch graag bedanken voor je fijne reactie! dat doet goed, ook ik ben ondertussen nog op allerlei gebieden aan t “ontwikkelen geweest, en wie weet binnenkort ook zo ver als jij zelfs “dankbaar” voor hoe het verleden me vandaag heeft gevormd.
hartelijke groet Maria, ps ik pak t Mirren ook weer op 🙂
Ik leefde als kind voortdurend in angst, zorgde ook op mijn zesde al voor een pas geboren broertje. Mijn moeder was schizofreen en was soms aanspreekbaar, maar meestal niet. Ik wist al heel vroeg hoe ik de gaskraan moest uitdraaien. Het leek erop dat ze regelmatig “zelfmoord” wilde plegen als ik eraan kwam om de gaskraan dicht te draaien. Mijn vader was regelmatig niet aanwezig. Mijn oma en zogenaamde opa vormden een nog grotere bedreiging als mijn moeder. Hij kon zijn handen niet thuis houden. Toen wij uiteindelijk opgenomen werden in een tehuis voor moeilijk opvoedbare kinderen was dat een opluchting. Geen dagelijkse bedreigingen meer en geen permanente honger meer. Vaak ging ik zonder eten naar school, en kregen wij een maal per dag van de kerk “s middags te eten. Ik voel de muur van angst nog wel, maar op een gegeven moment heb ik als kind denk ik besloten om in de “aanval” te gaan. Nog steeds voel ik die angst, maar stap desondanks overal “zonder angst” in min of meer aanvalshouding naar binnen. Ook vandaag brak die automatische vechthouding me in een (telefoon)gesprek weer op. Zelfs voor (telefoon)gesprekken ben ik dus heel erg op mijn hoede, maar ik liet me nooit weerhouden om iets te doen. Die agressieve houding wordt natuurlijk door mensen opgemerkt, waardoor ik heel vaak afgewezen werd en wordt. Jou stuk hierboven heeft mij hier bewust van gemaakt. Dat is wel nuttig, daardoor snap ik nu beter waarom ik zo’n agressieve houding naar mensen aanneem. Dank je wel daarvoor.
Zo herkenbaar dit verhaal,ik had het zelf kunnen schrijven.Onveilig nooit weten dat als ik thuiskwam of er dan ruzie zou zijn of mensen die hun handen niet konden thuishouden.Ik maakte me vaak zo klein mogelijk en schuilde vaak onder de tafel met mijn grote vriend …de kat…Incest/vanaf mijn 8 ste tot mijn 13de door drie verschillende leden binnen de familie,vader verdronken op mijn 11de. Moeder door verschillende reden labiel o.a. door het plots overlijden van mijn vader.Altijd op mijn hoede ook ik wist al vroeg hoe ik de gaskraan uit moest draaien als ik thuiskwam v. school en hoe ik een huishouden moest runnen.Die aanvallen of verdediging- houding heb ik nooit goed kunnen plaatsen van mezelf altijd alert.Met o.a. de Mir-methode die ik nu zo n 3 jaar doe ben ik beter in balans.En mediteren in de natuur.Op dit ogenblik kan ik zeggen ….Ik ben…alles is goed….leef in het nu… moment….
Hoi allemaal, wist niet dat ik door het stukje te lezen engram, zoveel herkenning tegen kwam.
Ik doe ook al jaren de MIR-Methode, maar door mijn traumatische gebeuren, van het wegvallen van mijn moeder, met kind, op 4 mijn jarige leeftijd, heeft echt heel veel sporen achter gelaten, niet alleen het gemis van moederliefde, maar ook het niet begrijpen van mijn linkshandigheid op de lagere school, mijn vader geloofde wat de zusters op de school zeiden: ik was eigenwijs, wilde niet leren, schopte de zuster tegen de benen als ik weer in de hoek moest staan met mijn handen omhoog, omdat ik weer perrongelijk mijn linker hand gebruikte, en zelfs werd ik vastgebonden op de stoel met mijn rechterhand op de rug.
Hoe heb ik de Lagerschool doorgelopen: klas 1 en 2 blijven zitten, 3 voorwaardelijk overgegaan, 4 en 6 in 1 jaar gedaan, omdat er toen een gepensioneerde non was die me wel begreep, in een klasje met 10 kinderen.
Alle rapporten heb ik later kapot gescheurd, uit boosheid, en onwaarheden wat er altijd instond, ik luisterde niet, was eigenwijs, lette nooit op in de klas, en aan mijn vader durfde ik mijn rapport nooit te laten zien, uit angst, gelukkig had ik een oudere zus, die uitwonend was, en me wel begreep, die dan het weekeind speciaal thuis kwam, en goed woordje voor me deed, zei lag wel goed bij mijn vader, omdat zei de oudste was, en wel goed kon leren.
Al met al, voelde ik me: een bang, angstig, verdrietig, boos, onbegrepen, klein teruggetrokken vogeltje, die juist toen heel erg haar moeder miste, en hard moest werken op de boerderij, want mijn vader had altijd als woord: als je niet leren wilt, moet je maar werken.
Omdat ik altijd tegen iedereen moest opboksen, en het nooit goed kon
doen in anderen zijn ogen, uitte zich dat een huidziekte Psoriasis,
ik en kwam helemaal onder de wratten te zitten.
Daardoor weer op de huishoudschool gepest worden, een meelopertje was met ander klasgenoten, om er toch maar een bij te horen.
Wilde graag kapster worden, maar dat mocht toen niet, ik moest naar de huishoudschool, omdat ik toch niet leerde wilde volgens iedereen.
Vanaf mijn 13 de jaar, kende ik mijn huidige man al, ook de nodige trieste problemen meegemaakt, met het ook weer niet gewaardeerd worden, bij schoonfamilie, op mijn 17 zelfs een zwaar brommer ongeluk gehad, met 2 weken coma, ben ik op mijn 20ste getrouwd, nog steeds erg gelukkig, ondanks mijn reumatische problemen en andere ziektebeelden.
Ben door al mijn verleden en mede door de MIR-Methode, er erg sterk uitgekomen.
Voel me vrij, mag nu zelf mijn leven leven, en word niet meer geleefd.
Voel me gelukkig, en vele mensen staan met grote ogen te kijken wat ik wel kan nu, heb mijn eigen atelier, geef schilder, en creatieve lessen, ik mag mensen blij maken.
Voor al het negatieve, heb ik een hele grote muur gebouwd, het komt niet meer echt binnen, ( ook niet helemaal goed, want het overlijden van mijn zus en broer een paar jaar geleden, kan ik niet om rouwen nog)
Maar alles wat positief/mooi is, of van juist van anderen, ben ik heel gevoelig, en emotioneel.
Ik ben blij hoe ik in het leven sta, en wens iedereen die op de een of andere manier met engram te maken heeft, of gehad, heel veel liefde, licht en kracht toe, om er ook net als mij, gelukkig en vrij-voelend uit
te komen.
Sorry voor deze lange mail, kan wel een encyclopedie erover schrijven, maar wil en heb het verleden nu echt losgelaten, mede door de MIR-Methode.
Mireille, BEDANKT hiervoor!
Beste Vabrum
Jeetje wat heftig!!Maar wat ben jij een kanjer. Ik heb diep respect voor hoe jij je hebt ontwikkeld. Gelukkig weten we nu wel beter dat wanneer je links bent daar niets mis mee is. Maar het gewoon bij je hoort. Dank je wel dat je dit wil delen. Want daar zullen veel mensen herkenning in zien. Wat ze dan weer de kracht geeft om hun weg te gaan. Wetende dat het goed kan komen. Een dikke knuffel van mij. Ook links handig.
Corrie Wouters MIR-Methode begeleider in Uithoorn
Dank je Wel Corrie, voor je lieve opbeurende bericht.
Wat confronterend om dit lezen. Ja ook ik heb het meegemaakt. altijd aan de kant geduwd door moeder omdat andere zus meer aandacht nodig had. Als ik dan wilde helpen met al mijn goede bedoelingen werd ik weer aan de kant geduwd. Of moest ik uitspraken incasseren van je moeder: ik hoop niet dat je eerder slaagt voor je rijbewijs dan je (oudere) zus. En dat heeft mij iedere keer weer een opdonder gegeven en gekleineerd. Ik heb mezelf altijd moeten verdedigen en nooit kreeg ik gelijk van mijn moeder(al had ik dat wel), puur om mijn zus te beschermen. De situatie is nu nog steeds hetzelfde al ben ik ruim 20 jaar uit huis.
Lastig allemaal maar ik probeer nu meer afstand te houden van
allebei, geen discussie meer aangaan en doen wat ik wil en niet wat mijn vroeger werd opgelegd door mijn moeder
Nu weet je wat je moet doen, voor je zelf opkomen, en genieten van de mooie dingen, leven, en niet meer geleefd worden!
Knuffel van mij
Dank je wel voor dit artikel. Ik herken het, maar dan niet van thuis bij mijn ouders, maar wel in mijn huwelijk met een man die meerdere persoonlijkheden heeft en mij jaren emotioneel mishandeld heeft. Ik wist nooit welke ik aantrof en het was altijd angstig om thuis te komen. Ik betrapte me erop dat ik een diepe zucht slaakte als ik het huis uitging naar mijn werk. Ik heb nu gelukkig de stap durven nemen om het huis uit te gaan en woon nu op mezelf.Ik geniet van de geestelijk en emotionele rust.
Ik weet wel van mezelf dat ik niet meer zo spontaan en open ben naar anderen. Ik heb (on)bewust een muurtje opgetrokken. Ik heb alleen nog maar een stel hele goede vrienden en verder blijf ik naar anderen vrij oppervlakkig. Ik heb wel een aantal keren therapie gehad, maar hier ben ik nog niet uit. ik weet ook niet of ik wel zo spontaan en open wil worden. Ik ben gewoon heel erg veranderd.
Dag lieve allemaal,
Wanneer mensen echt diep in hun hartje zouden kunnen schouwen dan weet men dat men vele levens heeft geleefd. Alles waar we nu echt heel hard tegenaan lopen is ons eigen onverwerkte verleden. Ja, dat is hard en moeilijk te geloven. Wat men eens een ander heeft aangedaan in vorige bestaansniveaus komen nu des te harder wederom terug. Vergeef je zelf zodat je daardoor juist de ander vergeef!Dat is een enorme innerlijke bevrijding! Ik schrijf dit uit eigen ervaring. Ging door mijn eigen geschapen hel van 60 jaren en nu sinds 5 jaren totaal medicijn vrij en ongelooflijk dankbaar!Onvoorwaardelijke Liefde Is toch de enige weg!
Verwacht niets dan ontvang je juist heel veel…
Wens een ieder al dit innerlijk geluk: ga er voor! Mireilles MIR-Methode is hierin oa ook een aanzet daartoe want echt je bent slechts je Zelve die ook de Ander is, hoe moeilijk soms te geloven. Terug naar de Eenheid waar we allemaal vandaan komen ongeacht……..en nogmaals ook voor mij een moeizame weg geweest en soms nog een klein zetje nodig om standvastig hierin te blijven.
Warme groet!
dat is zo waar ,en voor mij inmiddels al een poosje ook een weten.Dankjewel Annette.
Er is hoop hoor mensen! Ik ben opgegroeid in angst met een agressieve vader en een mishandelde maar emotioneel behoeftige moeder, ik was thuis niet veilig en werd ook op school en onderweg ernaartoe ook gepest en bespuugd. Ik was nergens veilig. We verhuisden vaak en steeds werd ik meer gepest. Ik was zielendood, had geen besef van zelf. Ik heb een bewogen leven achter de rug met veel pijn, vooral emotioneel maar ook fysiek, en ik ben HSP dus ervoer het zeer intens. Ik doe ook de MIR maar werk al 30 jaar aan mezelf en weet niet of specifiek de MIR me helpt. Ik wil alleen zeggen, nu ik ook therapeut ben, dat er veel methodes zijn die kunnen helpen, met eigenliefde en het verleden loslaten, en je bent niet voor goed beschadigd.
lieve mireille wat is dit allemaal erg herkenbaar en erkenning dacht altijd het licht allemaal aan mij, en heb mij hiervoor ook erg geschaamd, als ik vroeger bij n oom en tante kwam had ik n heel vrij blij en warm gevoel van binnen maar later moest ik weer naar huis, en raakte ik verstijfd en was niet meer vrij en blij van binnen, was n akelig gevoel, ik voel het nog steeds ben inmiddels 63j. wat voor impact dat voor je kan hebben, heb er dus nog last van maar ik ben al wel super trots op mij zelf wat ik al bereikt heb zonder familie of vriendin of man omdat geen een mij begrijpt en voel mij daarom ook erg alleen staan, daarom ben ik ook super trots en blij met de mir-methode ik heb al veel meer zelfvertrouwen gelukkig gekregen dank zij jouw zeer goeie inzetten,ik wens jullie heel veel succes met al jullie goeie werk en inzet. heel veel liefs ursela
Jij maakt mij blij
Veel liefs
Kati
Wat is het toch triestig dat je bang moest zijn om thuis te komen.Gelukkig ken is die situatie niet.Ik heb fantastische ouders gehad waar thuiskomen altijd hartelijk en warm was.Spijtig genoeg zijn ze allebei al overleden en ik mis hen voor altijd.
warme groeten,
Jacqueline
Ik had een hele grote drempel; iets nieuws gaan doen, erheen gaan….een en al stress…..Ik kende de MIR-methode toen nog niet….. en heb daarom onder begeleiding een helende reis gemaakt in mijn eigen lichaam……het engram is daardoor weg gehaald……door dit artikel te lezen kwamen dus de herinneringen van de angsten en de helende reis naar boven, maar als herkenning, van dat heb ik meegemaakt maar het is nu verleden tijd. Ben echt heel blij met je artikelen en de MIR methode….weet nu ook als ik je artikelen lees en er komen boze gevoelens naar boven….dan moet ik er wat aan doen! Meestal de MIR methode in combinatie met SRT, dat kan en doe ik zelf!!!
Dank je. Te overweldigd om uit te leggen maar dank je!!!
Bella
Herkenbaar! Alleen niet door iets in mijn jeugd, maar doordat ik in mei 2001 klappen kreeg op straat….van een buurvrouw! Ik vertrouwde daarna geen buurvrouwen meer en ook andere vreemden kwamen mijn huis niet meer in! Maar het ging verder dan dat………ik durfde zelf ook nergens meer naar binnen. Ben er door Regressietherapie en EMDR grotendeels vanaf gekomen, maar nog loop ik de deur niet plat bij mijn (nieuwe) buren, ik maak op straat, in winkels enz. heel gemakkelijk contact, maar met buren en mensen die bij mij over de vloer willen komen, ben ik erg terughoudend. Toch maar de MIR-Methode hiervoor gaan gebruiken!
Wat een herkenning in dit stuk, en ook in sommige reacties van anderen.
Ik doe de MIR-Methode nu ruim twee jaar, en het is mooi om te zien hoe veel er veranderd. Ik heb een periode gehad met hyperventilatie, flauwvallen, angststoornissen… Ik heb daar therapie voor gehad maar er zat altijd nog iets onderliggends… ik was niet mezelf.. En als ik nu bewust kijk naar wat er zo heel langzaam veranderd is sinds ik de MIR-Methode doe… Dat is toch wel iets om heel dankbaar voor te zijn.
Beste Pau,
Dankjewel voor het delen! En wat mooi dat je zoveel veranderingen merkt! Ben heel blij voor je! Mocht je er een keer over willen vertellen bij een van de resultaatverhalen, dan lees ik dat graag! Dankjewel!
Veel geluk!
Groetjes, Mireille
Hallo Mireille,
Ik was het allang vergeten. Nu je engram aan de orde stelt komt het weer naar boven. Ik was bij De KM en als we nog 14 dagen te varen hadden voelde je aan boord de spanning stijgen ze wilden allemaal weer naar huis. Ik deed mee. Het laatste stukje, de straat waar ik woonde moest ik inderdaad door een muur!! Ik vond toen thuis ook geen liefde. Nu heb ik dat pas door. Dat hele probleem heb ik weggedrukt en ben verder gegaan met mijn leven. Maar, nu heb ik nog dat ik liever weg ga dan dat ik thuis kom. Inderdaad door gebrek aan voor mij voelbare liefde. met dat gemis is wel te leven maar het is net als bij misbruik. Na 50 jaar komt het dringend naar boven al is het dan onbenoemd. dus dank je wel dat je me weer verder hebt geholpen in mijn zoektocht naar oorzaken. Nu nog een plaatsje geven.
Warme huk
Beste Thieu,
Wat mooi dat je deze herinnering in je op hebt laten komen! Ja, zo kan het onbewust een rol spelen in je dagelijks leven. Ik wens je zoveel liefde toe dat het met bakken wordt gecompenseerd! En een huk terug aan jou!
Groetjes, Mireille
Ik ben voor het grootste deel van mij jeugd in een kindertehuis op gevoed. Erg onzeker was ik daar, en ik werd ook veel gepest. Heb daar ook zelf groepsgenootjes gepest. Ik heb daardoor niet zo,n hoog zelfbeeld. Maar ik kan daar nu beter mee om gaan. Ik doe ook af en toe de MIR-Methode maar ik zou het wel vaker kunnen doen. Het gaat eigenlijk best goed met mij, soms komt er wel iets uit mijn jeugd naar boven maar ik kan er goed over praten. Ik heb ook contact met groepsgenoten van vroeger, en dat is erg leuk.
Heel erg bedankt voor alle steun Marian
Beste Marian,
Ja, dat kan best spanning hebben gegeven als je weer terug ‘moest’ naar het kindertehuis. Wel heel erg fijn dat je er zo goed over kunt praten! Dat zal voor het grootste deel de reden zijn dat het goed met je gaat. Blij voor je!
Veel geluk!
Groetjes, Mireille
wat mooi !!
Dank je Mireille voor dit onderwerp, ik huil en huil, herkenning,
erkenning! Nooit naar huis willen, niet weg kunnen gaan als het ergens goed is, tot flauwvallen voor de drempel of meteen totaal energie verlies bij binnenkomst in mijn eigen huis later, en maar denken dat er iets mis met me is en dat ik me moet schamen voor mezelf en het alleen op moet lossen, angst,schuld,schaamte.
Overleven hard werken, dank voor erkenning en de mir-methode,
doe het nu enkele jaren en er ontstaat meer vertrouwen. Dank Gert
Beste Gert
Wat heftig zeg!! Wat goed dat je moet huilen. Zo mag je het allemaal los laten. Het word tijd dat alles mag helen. Geloof mij Gert je hoeft je nergens voor te schamen. Sterker nog je mag trots op je zelf zijn. Om hier alles te delen daar is moed voor nodig. Ja Gert het is inderdaad hart werken. En er is zeker niks mis met jou. Een dikke knuffel van mij.
Corrie Wouters MIR-Methode begeleider in Uithoorn
beste Mireille,
ik doe sinds vier maanden de MIR-Methode en ben erg dankbaar voor alles.
Ik heb veel over mijzelf geleerd en ben op weg naar gezond te worden.
Veel ups en downs tijdens deze weken! Maar ik blijf met een geweldig gevoel achter. Veel uit mijn jeugd zat er heel diep en veilig opgeborgen maar kan nu op een veilige manier naar boven gehaald en verwerkt worden.
dank je wel
weer dank voor je aandacht voor ‘THUISKOMEN’
Dit is zo gaaf om te lezen, ik ben zo’n 3 jaar op en af bezig met de MIR-Methode (af en toe heb ik perioden dat ik het gewoon nodig heb). Het levert mij vooral rust op, dacht ik. Als kind was het vaak handig om zo onzichtbaar mogelijk te zijn, dan werd ik niet gekleineerd door zuslief en kreeg ik geen extra aandacht die meestal resulteerde in nog grotere onzekerheid over mezelf. Ik was dus een heel rustig kind die weinig aandacht vroeg en weinig zei. Groeide op tot een volwassene die weinig opviel en goed kon luisteren, dat is ook heel veilig. Nu ben ik 48 jaar en de afgelopen tijd onderneem ik veel, ik neem het voortouw, stuur mensen aan. Ik laat mezelf horen, ik ben de voorzitter van een vereniging geworden die ik samen met een andere uitverkorene heb opgericht. Ik zit vergaderingen voor en kan mijn talenten laten zien. Ik word steeds vrijer om mezelf te laten zien, en heb na 10 zanglessen opgetreden tijdens een voorzing avond van de zangjuf. En ik wil meer.
De MIR-Methode heeft me dus meer opgeleverd dat alleen wat rust. Het leven is niet makkelijk geweest en is het nog niet, maar ik durf nu mezelf te laten zien.
Beste Wilma
Wat geweldig!! Wat ben jij gegroeid in positieve zin. Een voorbeeld voor heel veel mensen. Dat je ondanks niet zo’n fijne jeugd uit kunt groeien naar een zelf bewuste vrouw. Je mag trots op je zelf zijn. Geweldig dat de MIR-Methode jou daar bij geholpen heeft. Een dikke knuffel van mij.
Corrie Wouters MIR-Methode begeleider in Uithoorn